# Το Twin Peaks _η επιστροφή _ (25 χρόνια μετά) και όλο το μουσικό του σύμπαν. Η cult σειρά του David Lynch και Μark Frost δεν ήταν μόνο το τηλεοπτικό/κινηματογραφικό γεγονός της χρονιάς- ήταν μουσικό σημείο αναφοράς επίσης. Ο Lynch, παθιασμένος με τη μουσική, μουσικός ο ίδιος, σε καμμία περίπτωση δεν θα άφηνε τον Πράκτορα Κούπερ χωρίς καφέ και χωρίς ωραίο ήχο. Κάθε επεισόδιο έκλεινε με ένα μικρό λάιβ από τη σκηνή του Roadhouse κλαμπ (είδαμε/και ακούσαμε μεταξύ άλλων Chromatics, Aurevoir Simone, Eddie Vedder, Trent Reznor, την καταπληκτική κυρία Rebekah del Rio και βέβαια Julee Cruise), ενώ ο,τiδηποτε έφτανε στ’ αυτιά, από Νine Inch Nails ως Platters, από βιομηχανικό θόρυβο, βόμβους, τριγμούς, ψιθύρους ως παράξενα ηχητικά σήματα, ήταν άψογα σχεδιασμένο και είχε την υπογραφή του Lynch.

# Κάτι τρέχει στη Δυτική Ακτή. Πολλά τρέχουν, εξαιρετικές παραγωγές, φρέσκιες ιδέες, ψαγμένοι ήχοι. Είναι το σημείο όπου ανακατεύονται ευρηματικά hip hop και jazz με r’n’b και soul και funk και εμπνευσμένες αποχρώσεις όλων αυτών. Το ανεξάντλητο και μαχητικό DAMN. του Kendrick Lamar είναι για μένα το άλμπουμ της χρονιάς. Όπως και το Drunk του Thundercat. Kαι η εκρηκτική φάση του Kamasi Washington (της ευρύτερης παρέας και αυτός) που τον είδαμε και λάιβ στην Αθήνα, με την ψυχεδελική -west coast- τζαζ του. Εγγυημένα εξαιρετικές ακροάσεις.

# Επ, τι θέλει ο Neil Young στις κυκλοφορίες του 2017; Τα παλιά αμάξια δεν αποσύρονται; Αμ δεν αποσύρονται! Βγαίνουν στους δρόμους και κλέβουν εντυπώσεις. Το καινούργιο του με τους "Promise of the Real" (σε αυτούς παίζει και ο γιος του Γουίλι Νέλσον, ο Λούκας) λέγεται "The Visitor" και το αγάπησα. Πολύ.

# Ryan Adams, “Prisoner”. Πάντα τον εκτιμούσα, πάντα τον πίστευα, πάντα έλεγα ‘πότε κάποιος θα τον φέρει και στα μέρη μας να παίξει (πόσες φορές πια Sivert Hoyem;) Επιβεβαιώνομαι για τον καλλιτέχνη ακόμη μια φορά, με τούτο εδώ το φετινό του The Prisoner, αληθινά τραγούδια, με καρδιά και τέχνη και την αύρα του Bruce στο μουσικό dna του Ryan. Πράγμα που μας φέρνει…

#...μας φέρνει στο Μπρόντγουέι και στο ‘εισιτήριο’ της χρονιάς. Ο Bruce Springsteen αποφάσισε να κάνει κάτι που δεν είχε κάνει άλλη φορά. Να ανέβει στη σκηνή, μόνος, με ένα πιάνο, πολλές κιθάρες, τα τραγούδια του και τις ιστορίες του. Θυμίζει λίγο τις πιο ‘ακουστικές’ συναυλίες του αλλά δεν πρόκειται γι’ αυτό. Έχει σενάριο που έγραψε ο ίδιος και σκηνοθεσία που ο ίδιος επίσης υπογράφει. Και όλη την ενέργεια των συναυλιών του συμπυκνωμένη σε ένα μικρό θέατρο της Νέας Υόρκης. Πώς-γίνεται-να-διακτινιστώ-εκεί; Πήρε παράταση!Ως το καλοκαίρι.

#Τρία άλμπουμ που κοινό χαρακτηριστικό τους έχουν έντονους ρυθμούς, ποπ διάθεση, χορευτικούς τόνους, disco/ funk πινελιές, electro αντανακλαστικά και ανήκουν σε καλλιτέχνες που προέρχονται από indie ροκ/πανκ/ηλεκτρονικό χώρο. Είναι, το "American  Dream" των LCD Soundsystem, το "Everything is Now" των Arcade Fire και το "Colors" του Beck ο οποίος δεν ανήκει σε καμιά κατηγορία, παίζει όλα αυτά τα χρόνια μόνος του και κάνει απίθανα και εμπνευσμένα πάντα πράγματα.

# Οι μουσικές και τα τραγούδια, γενικότερα των τηλεοπτικών σειρών. Ανοίγω κεφάλαιο- γιατί δεν αναφέρομαι μόνο στις τηλεοπτικές σειρές που έχουν μουσικό θέμα (πχ The Get Down) αλλά όλες σχεδόν τις σειρές, αφού δίνουν μεγάλη σημασία στη μουσική. Κομμάτια- εκπλήξεις, εξαιρετικά soundtracks, τραγούδια που ταιριάζουν γάντι στην ιστορία. Βινυλιο-φιλικές σκηνές. Μουσική σε πρώτο πλάνο. Από το Stranger Things με τις 80ς και όχι μόνο αναφορές (Clash, Psychedelic Furs, Artie Shaw and His Orchestra, Donna Summer, Roy Orbison…) ως το Mister Mercedes (T-Bone Burnett, Juice Newton, Reagan Youth, Sonic Youth, Pixies) το έξοχο soundrack του Taboo από τον Max Richer και το The Deuce με τις ωραίες επιλογές του, το πλούσιο και πολύ 70ς σκηνικό του, βλέπε Velvet Underground, Carla Thomas, Funk Inc, Ray Charles, Soul Blenders. Οι άνθρωποι κάνουν σοβαρή δουλειά όχι αστεία.

# Μεταφέρουν τον ήχο του κόσμου, κυκλοφορούν παντού και σε labels του εξωτερικού, παραγωγές από Έλληνες δημιουργούς, αφοσιωμένους σε ήχους της Καραϊβικής, σε reggae και dancehall, με λάτιν και cumbia (και electro cumbia), ανακατεμένα με hip hop και dub και εξωτικά χρώματα. Χάρηκα πάρα πολύ τα άλμπουμ των SUPERSAN το "Half Man Half Clap", των Palov meets A.Angelides “Te Hecho Mucho Por Ti”, του BnC the Disco Vampire (Jeff Gonzales) το "Bodega Funk" και τις ανεξάντλητες μουσικές του Blend Mishkin με Roots Evolution. Μια σκηνή που έχει πάρει φόρα.

#Θα αναρωτηθεί κανείς: με επιρροές από trip hop και Έλβις, από τζαζ, Τζάρβις και Pixies, πώς να ακούγεται ο King Krule (που τον έχουμε δει λάιβ κι εδώ στο Plissken πριν από μερικά χρόνια). Ισως σαν Gene Vincent του 2017. Όπως και να χει ο νεαρός Βρετανός έδωσε φέτος το The Ooz, ένα πολυσυλλεκτικό, κινηματογραφικό, άλμπουμ με διάφορα είδη να ανακατεύονται στο ύφος του και τίποτε μέσα σε αυτό να είναι στάσιμο ή τυχαίο. Του αφιερώνεις μια ώρα (τόση είναι η διάρκειά του-καλό ή κακό δεν ξέρω) και χάνεσαι μέσα στην αφήγησή του. Και ποιος δεν έχει μια ώρα σήμερα!

# Ήταν η χρονιά που τα άλμπουμ υποχώρησαν κι άλλο. Που μεμονωμένα τραγούδια ξεχωρίζουν όλο και πιο πολύ, που οι playlists και τα streaming και το σαρωτικό youtube καθορίζουν τις επιτυχίες. Είμαι ένα από τα 790.480.400 που είδαν το βίντεο Look What You Made Me Do της Taylor Swift και ένα από τα 82 εκατομμύρια περίπου το Feel It Still των Portugal.The Man , που το ‘τσίμπησα’ αμέσως μόλις βγήκε και προέβλεψα το λαμπρό του μέλλον. Όπως θα έλεγαν οι παλιοί ‘τα 45άρια επιστρέφουν’. Γρήγορα και αποτελεσματικά.

Περισσότερη Μαρία Μαρκουλή στο blog  www.mariamarkouli.com