Το Eλληνικό Σχέδιο ετοιμάζει μία ακόμα πρωτότυπη παραγωγή. Κάλαντα παλιά και καινούρια για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά σε μια συναυλία σαν θεατρική παράσταση, σαν παραμύθι για μια πολύ παλιά ιστορία που «γεννήθηκε» πριν από 2017 χρόνια. Για δύο βραδιές, στις 22 και 23 Δεκεμβρίου, στην Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, στην παράσταση "Να τα πούμε;", μικρά και μεγάλα παιδιά, ερμηνευτές, πέντε συνθέτες, ένας συγγραφέας, ένας σκηνοθέτης και ένας αφηγητής θα μας πούνε κάλαντα παλιά και καινούρια. Εμείς, ζητήσαμε από τους συνθέτες της παράστασης να μας πουν τι σημαίνουν για εκείνους τα Κάλαντα ή μια Χριστουγεννιάτικη ανάμνηση. Απαντούν: Άγγελος Αγγέλου, Κωνσταντίνος Ευαγγελίδης, Νεφέλη Λιούτα, Γιώργος Χατζηπιερής, Φένια Χρήστου.
Άγγελος Αγγέλου
Τί να πρωτοπείς γι' αυτά τα τραγούδια; Από όπου και να τα δεις, όποιον και να ρωτήσεις, θα τα περιγράψει διαφορετικά. Για κάποιους αποτελούν στοιχεία της ζωντανής μας παράδοσης. Για κάποιους άλλους, απλώς, εορταστικά τραγούδια.
Σε κάποιους θυμίζουν το άρωμα των ημερών. Σε κάποιους άλλους, το νόημα -και την βαθύτερη ουσία- των Χριστουγέννων. Εμείς, από την πλευρά μας, προσπαθούμε να τα καταλάβουμε, να προσεγγίσουμε τη σκέψη των δημιουργών τους, και να τα αναπλάσουμε, να τα αναδημιουργήσουμε. Άλλη φορά χρησιμοποιούμε έναν παλιό στίχο βάζοντάς του νέα μουσική και άλλοτε παίρνουμε μια μελωδία και την διασκευάζουμε. Κι όταν νιώθουμε την έμπνευση να μας ακολουθεί, δοκιμάζουμε να φτιάξουμε κάτι εντελώς καινούργιο! Ελπίζουμε να σας αρέσουν!
Κωνσταντίνος Ευαγγελίδης
Όταν ήμουν παιδί και «βγαίναμε» με φίλους για τα κάλαντα, θυμάμαι την αγωνία έξω από κάθε ξένη πόρτα, ειδικά τη στιγμή που ακούγαμε την κλειδαριά να ξεκλειδώνει. Έβλεπες ανθρώπους νυσταγμένους, ξενύχτηδες, βαριεστημένους, νέους, μεσόκοπους, χαμογελαστούς, καλοσυνάτους. Υπήρχαν και οι παράξενοι της περιοχής, σε αυτούς πάντα στεκόμασταν και το ξανα-σκεφτόμασταν πριν χτυπήσουμε. Οι κλειστές πόρτες προκαλούσαν πάντα την παιδική μας φαντασία, πλάθαμε ιστορίες για τις ζωές των ανθρώπων που ζούσαν πίσω από αυτές.
Μέχρι που οι πόρτες άνοιγαν και ένα χαμόγελο με ευχές για καλές γιορτές τα εξαφάνιζαν όλα. Αυτό για μένα είναι τα κάλαντα. Επικοινωνία, ανοιγμένες πόρτες και καρδιές. Κι όταν τα θυμάμαι, χαμογελώ.
Νεφέλη Λιούτα
Δύο χρόνια πριν στρογγυλοποιηθώ στα τριάντα έτη ζωής στον πλανήτη γη, νιώθω περισσότερο από ποτέ την ανάγκη να μην ξεχάσω όλα αυτά που έφτιαξαν τον κόσμο μου ως παιδί.
Όταν είσαι μικρός, τα χρώματα, οι ήχοι, οι ιστορίες, οι αισθήσεις, όλα αγκιστρώνονται στο δέρμα σου σαν μια επιπλέον ατμόσφαιρα μέσα στο περιβάλλον σου.
Τα κάλαντα είναι μια κατεξοχήν αρμοδιότητα και ευθύνη των παιδιών.
Γράφοντας κάλαντα είναι σαν να αφήνω λίγο από την ατμόσφαιρα εκείνων των ημερών να αγκιστρωθεί ξανά στο δέρμα μου πάλι από την αρχή, σαν να τα βλέπω όλα καινούρια ακόμα μια φορά.
Γιώργος Χατζηπιερής
Παραμονή Χριστουγέννων.
Ένα ένας αποχωρούσε από την καμάρα, το μεγάλο δωμάτιο του σπιτιού στο χωριό και πήγαιναν για ύπνο. Έμενα μόνος μαζί με το στολισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Στον σκαλισμένο μπουφέ στο βάθος, οι Χριστουγεννιάτικες κάρτες στη σειρά από συγγενείς και φίλους κυρίως από την Αγγλία. Χιόνια και φαναράκια, κοκκινολαίμηδες και ελαφάκια, Άγιοι Βασίληδες σε έλκηθρα, όλες ανεξαιρέτως πασπαλισμένες με ασημόσκονη. Τις έβλεπα σαν φωτογραφίες από τη ζωή των φίλων και συγγενών, κομμάτι από την καθημερινότητά τους και ανυπομονούσα για να μεγαλώσω και να ταξιδέψω σε χώρες μακρινές.
Ήμουν ο προνομιούχος που κοιμόταν στο ράντζο δίπλα από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Έσβηνα το φως και το δέντρο αποκτούσε μια διάσταση παραμυθένια. Το βαμβάκι και τα πολύχρωμα φωτάκια έφτιαχναν φωτεινές σπηλιές, κόκκινες πράσινες, μπλε. Χάρτινοι άγγελοι με χρυσό κορδόνι, μπαλίτσες να αντανακλούν το φως. Η φάτνη στη βάση, το αστέρι στην κορυφή και το ψεύτικο χιόνι στα κλαδιά.
Ξάπλωνα στο ράντζο, η μυρωδιά του κυπαρισσιού γέμιζε την κάμαρη με δάσος. Τα κλαριά άρχιζαν να απλώνουν, οι εικόνες μεγεθύνονταν, τα φώτα πλημμύριζαν το χώρο, το ψηλό ταβάνι εξαφανιζόταν και ξεκινούσε να παίζει το κανάλι των Χριστουγέννων στην οθόνη του μικρού μου σύμπαντος. Μάγοι, βοσκοί και Βηθλεέμ, άγγελοι θείο βρέφος, η σπηλιά το αστέρι, το μυστήριο κι η χαρά. Με μουσική υπόκρουση μυθικά κάρολς από χώρες του Βορρά.
Το ταξίδι τελείωνε χαράματα με τους γιορτινούς ήχους της καμπάνας.
Φένια Χρήστου
Κουραμπιέδες και μελομακάρονα και φασαρία και τραγούδια και χαμόγελα και "χαρτζιλίκι" και κρυφά γέλια με την παρέα και ευχές ! Πολλές ευχές! Αυτά όλα μαζί σημαίνουν για μένα "Κάλαντα". Θυμάμαι πως παιδί με τα χρήματα που μάζευα από τα κάλαντα φρόντιζα να αγοράζω κάτι "σπουδαίο"! Ένα δώρο για την αγαπημένη μου μητέρα, το πρώτο μου cd ήταν έτσι αυτά που έρχονται τώρα στο νου μου κι είναι περίεργο...
Αυτή η μνήμη διατηρεί στα χρόνια ατόφιο τον ενθουσιασμό της, γιατί οι ευχές ομορφαίνουν τον άνθρωπο και δεν εννοώ μονάχα αυτόν που τις δέχεται αλλά κυρίως αυτόν που τις δίνει.
Με τον ίδιο ενθουσιασμό συνέθεσα φέτος νέα κάλαντα για το Ελληνικό Σχέδιο και την Στέγη και με ακόμη περισσότερο ενθουσιασμό θα τα τραγουδήσω μαζί με όλους όσους θελήσουν να γίνουν για λίγο παιδιά μαζί μας στις 22 και 23 Δεκέμβρη!
Πληροφορίες
Στέγη Ιδρύματος Ωνάση - Συγγρού 107
22 & 23 Δεκεμβρίου 2017 | Κεντρική Σκηνή | 18:00
Εισιτήρια:
Κανονικό: 5, 10 € | Παιδικό (έως 15 ετών), Μειωμένο, Φίλος, Παρέα 5-9 άτομα: 3, 8 € | Παρέα 10+ άτομα: 2, 7 € | Κάτοικος Γειτονιάς: 7 € | Ανεργίας, ΑμεΑ & Συνοδός ΑμεΑ: 3 € | Ομαδικές κρατήσεις στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
