Παρατηρώντας τα παλιά λαϊκά τραγούδια που έχουν περάσει όλες τις δοκιμασίες και ακούγονται με όρους θρησκευτικής κατάνυξης, πλέον, έχοντας κερδίσει τον σεβασμό ετερόκλητων ακροατών, συχνά γεννιέται η εξής απορία: Άραγε θα μείνει τίποτα από τα τραγούδια που γίνονται σήμερα; Θα το ακούμε μετά από 40 ή 50 χρόνια ή θα έχει γίνει μουσειακή προϊστορία που θα αναμοχλεύουν μόνο παππούδες και διατροφικοί ερευνητές;
Το δεδομένο που έχεις για να προχωρήσεις τη σκέψη σου παρακάτω είναι ότι δεν υπάρχουν φόρμουλες, δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη διαδικασία να «κρατήσεις» ένα τραγούδι στο χρόνο. Ακόμα και τα κομμάτια που έκαναν τεράστια επιτυχία όταν κυκλοφόρησαν, μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα ξεχάστηκαν ακόμα και από αυτούς που τα έγραψαν.
Αν κοιτάξουμε όμως το κοντινό παρελθόν θα βρούμε δύο τραγούδια που ξεχώρισαν και ίσως τα μοναδικά που έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν την επικαιρότητά τους.
Ο λόγος για την Πριγκηπέσσα του Σωκράτη Μάλαμα και το Αυτή η νύχτα μένει του Σταμάτη Κραουνάκη. Και τα δύο με λόγο απλό αλλά όχι απλοϊκο έχουν καταφέρει να γίνουν διαχρονικά κλείνοντας περίπου μία δεκαετία ζωής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι και τα δύο αυτά τραγούδια είναι πάνω σε λαϊκούς δρόμους
Πολλοί είναι οι λόγοι που σιγά σιγά αυτά τα δύο τραγούδια κερδίζουν τον χαρακτηρισμό διαχρονικά, αλλά νομίζω μεγαλύτερη σημασία από το να 
εξετάσουμε τους λόγους έχει να θαυμάσουμε την αντοχή τους λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλους τους συσχετισμούς της σύγχρονης πραγματικότητας.
Την καλύτερη απάντηση στην αρχική απορία, όπως τις περισσότερες φορές, ο μόνος που μπορεί να την δώσει είναι ο χρόνος. Άλλωστε εκείνοι που έγραφαν τραγούδια το ’60 ή και πιο παλιά δεν είχαν στο μυαλό τους το αν θα τα τραγουδάμε μέχρι σήμερα. Είχαν στο μυαλό τους το παρόν και την ανάγκη για έκφραση των συναισθημάτων εκείνης της δεδομένης στιγμής.
