Δυστυχώς οι ίδιοι που αντιδρούν σήμερα είναι αυτοί που αντιδρούσαν και πριν από 30 χρόνια. Είναι οι ίδιοι που έχουν δημόσιο λόγο και δεν φοβούνται να μιλήσουν. Ο Σαββόπουλος ο Θοδωράκης, η Τσανακλίδου… Το τι λέει ο καθένας βέβαια και πως αυτό ερμηνεύεται είναι μεγάλη κουβέντα.
Όλοι όμως περιμένουν κάποιον να τους κάνει μία πρόταση και να τρέχει εκείνος να τους μαζέψει έναν έναν. Δεν είναι ότι δεν θα παίξουν για μία αντιρατσιστική συναυλία ή για μία συναυλία κατά του μνημονίου. Θα παίξουν. Και χωρίς αμοιβή! Θέλουν όμως κάποιον να τους μαζέψει…
Ε, λοιπόν!
Αυτός ο κάποιος βρέθηκε και είναι ο απλός κόσμος. Είναι ο κόσμος που για κάποιους από τους καλλιτέχνες -που περιμένεις μια κινητοποίηση- αποτελεί κοινό τους και βγαίνει στο δρόμο γιατί βλέπει τον πάτο ή γιατί δεν βλέπει το μέλλον.
Που είναι η νέα γενιά των εναλλακτικών κατά τα άλλα και επικριτικών αγγλόφωνων σχημάτων που τα χώνουν στο σύστημα και το κατεστημένο, ενώ παράλληλα σε αρκετές περιπτώσεις επιβιώνουν από τα χρήματα της διαφημιστικής αγοράς με τα τραγούδια τους να αποτελούν soundtrack διαφημίσεων;
(άσε που σε προσπάθειες ελληνόφωνων δίσκων εκτίθενται ανεπανόρθωτα)
Που είναι η γενιά των τραγουδοποιών που έχουν μνήμες από άλλες εποχές και κουβαλάν στην πλάτη τους ευθύνη;
Γιατί ο κόσμος που τους ακούει κατεβαίνει σήμερα στο δρόμο.
Που είναι οι στιχουργοί οι οποίοι γράφουν τραγούδια για να επικοινωνήσουν με τον κόσμο; Τώρα είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία να επικοινωνήσουν με τον κόσμο. Να μη δίνουν την ίδια αίσθηση με αυτή που δίνουν οι πολιτικοί. Ότι δηλαδή είναι βολεμένοι, έχουν λύσει το οικονομικό τους πρόβλημα και είναι κλεισμένοι σπίτι τους.
Που είναι οι καλλιτέχνες που δημιουργούν και αναπαράγουν τη λόγια μουσική; Εκείνοι δεν είναι που ευαγγελίζονται την υψηλή αισθητική; Τους καλύπτει άραγε το κοινωνικό σκηνικό και η χώρα όπου ζούνε;
Ειδικά τώρα που οι περισσότεροι από τους καλλιτέχνες δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Δεν έχουν κρατικά λεφτά από φεστιβάλ, δεν έχουν την υποστήριξη των Δημοτικών αρχών, δεν έχουν καν τον σεβασμό του πολιτικού κόσμου που στην πλειοψηφία του διασκεδάζει στα σκυλάδικα.
Θα μου πεις αυτοί μιλάν και κινητοποιούν τον κόσμο με το έργο τους. Ναι! Ισχύει αυτό, αλλά σε παρόντα χρόνο θα είχε μεγαλύτερη σημασία να τον δει ο κόσμος μαζί του, δίπλα του στον δρόμο να διαμαρτύρεται.
Θα είναι σαν να έγραψε δέκα καλά τραγούδια!