“Τoo Much Ado About Nothing”, όπως έγραφε και ο Σέξπιρ. Πολύ Κακό Το Τίποτα, στην προκειμένη περίπτωση ταιριάζει γάντι στην στάση της Miley Cyrus καθώς η εικοσάχρονη ποπ τραγουδίστρια έχει βαλθεί να χτυπήσει κορυφή στα διάφορα charts. Αν ψάξετε τώρα στο διαδίκτυο θα δείτε πλήθος φωτογραφιών στα όρια του σοφτ- πορνό αλλά και στο γνωστό βίντεο, “Wrecking Ball” ένθα η μικρή το δέμας Miley καβαλάει μια ατσάλινη μπάλα ολόγυμνη… Τη σχολίασαν αυστηρά γυναίκες μουσικοί όπως η Annie Lennox και η Sinead O’ Connor και πολλοί έσπευσαν να τις χαρακτηρίσουν συντηρητικές και πασέ. Η ίδια δήλωσε στο BBC πως είναι υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης.
Μήπως έτσι, λοιπόν, έχουν τα πράγματα; Η ελευθερία καλλιτεχνικής έκφρασης συνάδει με την σεξουαλική απελευθέρωση – ποιος μπορεί να αμφισβητήσει αυτό! Ας αφήσουμε παράμερα την «ελευθερία έκφρασης» και ας μιλήσουμε για το δεύτερο. Είναι όντως απελευθέρωση να ντύνεσαι ούτως αλλά και να κάνεις ολόκληρη περφόρμανς με βάση το γυμνό κορμί σου; Αν ρίξουμε μια ματιά στο βιβλίο της Αμερικάνας δημοσιογράφου και ακτιβίστριας Άριελ Λέβι, «Θηλυκές Φαλλοκράτισσες – Οι Γυναίκες και η Ανερχόμενη Κουλτούρα του Ξέκωλου» [Εκδ. Κουκκίδα], στο οπισθόφυλλο θα διαβάσουμε: Ακούγοντας τόσο συχνά ότι βρισκόμαστε σε μια συντηρητική στιγμή της ιστορίας, αυθόρμητα θα περιμέναμε κάτι εντελώς αντίθετο απ ό,τι είναι η ανάδειξη του ξέκωλου, στην πραγματικότητα όμως ταιριάζει τέλεια αν το καλοσκεφτούμε.
Η κουλτούρα του ξέκωλου στην ουσία δεν είναι προοδευτική, είναι εμπορική. Το νόημα της κουλτούρας του ξέκωλου δεν είναι να ανοίξουμε το μυαλό μας στις δυνατότητες και τα μυστήρια της σεξουαλικότητας. Είναι το να επαναλαμβάνουμε αενάως μια συγκεκριμένη -και ιδιαίτερα εμπορική- συντόμευση του τι είναι σέξι. Δεν μιλάμε για τη βιομηχανία του σεξ. Μιλάμε γι’ αυτό που αποφασίσαμε ότι σημαίνει η βιομηχανία του σεξ... για το πώς τη στηρίξαμε, την καθαρίσαμε και την παραμορφώσαμε. Για το πόσο στηριζόμαστε σε αυτήν για να μας μαρκάρει ως σεξουαλική και χωρίς απαγορεύσεις κουλτούρα, σε μια εποχή που ο φόβος και η καταστολή οργιάζουν.»
Βεβαίως, η μικρή Miley συνεχίζει την παράδοση μιας σειράς ποπ ενζενί - από την εποχή της Madonna και έπειτα - που όλο και περισσότερο γδύνονται ενώ σαν ερμηνεύτριες είναι παντελώς αδιάφορες. Ίδια πορεία ακολουθεί και η κοριτσίστικη μόδα. Όλα τα παραφερνάλια μιας περιθωριακής κουλτούρας αναδεικνύονται πρώτης γραμμής αισθητικοί νεωτερισμοί λες και το γυναικείο κίνημα του 60’ αγωνίσθηκε για τα στρινγκ, τα τατουάζ- τα κάθε είδους σκουλαρίκια, τα πριτσίνια και τα κοντοκάβαλα παντελόνια… Γράφει πάλι η Λέβι: «Κάποιες εκδοχές της σέξι και ελάχιστα ντυμένης εκμαυλίστριας έχουν κάποτε μια ένοχη ευχαρίστηση για το περιθώριο- και σχεδόν εξολοκλήρου για το αντρικό περιθώριο. Για να διεισδύσει έτσι μια τάση στην πολιτική ζωή, στη βιομηχανία της μουσικής, στην τέχνη, στη μόδα, στα γούστα, με τον τρόπο που το έχει περάσει από εποχή σ’ εποχή μέχρι σήμερα - οι πιπεράτες λεπτομέρειες έχουνε πάντα ζήτηση. Αλλά όλα αυτά για να τα κάνει η κουλτούρα του ξέκωλου, πρέπει να είναι πέρα για πέρα κτήμα της πλειονότητας, και το μισό αυτής της πλειονότητας είναι γυναίκες.»
Ακριβώς, είναι οι γυναίκες που εισχώρησαν στην «περιθωριακή» κουλτούρα του ξέκωλου που πείστηκαν πως αυτό είναι σεξουαλική απελευθέρωση - να ντύνεσαι ανάλογα με τις ιέρειες της νύχτας… Αν αυτό δεν είναι συντήρηση και άκρατος φαλλοκρατισμός τότε τι είναι;