Δεν είμαστε σε μεταβατικό στάδιο.
Δεν αλλάζει… Άλλαξε!
Ο συσχετισμός πια στην επαφή και την επικοινωνία μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη έχει πάρει άλλο δρόμο. Σωστό ή λάθος θα δείξει ο χρόνος, όπως γίνεται συνήθως.
Οι περισσότεροι δραστήριοι (νέοι και μεγαλύτεροι) καλλιτέχνες ποντάρουν πιο πολύ στο facebook, το Τweeter και το Μyspace, παρά σε ανθρώπους δημοσίων σχέσεων, δισκογραφικές εταιρείες και ιδιοκτήτες μαγαζιών.
Αυτό προφανώς δεν είναι καθόλου αρνητικό. Βάζει όμως στο παιχνίδι με πολύ πιο σκληρούς όρους την έννοια της κατανάλωσης.
Δεν έχεις; Δεν σε ξέρει κανείς, στην καλύτερη.
Στη χειρότερη, δεν είσαι καλός καλλιτέχνης.
Είναι απολύτως κατανοητό ότι εκεί εκτονώθηκε μία ανάγκη κυρίως των νεότερων για προβολή της δουλειάς τους (και της φάτσας τους βέβαια) αφού όπου και να άπλωναν το χέρι τους τούς χτύπαγε το ρεύμα ενός κατεστημένου από ανθρώπους μακριά απ’ την ουσία της τέχνης και του πολιτισμού. Από απλούς οικονομικούς διαχειριστές που μετρούσαν απαξιωτικά το συναίσθημα και τα τραγούδια με λογιστικούς και μόνο όρους. Το εμπόριο της μουσικής είναι δεδομένο δεν συζητάμε αυτό. Συζητάμε την προώθηση του εμπορεύματος.
Αυτό, όπως και τα περισσότερα πράγματα που έχουν να κάνουν με την κατακόρυφη άνοδο της κοινωνικής δικτύωσης, φέρνει άμεσα αποτελέσματα που όμως διαρκούν λίγο. Ο κίνδυνος του, είναι εμφανής και καθαρός. Αν δεν έχεις facebook δεν υπάρχεις, ακόμα και ως προσωπικότητα.
Κάποιον όμως που αρνείται αυτόν τον τρόπο, όπως κάποτε μπορεί να αρνήθηκε το δρόμο των δισκογραφικών εταιριών, όχι μόνο δεν του προσφέρει πολλά πράγματα αλλά τον απομονώνει ακόμα περισσότερο. Και σε αυτό έχει ευθύνη ο καθένας μας που πιστεύει ότι είναι πιο σημαντικό ένα like στο facebook από το ίδιο το τραγούδι.
