Δεν ήταν μόνο ότι βρέθηκαν για πρώτη φορά επί σκηνής ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Σωκράτης Μάλαμας και ο Γιάννης Αγγελάκας (οι δύο πρώτοι έχουν βρεθεί μαζί σε συναυλίες), ήταν η αφορμή και ο σκοπός αυτής της συναυλίες. Τα κουπόνια (αντί εισιτηρίου) ενίσχυσης των 15 συλληφθέντων εξαντλήθηκαν από νωρίς και όπως μάθαμε μέσα, έξω γύρναγε σχετικό κουτί ενίσχυσης γιατί εκείνοι που δεν κατάφεραν να μπουν ήταν πολλοί. Η επιλογή του χώρου δεν ήταν η πιο κατάλληλη για μια τέτοια συναυλία που θα μάζευε τόσο κόσμο, αλλά το κλίμα μέσα στο κλειστό θύμισε εκείνο που έχουμε δει σε φιλμ συναυλιών στις αρχές του ’70. To γήπεδο έβραζε! Δεν έννοιαξε σχεδόν κανέναν από τους παρόντες οι σειρά των τραγουδιών, η ώρα εμφάνισης των καλλιτεχνών κτλ.

Τη συναυλία άνοιξαν όπως ήταν αναμενώμενο οι Illegal Operation, ακολούθησε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Σωκράτης Μάλαμας. Ο κόσμος χειροκρότησε και τα τραγούδια τους και τη στάση τους και αυτό που έδειξε ήταν μεγάλη δίψα για συσπείρωση και θέση του καλλιτεχνικού κόσμου, που αν μη τι άλλο έχει πάρει σαφή πολιτική θέση με το έργο του τα τελευταία χρόνια. Και μην τα μπερδέψουμε πάλι όχι κομματική θέση (αλήθεια που είναι οι καλλιτέχνες που έπαιζαν σε προεκλογικές συναυλίες του ΠΑΣΟΚ;).

 

Ο σκοπός της συναυλίας προφανώς επετεύχθη. Τα χρήματα μαζεύτηκαν και το μήνυμα δόθηκε. Όπως δόθηκε και ένα «σύνθημα» και για άλλες τέτοιου είδους ενέργειες κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα από τους καλλιτέχνες. Η στήριξη του κόσμου, που βρέθηκε μέσα και έξω από το γήπεδο μέχρι να τελειώσει η συναυλία, τους δικαίωσε.

Και καλλιτεχνικά και κοινωνικά ήταν ένα σημαντικό γεγονός.


Υ.Γ.: Δεν έχει μεγάλη σημασία το καθαρά μουσικολογικό κομμάτι σε αυτές τις συναυλίες αλλά ίσως να έχει τη σημασία του το γεγονός ότι δεν είπαν έστω ένα τραγούδι μαζί. Γιατί καλό το κύρηγμα για να γίνουμε ένα με το διπλανό μας, αλλά η πράξη σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η μεγαλύτερη διδαχή. Δεν είναι;