02 Σεπτεμβρίου 2021. Ήτανε κακή η χρονιά αγαπημένε μου Μίκη. Και συνεχίζει να είναι. Σεισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί, καύσωνες, πλημμύρες, πυρκαγιές..

Οι τοματιές μου ξεγίνανε γρήγορα και δεν πρόφτασα να σου φέρω φέτος να χαρείς τις νόστιμες τομάτες μου.
 
Ο κόσμος άλλαξε, πιο γρήγορα
Εσύ μας τα ’λεγες βέβαια από καιρό
 
Το τραγούδι της γης δεν τ’ άκουσες ποτέ
ούτε θα τ’ ακούσεις πια.
Σκότωσες όλα τα πουλιά.
Τα δάση. Το νερό.
Το λαμπερό νερό, τον ποταμό.
Πάει... Σκότωσες το χώμα, τον ήλιο της καρδιάς σου.
Ποτέ δεν θα ξαναδείς το χρώμα τ’ ουρανού.
Δεν θ’ ακούσεις ποτέ τον ήχο των χρωμάτων.
Σα βολίδα προχωρείς στο χάος
Στερνή φορά ας ακουστεί μες στη σιωπή
το Τραγούδι της Γης.
Πριν τελικά τυλιχτώ στο χάος
ένα ‘γεια σου’ θα πω στη ζωή...


Δεν σ’ ακούσαμε όταν έπρεπε
Θα σ’ ακούσουμε άραγες τώρα;

Ο νυν και αεί φίλος σου
Γιώργος Β. Μονεμβασίτης


Υ.Γ. Πολυαγαπημένε Μίκη, σήμερα βλαστήσανε οι καινούριες μου σαλάτες, που τόσο σου αρέσουνε. Που να σου φέρω σαν θα μεγαλώσουνε;