Η Αμοργός δεν είναι απλά ένα πέρασμα. Δεν ξεχνιέται νωρίς. Μα από την άλλη δεν είναι καν σίγουρο αν εκείνη έχει μνήμη ή αν πέφτει στους γκρεμούς της μετά την αναχώρηση. Είναι απρόσμενο, αλλά είναι τόπος που σχεδόν αυτόματα παραγράφει την αστική φλυαρία. Τραγουδισμένη και υπομονετική περιμένει τους επισκέπτες της και συμπαραστέκεται στους περίπου δύο χιλιάδες ντόπιους.
Αιγιάλη, Κατάπολα, Χώρα, ψημένη ρακή, Χοζοβιώτισσα, Αρκεσίνη, Θολάρια, Λαγκάδα, Βρούτση, Ξεροτήγανα, Μούρος, Αγία Άννα, Άγιος Παύλος, Σύρμα, Καμπί, Αρχαία Μινώα, Νικουριά, Λεβρωσού, Ασφοντυλίτη, Λεύκες, Ξυλοκερατίδι και πολλές άλλες είναι λέξεις που θα ακούσεις και θα βρεις μπροστά σου στις αναζητήσεις. Όμως, το πιο σπουδαίο πράγμα που μπορεί να ανακαλύψει κανείς στην Αμοργό είναι η εικόνα του ορίζοντα από ψηλά. Ιδανικά από τα τρία παγκάκια του Καλογερικού, λίγο έξω από την χώρα, που στέκουν εκεί απαράλλαχτα στα χρόνια ωσάν να ήταν αρχαιότητες.
Αυτή η πολύπλευρη γωνιά του Αιγαίου που πήρε το όνομά από το φυτό αμοργίς, (ένα είδος λιναριού από το οποίο φτιάχνονταν οι «άλικοι αμοργίδες», χιτώνες της Αμοργού), σε προκαλεί να αγναντέψεις, να σκεφτείς και να ξεχάσεις. Οι καλύτερές της παραλίες θέλουν περπάτημα, όπως και πολλά από τα πεζοπορικά της μονοπάτια. Τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή μας δεν τα έχουμε δει πηγαίνοντας με τα πόδια;
Η Αμοργός κρατάει τις παραδόσεις. Ταυτόχρονα, είναι πάντα ανοιχτή σε κάτι καινούριο. Στις αλλοπρόσαλλες διαδρομές της δεν θα νιώσεις ποτέ μόνος. Αν είσαι έτσι κι αλλιώς με την καλύτερή σου συντροφιά εκεί, τότε θα φύγεις πιο δεμένος, πιο σίγουρος και λίγο πιο όμορφος απ’ όταν πήγες. Θα έχεις πάρει κάτι από αυτήν την ομορφιά της απλότητας που χαρίζει απλόχερα στον καθένα. Καθόλου τυχαίο ότι εκεί γυρίστηκε η ταινία «Απέραντο Γαλάζιο» («Le Grand Bleu»), που την έκανε διάσημη σε όλο τον κόσμο.
Δεν αγαπάει τη χλιδή και την πόζα. Δεν είναι τόπος της μέθης, παρότι είναι τόπος της λήθης. Δεν είναι τόπος της φασαρίας παρότι είναι τόπος γεμάτος ήχους. Δεν ζηλεύει κάτι, αλλά επιθυμεί! Έχει δυνατούς ανέμους, αλλά φαίνεται να τους περιφρονεί με κάτι χαλασμένους ανεμόμυλους ως ακόμη ένα κομμάτι που μαρτυρά το παρελθόν της. Ένα παρελθόν συναρπαστικό αν σκεφτείς ότι οι ντόπιοι ασκούσαν συχνά την Πειρατεία, ότι υπήρξε τόπος εξορίας επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά και μετά τη σύσταση του Ελληνικού Κράτους.
Πέρασε από εκεί ο Μπαρμπαρόσα, Οθωμανοί, Ρωμαίοι, Ιταλοί, Γερμανοί, Χίπηδες τη δεκαετία του ’70.
Παρόλα αυτά, η Αμοργός δεν είναι μία αυστηρή – όπως οι γκρεμοί της – μάνα.
Είναι μία γλυκιά σύντροφος!
