Τις τελευταίες ημέρες αναδύθηκε στη επιφάνεια και πάλι ένα θέμα που είχε απασχολήσει τα μουσικά πρωτοσέλιδα το 2014 και που αφορά τη δικαστική διαμάχη περί της μουσικής πατρότητας του περίφημου Stairway to heaven των Led Zeppelin. Μπορεί να φαίνεται αδιανόητο, ειδικότερα στους μυριάδες οπαδούς της μπάντας, αλλά η νομική εταιρεία πίσω από τους διαχειριστές των πνευματικών δικαιωμάτων του Randy Wolfe, θρυλικού και μακαρίτη κιθαρίστα των Spirit ενός από τα πλέον εντυπωσιακά ψυχεδελικά συγκροτήματα της αμερικάνικης σκηνής των τελών των 60s και αρχών των 70s(και με εμφάνιση στη δισκογραφία ακόμα και στα 80s), υποστηρίζει ότι το Taurus, ένα τραγούδι των Spirit από το 1968 έχει ομοιότητες με το κλασσικό Stairway to Heaven (που εκδόθηκε το 1971). Οι διεκδικούντες μερίσματα από τα έσοδα του StairwaytoHeavenυποστηρίζουν ότι οι δυο μπάντες έκαναν κοινή τουρνέ στην Αμερική πολύ πριν ηχογραφηθεί η σύνθεση των και στην πορεία της τουρνέ οι τελευταίοι είχαν παίξει (κλασσικό σε ίσης αξίας μπάντες που τουραρουν μαζί) το τραγούδι στο δικό τους set.
Το ζήτημα προσπάθησαν οι δικηγόροι των Zeppelin να πείσουν τον αρμόδιος περιφερειακό δικαστή της Πολιτείας της Καλιφόρνια ότι δεν υπήρχε λόγος να γίνει δίκη και ότι έπρεπε να τελειώσει εκεί η κουβέντα αλλά σε αυτή την (προ)ακροαματική διαδικασία τελικώς ο δικαστής έκρινε ότι πρέπει να γίνει δίκη. Κάτι που όντως θα το δούμε να λαμβάνει χώρα στις 10 Μαΐου σε δικαστήριο του Los Angeles.
Όλες αυτές τις ημέρες έχουν ακουστεί διάφορες γνώμες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενώ από την άλλη δεν είναι τυχαίο ότι το Reuters του έδωσε ειδικό χώρο στις ειδήσεις που αναμετέδωσε, κάτι που αυτόματα οδήγησε το θέμα εκτός των κλασσικών μουσικών συζητήσεων.
Και αυτό διότι ασχέτως των σημείων που θα βρείτε (και που κατά τη γνώμη του γράφοντα όντως υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο στην εισαγωγή της σύνθεσης, εξάλλου ακόμα και η δίκη γι αυτές τις πρώτες νότες θα γίνει), το σίγουρο είναι ότι είναι ενδιαφέρουσες οι προαναφερθείσες συζητήσεις που άνοιξαν. Ακόμα και αυτοί που δέχονται ότι υπάρχουν ομοιότητες ομιλούν περί της διαφορετικής αισθητικής στις δυναμικές παιξίματος ή την ολοκλήρωση μιας μουσικής ιδέας που έτσι κι αλλιώς είχε διαφορετική τροπή (αναφορικά με την εξέλιξη της σύνθεσης των Spirit). Θα έχει τρομακτικό ενδιαφέρον οι δίκη της δέκατης μέρας του Μάη αν ένα τόσο κλασσικό και διάσημο τραγούδι βρεθεί με κληρονομιά διαφορετική από αυτή που είχαμε (νομικά και αισθητικά) στο μυαλό μας. Δεν θα αλλαξει φυσικά τη θεση των περισσοτέρων για τους Led Zeppelin (θα ήταν τουλάχιστον ακραία μια τέτοια αντίδραση) αλλά καλώς ή κακώς τα «τά του Καίσαρος τω Καίσαρι», ακόμα και αν πρόκειται για καλλιτέχνες στο επίπεδο του μυθικού. Αν ζούσε ο George Harrison θα μας έλεγε και αυτός την πικρή του πείρα από μια ανάλογη κατάσταση που βίωσε τη δεκαετία του με το τραγούδι του My Sweet Lord που όπως αποφάσισε το δικαστήριο το 1976 ήταν υποσυνείδητο κοπιάρισμα του Sheisso Fine του Ronnie Mack.
Να σημειώσουμε και κάτι άλλο για το τέλος. Δεν είναι τυχαίο ότι ενόσω ζούσε ο Randy Wolfe ή σωστότερα ο Randy California όπως τον ξέραμε όλοι, δεν είχε κάνει καμία κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση. Και πιστέψτε με ο Randy ήταν ο πρώτος που το είχε καταλάβει αλλά πιθανολογώ ότι ως πραγματικός καλλιτέχνης είδε το αληθινό του ζητήματος, πέρα από τη νομική του διάσταση…
