Στο Βερολίνο έκανε κρύο. Λογικό! Έτσι, με το ένα χέρι αγκυλωμένο στην τσέπη για ζεστασιά και το άλλο να κρατάει γερά το εισιτήριο για τη συναυλία –ένα εισιτήριο που αγοράστηκε πολύ αφότου η συναυλία ήταν sold-out, ω, (ακριβή) μαγεία της μεταπώλησης– ήμουν μια μόνο από τις δώδεκα χιλιάδες κόσμου που γέμισαν το Velodrom για να δουν Florence + the Machine... Ένα τεράστιο πλήθος περίμενε υπομονετικά έξω στην παγωνιά και δεν έβλεπες καν καλά καλά πού ακριβώς ήταν η είσοδος. Εκτός από το κρύο απολύτως αναμενόμενη ήταν και η υπέρμετρη κατανάλωση μπίρας – διόλου τυχαία ένας «επαγγελματίας» ρακοσυλλέκτης περιφερόταν με το καροτσάκι του και μάζευε τα πεταμένα γυάλινα μπουκάλια για την επιβίωσή του.
Γράφει η Σωτηρία Γεωργαντή, fan της Florence
Η αναμονή έξω στο κρύο κράτησε περίπου είκοσι λεπτά. Δεν γκρίνιαξα γιατί, το ομολογώ, είχα αργήσει επί τούτω: Ποιοι ήταν αυτοί οι Palma Violets που θα έβγαιναν στη σκηνή πριν τη Florence; Παρά το πλήθος, μπαίνοντας στην αρένα διαπίστωνες ότι ο χώρος ανέπνεε με άνεση. Οι Palma Violets ήταν στη σκηνή και κόσμος πηγαινοερχόταν πίνοντας τη μπίρα ή το αναψυκτικό του. Νέα κορίτσια και αγόρια, μεσήλικες, χαριτωμένες νέες μανούλες με φουσκωτή κοιλίτσα... Τα διαζώματα είχαν ήδη γεμίσει και όλοι περίμεναν στις θέσεις τους υπομονετικά. Εγώ δίπλα στη κονσόλα, τακτοποιήθηκα και έβαλα τα γυαλάκια μου, έτοιμη για τη συναυλία. Το support τελείωσε, η σκηνή στήθηκε και τα φώτα χαμήλωσαν. Παραλήρημα και να τη στη σκηνή.
Πόσο διαφορετική φαίνεται η ερμηνεύτρια που βλέπω στη σκηνή σε σχέση με τη Florence που είχα δει τρία χρόνια πριν στο Λονδίνο, στο πλαίσιο του Ceremonials Tour... Τότε ήταν ένα ξωτικούλι, με τα πύρινα μαλλιά ψηλά σε πλεξούδες, τυλιγμένη σε τούλια που χοροπήδαγε γύρω γύρω στη σκηνή ξυπόλυτη. Πάλι ξυπόλυτη είναι, θα πεις, προκαλώντας έτσι τον τρόμο σε όσους από εμάς θυμόμαστε εκείνο το σάλτο που είχε δώσει με γυμνά πόδια πριν κάποιους μήνες από τη σκηνή του coachella , με αποτέλεσμα να σπάσει το πόδι της και να τραγουδάει καθιστή για αρκετό καιρό μετά...
Κάτι έχει αλλάξει όμως, μια άλλη αύρα αναδίδει φορώντας το λευκό σατέν παντελόνι, το γιλέκο και το πουκάμισο στο χρώμα του δέρματος. Τα μαλλιά της είναι ελεύθερα, ίχνος μακιγιάζ στο πρόσωπο και τα χέρια έχουν για μόνα στολίδια τα τατουάζ της. Σου δίνει την αίσθηση ότι έζησε το νεραϊδένιο παραμύθι της, ένα παραμύθι στο οποίο πήρε κι εμάς μαζί, και αποφάσισε να γυρίσει, διαλέγοντας την πραγματικότητα. Σα να ράγισε όμως και από τη ραγισματιά να άνθισε κήπος γιασεμιά και τριαντάφυλλα. Από το ξεκίνημά της μάλλον κράτησε μόνο το ονειροπόλο βλέμμα...
Το setlist είχε κομμάτια και από τους τρεις δίσκους της. Η ερμηνεία της Florence Welch είναι αψεγάδιαστη. Η φωνή της γεμίζει τα πιο μεγάλα στάδια και η κίνησή της τις πιο μεγάλες σκηνές. Δύο τεράστια video wall υψηλής ευκρίνειας βρίσκονταν αριστερά και δεξιά, μεταλλικές χρυσές και βαθυγάλανες λάμψεις στο φόντο και η γνωστή μπάντα που την ακολουθεί εδώ και χρόνια, μαζί με προσθήκες για τις ανάγκες της How Big Tour.
Florence and the machine live in Berlin / You've got the love
Posted by MusicPaper.gr Photos & Videos on Tuesday, 15 December 2015
Μαζί με αυτή απροσδόκητα χώρεσε στη σκηνή και ένα νέο ζευγάρι κοριτσιών. Όσο τραγουδούσε τη διασκευή του You've Got the Love, το τραγούδι που την έκανε κυρίως γνωστή, διέκοψε για να ρωτήσει «θα πεις ναι σ' αυτή τη γλυκύτατη δεσποινίδα;». Και ναι, είπε ναι, και τα κορίτσια ανέβηκαν στη σκηνή και αρραβωνιάστηκαν με τις ευλογίες της Florence, η οποία ομολόγησε ότι δεν της είχε ξανασυμβεί να γίνει πρόταση γάμου σε συναυλία της – απολογήθηκε, μάλιστα, λίγο αργότερα για κάποια τραγούδια της που ήταν πολύ θλιμμένα, όπως είπε για πάρτυ αρραβώνων.
Η μια επιτυχία διαδεχόταν την άλλη…
Ακούστηκαν όμως και λιγότερα γνωστά κομμάτια, πολύ αγαπημένα όμως στο κοινό της. Πριν να πει το Third Eye ζήτησε από το κοινό, ίσα μόνο γι' αυτό το τραγούδι, να αφήσει το κινητό του και να καταγράψει με τα μάτια του, τα αυτιά και την καρδιά του τη στιγμή. Η κορύφωση της συναυλίας ήταν το σαρωτικό What Kind of Man, το πρώτο single από το τελευταίο της άλμπουμ το οποίο και σηματοδότησε τη δυναμική της επιστροφή.
Η συναυλία έκλεισε, όπως πάντα, με το πανηγυρικό Dog Days Are Over.
Έκλεισε; Όχι ακριβώς. Η Florence ξαναανέβηκε στη σκηνή για να πει το Mother, ένα τραγούδι από το τελευταίο της άλμπουμ που θυμίζει πολύ 70's ψυχεδέλεια, και έκλεισε μια και καλή με το πιο δυνατό από δυνατό, όπως άλλωστε λέει και το όνομά του, Drumming Song.
Η Florence Welch είναι μια μουσικός με καταπληκτική συνέπεια και ακρίβεια στις εμφανίσεις της, όπως άλλωστε και η μπάντα της. Διαθέτει φοβερά δυνατή φωνή και αστείρευτη ενέργεια. Η μουσική της γίνεται με κάθε δίσκο και ωριμότερη, με περισσότερο βάθος, αλλά με αμείωτη τη συναισθηματική ένταση με την οποία τη γνωρίσαμε από την αρχή.
Έφυγα χαμογελαστή από το Velodrom, έχοντας πρώτα εξασφαλίσει στην τιμή των 20€ το πρόγραμμα της περιοδείας. Μια υπέροχη καλαίσθητη έκδοση, όπως μας έχει συνηθίσει.
Την περιμένουμε πώς και πώς και στη χώρα μας...
Αναλυτικά το πρόγραμμα της συναυλίας:
What the Water Gave Me
Ship to Wreck
Rabbit Heart (Raise It Up)
Third Eye
Delilah
You've Got the Love (The Source cover)
How Big, How Blue, How Beautiful
Shake It Out
Cosmic Love
Caught
What Kind of Man
Spectrum
Dog Days Are Over
Encore:
Mother
Drumming Song