Η χαρακτηριστική φωνή του όπως και ο τρόπος του, τού δίνουν ένα χαρακτηριστικό στυλ στις vintage -κατά κύριο λόγο- εμφανίσεις του, που βασίζονται στις διασκευές ελληνικών και ξένων κλασικών κομματιών. Κι αν η συνθήκη αυτή εμφανίζεται όλο και περισσότερο τελευταία, με πολλές μπάντες και καλλιτέχνες να «επιβιώνουν» αποκλειστικά με τις διασκευές, ο Δημοσθένους το έκανε αυτό πριν γίνει μόδα.

Χαρακτηριστική είναι η εκτέλεσή του στο «Πόσο λυπάμαι» που δισκογράφησε το 2008 στο δίσκο του “One for the road”.

Από τότε περιμένουμε τον επόμενο ολοκληρωμένο του δίσκο, που όλο έρχεται και όλο αναβάλλεται για την επόμενη χρονιά. Πρόσφατα μάλιστα, παρουσιάστηκε από το Musicpaper σε πρώτη μετάδοση η νέα του διασκευή στο κομμάτι «Δεν σε θέλω πια».

Η δισκογραφία του πολύ μικρή σε σχέση με τα χρόνια παρουσίας του στο τραγούδι, κάτι που κάνει ακόμα πιο αξιοπρόσεκτη τη διαδρομή του, που περιλαμβάνει συνεχή παρουσία στις live εμφανίσεις με χαρακτηριστικό μία σχετικά μοναχική πορεία καθώς σπάνια παρουσιάζει κοινά προγράμματα με άλλους καλλιτέχνες.

Παράλληλα όμως, με τα προσωπικά του προγράμματα, έχει λειτουργήσει πολλές φορές ως ένα καλό εργαλείο για συνθέτες στις μεγάλες τους συναυλίες και σε επετειακά ή άλλα αφιερώματα μιας και οι άντρες ερμηνευτές στις μέρες μας είναι πιο δυσεύρετοι από τις γυναίκες.

Ο Δώρος Δημοσθένους είναι ένας ιδιότυπος περφόμερ που έχει το κοινό του, το οποίο μπορεί να μην είναι το πιο νεανικό που υπάρχει, αλλά είναι ενεργοποιημένο και τον ακολουθεί πιστά, ειδικά στις εμφανίσεις του στους μεγαλύτερους χώρους, όπως έγινε πρόσφατα στην εμφάνισή του στον κατάμεστο όροφο του Gazarte.