Τις προάλλες περιδιάβαινα στο διαδίκτυο και έκανα την κλασική ανά ημέρες περιήγηση στο YouTube όπου αφήνεις τη δεξιά μπάρα να σε πηγαίνει ανάλογα με τις επιλογές που παρουσιάζει σε διάφορα σημεία ήχου και εικόνας με ελαφρά ενίοτε συνειρμικότητα μεταξύ των επιμέρους θεματικών ενοτήτων. Και από τη δόξα του καναδικού τραγουδιού παγκοσμίως την Alanis Morissette, με τα απίστευτα νούμερα πωλήσεων στο Jugged Little Pill βρέθηκα να κοιτάζω ένα video από έναν επίσημο φορέα μουσικής που ανθολογούσε τα κορυφαία 20 σε πωλήσεις album των τελευταίων 60 ετών.
Και ναι μεν η προαναφερθείσα Καναδέζα ήταν μέσα και επειδή το ήξερα το νούμερο δεν με εξέπληξε, το soundtrack του Bodyguard (ναι!, αυτό με την Whitney Houston) αν και μου αρέσει ήταν όντως έκπληξη (ειδικότερα στη θέση που βρίσκεται), αλλά η Adele δεν ήταν έκπληξη όχι μόνο επειδή ήξερα από πριν το νούμερο. Είναι γνωστή και πασιφανής η επιτυχία της Εγγλέζας αοιδού σε όλους μας. Το διαπιστώσαμε και πριν από λίγες ημέρες με το ντόρο που δημιουργήθηκε με το ολοκαίνουργιο single της, το Hello. Και ασχέτως της καλλιτεχνικής επιτυχίας του άσματος το σίγουρο είναι ότι η Adele έχει καταφέρει να βρίσκεται σε ένα πάνθεον δυσθεώρητο και απλησίαστο ακόμα και για κορυφές όπως οι Rolling Stones και οι U2, αν μη τι άλλο σε εμπορικό επίπεδο.
Και προτού κάποιος ανασύρει τα γνωστά επιχειρήματα περί marketing και μανατζαρέων καλό θα ήταν να προσέξει ότι ναι μεν υπάρχουν πολλά ονόματα στη λίστα των 20 (δείτε παρακαλώ το εν λόγω video) αλλά όπως θα διαπιστώσετε απουσιάζουν ολοσχερώς ονόματα τύπου Shakira και Jennifer Lopez, σημάδι ότι δεν είναι μόνο τα ισχυρά γραφεία management ο τρόπος για να φτάσεις και να διατηρηθείς στην κορυφή. Ακόμα και μια πρόχειρη έρευνα αποδεικνύει ότι στην κορυφή έχουν μείνει ονόματα που έχουν δουλέψει πέτρα από διαφήμιση και promotion. Και η Adele μαζί μετά παραπάνω είχε και μερικές άλλες συντεταγμένες στις κινήσεις της για να πετύχει αυτό που απολαμβάνει σήμερα, μια καθολική θα έλεγα αναγνώριση.
Αυτή η αναγνώριση έρχεται ακόμα και από παραδοσιακά rockστρώματα οπαδών και δεν είναι τυχαίο αυτό το γεγονός. Μπορεί να μη δείτε παραδοσιακούς οπαδούς των Monster Magnet ή των Horrors να την ποστάρουν στους facebook τοίχους τους αλλά αν μιλήσετε μαζί τους θα διαπιστώσετε ότι όχι απλά ανέχονται την ύπαρξη της αλλά θα συγκατανεύσουν σε προτάσεις που θα εμπεριέχουν λέξεις όπως «σοβαρή» και «συμπαθής». Αυτό έχει να κάνει με το περίφημο 21, το δίσκο που έτσι κι αλλιώς την έχει φέρει στην εν λόγω 20άδα.
Ο δίσκος αυτός έχει στην παραγωγή την σφραγίδα του Rick Rubin, ενός ανθρώπου τοτέμ, όχι άδικα, για το rockακροατήριο μιας και η τζίφρα του έχει πάει κάτω από δίσκους συγκροτημάτων όπως οι Black Sabbath, οι Metallica, οι Red Hot Chili Peppers, οι Slayer, οι ZZ Top και πραγματικά ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Και δεν είναι μόνο το όνομα του Rubin ως πληρωτέα με τη εμφανίσει απόδειξη αλλά ο ίδιος ο ήχος του 21. Αυτός είχε να κάνει με soul και rhythm n blues απολήξεις οι οποίες έγιναν αρεστές και αποδεκτές από το παραπάνω ακροατήριο ως ψηφίδες που την απομάκρυναν από το ευκαιριακό και οπορτουνιστικό στα αυτιά τους r ‘n’ b. Και δεν είναι τυχαίο ότι το 2012 το 21 και ο Rubin κέρδισαν το Grammy για την καλύτερη παραγωγή, γεγονός που από μόνο του εκτόξευσε τις πολώσεις του δίσκου. Η στιλιστική του παρέμβαση και υπογραφή στο δίσκο ήταν πραγματικά θαυμάσια.
Η επόμενη κίνηση της Adele, το να κινηθεί στα χωράφια των soundtrack του James Bond μπορεί α έφερε μια δυσαρέσκεια στους fans του 007 εξαιτίας της μάλλον χαλαρής σύνδεσης της powerμπαλάντας της με την παρακαταθήκη της μουσικής ραχοκοκαλιάς των films αλλά έκανε εκατοντάδες (ή μάλλον εκατομμύρια) ακροατών του easy listening να παραληρούν με την εμφάνιση του soundtrack του Skyfall ακριβώς λόγω της απομάκρυνσης από τις σκληρές γραμμές που δογματικά ακολουθούσε η σειρά ως παραλλαγή στο βασικό θέμα του John Barry.
Η ίδια η Adele επίσης έχει ένα πρόσωπο την ίδια στιγμή οικείο και την ίδια στιγμή αποστασιοποιημένο από το (αδηφάγο) κοινό. Το χαμόγελο της κρίνεται ως αυθεντικό, η συστολή της το ίδιο, οι οικογενειακές επιλογές της χειροκροτούνται ένεκα της παραδοσιακής γράμμωσης τους και το κυριότερο παραμένει μία γυναίκα που η γοητεία της είναι μακριά από τα ανορεξικά κορμιά δεκάδων ανταγωνιστριών της ή τις εμφανίσεις τύπου «όλα στη φόρα» που έχουν βολοκοπηθεί το 90% των επί πίστας/συναυλιών/δίσκων γυναίκες.
Οι ενδυματολογικές της επιλογές αποπνέουν έναν αμυδρό αέρα παλαιού σινεμά της εποχής της ιταλικής δόξας των 60s, το σώμα της είναι παραπλήσιο με δεκάδες γυναίκες που δεν θέλουν/δεν μπορούν/δεν επιθυμούν να μπουν σε ζημιογόνες (ψυχικά και σωματικά) δίαιτες όπως να και άλλο ένα σημείο όπου κερδίζει τη συμπάθεια και το σεβασμό.
Το ότι το Hello είναι μια μάλλον συνηθισμένη μπαλάντα, απογυμνωμένη από προγενέστερες μουσικές κορωνίδες της Adele είναι μια αλήθεια, αλλά το ότι παραμένει μια αξιολογότατη καλλιτέχνης και μια γεμάτη ζέση και ωραίες ερμηνείες αοιδός είναι επίσης μια άλλη αλήθεια.