Η κοινή γνώμη – σύμφωνα με δημοσκοπήσεις- πιστεύει, σε πολύ μεγάλο μάλιστα ποσοστό, ότι το πιο έξυπνο μέλος μίας μπάντας είναι ο πιανίστας ή εκείνος που χειρίζεται τα πλήκτρα. Για πολλούς είναι αδιαμφισβήτητο ότι περισσότεροι και πιο ικανοί συνθέτες είναι οι πιανίστες ακριβώς γιατί είναι πιο έξυπνοι. Δεύτεροι στην κατάταξη της κοινής γνώμης έρχονται οι κιθαρίστες. Πολλές φορές μπορούν κι εκείνοι να συνθέσουν ή τις περισσότερες είναι αυτοί που γράφουν και στίχους, ακριβώς γιατί θεωρούνται έξυπνοι. Σίγουρα, τελευταίοι έρχονται οι ντράμερ. Ωστόσο, η επιστήμη έρχεται να καταρρίψει κάθε εντύπωση της κοινής γνώμης.
Όπως προκύπτει από έρευνες που διεξήγαγαν μεγάλα πανεπιστήμια, όπως της Οξφόρδης και του Χάρβαρντ, οι ντράμερ αποδεικνύονται εξαιρετικά έξυπνοι λόγω μιας ποικιλίας παραγόντων που σχετίζονται με τη ρυθμικότητα και λόγω αυτής έχουν εξαιρετικά αποτελεσματικές μεθόδους στο να επιλύουν προβλήματα και να μεταβάλλουν την άποψη των άλλων. Ικανότητες πολύ σπάνιες –πόσο μάλλον συνδυαστικά- για ένα άτομο, σύμφωνα πάντα με τις μελέτες.
Η μελέτη από το Karolinska Institutet της Στοκχόλμης, απέδειξε μία σύνδεση ανάμεσα στην ευφυΐα και το μέτρο. Η αντίληψη του ρυθμού όπως αποδείχθηκε, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το τμήμα του εγκεφάλου που ενεργοποιείται για την επίλυση προβλημάτων που χρειάζονται αυξημένη αντίληψη, παρατηρητικότητα, συνδυαστική σκέψη και ευστροφία. Στο πείραμα που έγινε οι αναλυτές έδωσαν στους ντράμερ παρτιτούρες με μία μεγάλη ποικιλία ρυθμών και μετά τους ζήτησαν να επιλύσουν 60 ερωτήματα νοημοσύνης. Οι ντράμερ που «έβγαλαν» σωστά τους περισσότερους ρυθμούς στη ντραμς ήταν εκείνοι που έλυσαν και τα περισσότερα προβλήματα.
Όσον αφορά τώρα συγκριτικά με τα άλλα μέλη ενός συγκροτήματος, η έρευνα υποστηρίζει ότι η ευφυΐα του ντράμερ είναι καταρχήν η πιο «κοινωνική» ή αλλιώς, εύκολα μεταδιδόμενη. Σύμφωνα με μελέτες και πειράματα που έγιναν αποδείχθηκε ότι ένας ρυθμός μεταδίδεται πολύ πιο εύκολα μέσω ενός ντράμερ παρά μέσω οποιουδήποτε άλλου μουσικού. Ενώ, ανάμεσα στις επιδράσεις του ήχου της ντραμς, αυτή φαίνεται ότι μεταδίδει και αυξάνει περισσότερο από κάθε άλλο όργανο την γνωστική λειτουργία του ίδιου μουσικού αλλά και του κοινού.
Ένας καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον χρησιμοποίησε ρυθμικά φώτα σε συνδυασμό με κρουστούς ήχους στους μαθητές του ανακαλύπτοντας ότι οι επιδόσεις τους βελτιώθηκαν κατά πολύ. Ακόμη κι έτσι αποδεικνύεται ότι όχι μόνο τα ικανά μυαλά στρέφονται προς την ντραμς αλλά ότι και ο ρυθμός και οι δονήσεις της ίδιας της ντραμς είναι ευεργετικής επίδρασης προς τον μουσικό και τις νοητικές του ικανότητες.
Μελέτες από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης απέδειξαν ότι όταν πολλοί ντράμερ παίζουν μαζί, τόσο τα επίπεδα χαράς όσο και ανοχής στον πόνο αυξάνονται σε σημείο που να συγκρίνονται με αυτά των αθλητών που τρέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Πολλές από τις παραπάνω μελέτες δημοσιεύθηκαν σε πανεπιστημιακά συγγράμματα που τον τελευταίο καιρό εκδίδονται το ένα μετά το άλλο, αλλά αποτελέσματα αυτών δημοσίευσε πρόσφατα και το mic.com εγείροντας τις συζητήσεις στην ίδια τη μουσική βιομηχανία.
Κι αν σας στοίχειωσε η σκηνή του πρόσφατου Whiplash/ Χωρίς Μέτρο (διαβάστε περισσότερα εδώ) με τον εξαιρετικό J. K. Simmons (Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα και 40 (!) ακόμη βραβεία Β' Ανδρικού Ρόλου γι'αυτή του την ερμηνεία) στο ρόλο του αυστηρού καθηγητή να ρωτά φωνάζοντας εξαγριωμένος «are you rushing or dragging» («βιάζεσαι ή αργείς»;), σύμφωνα με τις έρευνες θέλει μεγάλη ρυθμική παρατηρητικότητα, αφοσίωση και συνδυασμό σκέψης έτσι ώστε τα δυο χέρια και πολλές φορές και τα δύο πόδια να κάνουν συγχρόνως διαφορετικές κινήσεις αλλά να διατηρούν τον ίδιο ρυθμό.
Οπότε μάλλον ήρθε η ώρα να καταρριφθούν τα στερεότυπα. Οι ντράμερ σύμφωνα με έρευνες σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν αποδειχθεί τα πιο ευφυή και χαρούμενα μέλη μιας μπάντας αλλά και οι εστίες γύρω από τις οποίες γεννιούνται παρέες, μπάντες ακόμη και κοινωνίες.
Και ας το παραδεχτούμε κάποιοι απ’ αυτούς γράφουν και πολύ ωραία τραγούδια!