Και πώς θα γίνονται, πλέον, οι συνεντεύξεις -που στα «καυτά» ζητήματα ήξεραν τι θα ρωτήσεις, ήξερες τι θα απαντήσουν- τώρα που τα στανταράκια θέματα συζήτησης -κακιά κυβέρνηση, αδύναμη αριστερά, μνημόνια, κοιμισμένος λαός- μας τελείωσαν; Το σκιάχτρο του φασισμού και κάτι άλλα κοινωνικο-πολιτικά θέματα βλ. μετανάστες, είναι αρκετά για να κουβαλήσουν το βαρος της πολιτικής δημιουργίας; Κι πώς γράφεις για τη χαρά και την ελπίδα όταν για δεκαετίες η έμπνευση ερχόταν από τα αντίθετα συναισθήματα;

Αλλά και αυτός ο συλλογισμός του Πορτοκάλογλου στο «Υπάρχει λόγος σοβαρός» πάνω στον οποίο εφησύχασαν ολόκληρες γενιές δημιουργίας και κριτικής: «Χούντα δε θυμάμαι μα ούτε ελευθερία/της μεταπολίτευσης καημένη γενιά/άχρωμα όλα και λειψά γι’ αυτό σου λέω/Υπάρχει λόγος σοβαρός που ήμουν νέος χλιαρός/αυτά μου τύχαν δυστυχώς μα δεν τα κρύβω ευτυχώς και να ένας λόγος σοβαρός που είμαι ωραίος» σήμερα πώς να τον υπερασπιστείς; Πώς θα δικαιολογήσει ο σημερινός νέος δημιουργός το «Τώρα τα τραγούδια μας τους πέφτουνε λίγα/και κάτω απ’ τα μουστάκια τους γελάν οι παλιοί/έχουν βλέπεις πίσω τους την λάμψη του εξήντα/καθάρισαν αυτοί» όταν κατεδαφίζεται εν μια νυχτί ολόκληρο το δίστιχο: «Μα τίποτα δεν έδωσε σε μας η ιστορία/αυτό το τίποτα να εκφράσεις και να εκφραστείς». Άραγε θα συνεχίσουμε οι δημοσιογράφοι να αποκαλούμε νέους δημιουργούς τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τον Σωκράτη Μάλαμα όταν ο πρωθυπουργός της χώρας είναι νεότερός τους;

Και στις πορείες τώρα ποιο θα είναι το soundtrack; Μπορεί να συνεχίσει να ακούγεται το «Ανεμολόγιο» και το «Έβγαλε βρώμα η ιστορία οτι ξοφλήσαμε» ή ο Λοΐζος και το «Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει» τώρα που η τσούλα ιστορία κατάπιε τη γλώσσα της και η μέρα ήρθε; Δεν θα πρέπει να κατασκευαστούν και νέα πλακάτ αφού συνθήματα σαν το «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η Χούντα δεν τελείωσε το '73» δεν θα ευσταθούν πλέον; Και στις Επιθεωρήσεις, τι «νούμερα» θα γραφτούν; Πώς να σατιρίσεις τώρα τα «καλώς κείμενα»; Και ο Λαζόπουλος και οι «Ράδιο Αρβύλα» τι «αντιεξουσιαστικά διαγγέλματα» θα βγάζουν τώρα που η αντιπολίτευση και τα άλλα κόμματα εντός και εκτός βουλής μετατρέπονται για το φιλοθεάμον τηλεοπτικό κοινό σε δευτερεύοντα θέματα σε σχέση με τον «ροκ σταρ» Τσίπρα;

Αχ! Σε τι περιπέτειες μάς έβαλε πάλι αυτή η ψήφος του λαού...

Υ.Γ. Δεν ξέρω αν χρειάζεται, αλλά το προσθέτω. Ασφαλώς και η αληθινή δημιουργία θα βρει τους λόγους και τα μέσα έκφρασής της όπως συνέβαινε και θα συμβαίνει πάντα. Πλέον χωρίς το άλλοθι της στείρας εποχής. Χωρίς το άλλοθι της μειοψηφίας. Χωρίς άλλοθι γενικά.