Πρέπει κάποια στιγμή να κατανοήσουμε πως οι κρίσεις άγχους είναι μια ασθένεια που θα έπρεπε να χαίρει του ίδιου σεβασμού και προσοχής όπως οποιαδήποτε άλλη ασθένεια, η οποία θα μπορούσε να δυσκολέψει την καθημερινότητα μας και να μας κάνει ανήμπορους να εργαστούμε. Για την ακρίβεια είναι πιο δύσκολο, γιατί δεν μπορείς να εξηγήσεις τον 'πόνο'. Δεν μιλώ ως ειδικός που κάνει τη θεωρητική του ανάλυση, αλλά ως μουσικός που υποφέρει από κρίσεις άγχους κατά διαστήματα εδώ και 10 χρόνια.

Δεν είναι αγαπητέ ακροατή ή δημοσιογράφε, δήθεν καλλιτεχνικό, ιδιότροπο ή υπερευαίσθητο να μην μπορείς να ανέβεις στη σκηνή και να εκτεθείς.

Σίγουρα δεν κάνουμε την πιο δύσκολη δουλειά του κόσμου, σίγουρα υπάρχουν πολύ περισσότεροι σοβαροί λόγοι για να πιεστεί ένας άνθρωπος, άλλα όποιος δεν το έχει νιώσει δεν μπορεί να καταλάβει την τρέλα και τον πόνο που κυριεύει το σώμα σου (και δεν υπερβάλλω καθόλου) όταν όλες οι αντιφατικές σκέψεις πολιορκούν το μυαλό σου, όταν το σώμα σου ιδρώνει και πονά ,η καρδιά σου χτυπά δυνατά και οι ανάσες σου βγαίνουν μισές. Πολλοί άνθρωποι το έχουν ζήσει, η δυσκολία όμως στο δικό μας επάγγελμα έγκειται στο ότι πρέπει να το ξεπεράσουμε εκείνη τη δεδομένη στιγμή, να βρούμε τρόπο να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας και να εκτεθούμε σε δεκάδες μάτια. Κάτι δηλαδή που συνήθως μου φαίνεται τόσο απλό και όμορφο και μου δίνει απίστευτη χαρά, μπορεί μέσα σε αυτή τη δύνη να γίνει εφιάλτης, γιατί η σωματοποίηση του προβλήματος κάνει τα πράγματα εκείνη τη στιγμή εως και μη αναστρέψιμα.

Δεν θέλω να επεκταθώ σε πράγματα πιο βαθιά, δεν θέλω να εκμαιεύσω συγκινήσεις ούτε να επιδιώξω την οποιαδήποτε ταύτιση με συναδέλφους ή αναγνώστες. Θα ήθελα μόνο να αναγνωρίζεται αυτή η δυσκολία έκφρασης στις μέρες μας ως φυσιολογική, αποφεύγοντας την υπερβολική συμπόνια άλλα και τις καυστικές κριτικές. Οι κρίσεις πανικού είναι ασθένεια ανθρώπινη, όχι καλλιτεχνική.