Πες μας μία εικόνα που έχει να κάνει με τη μουσική από την παιδική σου ηλικία.
Δεν έπαιζα, ούτε έγραφα μικρή μουσική καθόλου. Ξεκίνησα 15 χρόνων κι αυτό γιατί όταν πήγαινα στο σπίτι μίας φίλης μου, την άκουγα που διάβαζε και ξεσήκωνα όλες τις μελωδίες, χωρίς να ξέρω τίποτα. Κάποια στιγμή άνοιξε μία φίλη της μαμάς μου ωδείο και εκεί γνώρισα τους αγαπημένους μου καθηγητές, την Τζενη Θεοφανοπούλου και τον Αγγελο Βελεγράκη, οπότε έτσι ξεκίνησε το κακό.
Αλλά από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ανεξίτηλα τη μαμά μου να παίζει στα παιδικά πάρτυ κιθάρα και μεις από κάτω κοιτούσαμε ευτυχισμένα.

Η σύνθεση πώς προέκυψε;
Απο το πρώτο κιόλας μάθημα έγραφα και οι δάσκαλοι μου με βοηθούσαν σ’ αυτό. Ωστόσο, επειδή δεν ήξερα από υπολογιστές, έμενα μόνο στην παρτιτούρα και προσπαθούσα να φανταστώ τις μελωδίες παιγμένες από ορχήστρα. Κάποια στιγμή γύρω στα 20 μου γνώρισα τον Θανάση Κύρη, ο οποίος με πήρε απ’ το χέρι και μου τα έμαθε όλα για το πως να φτιάχνω μουσική στον υπολογιστή. Όταν ήταν έτοιμος ο υπολογιστής μου κλείστηκα στο σπίτι 1 μήνα κι οι αδελφές μου μου έλεγαν ότι θα σε βρούμε με κομμένο αυτί, έχεις τρελαθεί!
Είχα πάθει αμόκ, γιατί ξαφνικά ό,τι ήταν στο μυαλό μου μπορούσα να το ακούω! Δεν είχα κανένα γνωστό στο χώρο, αλλά έκανα ένα demo και το έστειλα παντού, από εταιρείες παραγωγής, διαφημιστικές, σκηνοθέτες, παντού! Ο ένας έφερε τον άλλο κι έτσι ξεκίνησα να κάνω μουσική για εικόνα.
Η δισκογραφία προέκυψε αργότερα, όταν στα 29 μου ανέβασα για πλάκα κάποιες μουσικές στο myspace και το άκουσε ο παραγωγός μου ο Νίκος Αγγλούπας και μου πρότεινε να βγάλουμε δίσκο με την Inner Ear. Εγώ ήμουν διστακτική στην αρχή, αλλά τελικά είπα να δοκιμάσω.

Θεωρείς ότι η δισκογραφία προέκυψε από τύχη ή θα συνέβαινε ούτως ή άλλως κάποια στιγμή στη ζωή σου;
Θεωρώ ότι θα προέκυπτε κάποια στιγμή. Τώρα που το σκέφτομαι, ενδεχομένως και όχι. Αλλά δεν θα άλλαζε κάτι στη ζωή μου, θα άλλαζε μόνο ότι δεν θα γνώριζα τους καταπληκτικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Με το να κάνω μουσική για εικόνα θα ήμουν ευτυχισμένη. Άλλωστε, αν μου έλεγες παλιότερα ότι θα βγαίνω στη σκηνή να τραγουδάω, θα μου φαινόταν το ίδιο πιθανό με το να μου έλεγαν ότι θα γίνω ηλεκτρολόγος ή καρδιοχειρούργος!

Πώς προέκυψε να τραγουδάς στα αγγλικά;
Για λόγους συλλαβών! Είναι πολλές οι μονοσύλλαβες και δισύλλαβες λέξεις και προσαρμόζονται εύκολα σε όποια μελωδία έχω στο μυαλό μου κι επειδή είμαι πρώτα μουσικός και όχι στιχουργός, οφείλω να ακολουθήσω αυτό που μου λέει η μουσική. Όταν πάω να γράψω ελληνικά, είναι τελείως διαφορετικές οι μελωδίες που προκύπτουν, οπότε προτιμώ να το κάνω αυτό σε συγκεκριμένα projects, σε μουσική για κινηματογράφο, σε άλλες δουλειές και όχι δισκογραφικά. Γενικά έχω τεράστια ανάγκη να τραγουδήσω στα ελληνικά, αλλάζει η επικοινωνία με τον κόσμο, αλλά και για μένα είναι άλλη εμπειρία να τραγουδάω στη γλώσσα μου.

Η αισιοδοξία σου είναι μεταδοτική! Είναι στάση ζωής ή αντανάκλαση της ευτυχίας σου;
Τώρα κάνω κάτι που αγαπάω. Προτού απολυθώ από τη δουλειά μου ήμουν κειμενογράφος. Για 8 ώρες κάθε μέρα έκανα κάτι το οποίο δεν το αγαπούσα, γιατί δεν μπορούσα να ζήσω από το ένα διαφημιστικό που έκανα το χρόνο. Η αισιοδοξία για μένα είναι απολύτως στάση ζωής και απορρέει από το γεγονός ότι στην οικογένεια μας προϋπόθεση για να είμαστε ευτυχισμένοι ήταν να έχουμε πρόσωπα που μας αγαπάνε και τους αγαπάμε, την οικογένεια και τους φίλους μας δηλαδή, και να έχουμε όλοι μας υγεία. Υγεία και αγάπη για μένα είναι το παν. Αν τα έχεις αυτά τα δύο, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα.

Είναι εύκολο να μην ζήσει κάποιος από δουλειά γραφείου, αλλά από τη μουσική;
Δεν ζω από τη δισκογραφία, ούτε από τα live, ζω καθαρά από τη διαφήμιση, που είναι κάτι που λατρεύω. Αλλά πιστεύω ότι μπορεί ο καθένας να βρει τρόπους να διοχετεύσει την ενέργειά του σε κάτι δημιουργικό. Εγώ, για παράδειγμα, τα 7 χρόνια που ήμουν στην εταιρία και έγραφα κείμενα, παράλληλα έγραφα και μουσική και δεν ήξερα τι θα συμβεί. Αλλά πρέπει να σου πω ότι ήμουν τελείως αδύναμη να παραιτηθώ μόνη μου και να πω ότι θα κάτσω να ασχοληθώ με τη μουσική. Αν δεν με απέλυαν, μπορεί να έκανα ακόμα δουλειά γραφείου και να ήμουν δυστυχισμένη. Βέβαια το να σε απολύει κάποιος είναι προφανώς κάτι αρνητικό, αλλά έχω πολλές περιπτώσεις δικών μου ανθρώπων που όταν απολύθηκαν, τουλάχιστον πήραν απόφαση να μην ξανακάνουν μία δουλειά στην οποία θα είναι δυστυχισμένοι και εγκλωβισμένοι και είναι τεράστιο δώρο αυτό, το να αλλάξεις τη ζωή σου και να βρεις την ευτυχία.

Η σκηνή σε φοβίζει ή σε απογειώνει;
Την τρέμω τη σκηνή, αλλά καμία σχέση με την αρχή που έβγαινα να τραγουδήσω πρησμένη από το κλάμα. Εξακολουθώ βέβαια να έχω πολύ αγωνία και άγχος, τρέμω δηλαδή. Αλλά έχω καταφέρει να το απολαμβάνω μετά το πρώτο δεκάλεπτο, γιατί έχω τους κολλητούς μου επάνω στη σκηνή και αγαπημένους φίλους από κάτω, ο κόσμος είναι πολύ ανοιχτόκαρδος και με κάνει να νιώθω σαν το σπίτι μου, λέω και αρκετές χαζομάρες που νομίζουν όλοι ότι τα λέω επειδή είμαι cool, αλλά τα λέω από αμηχανία, οπότε είναι μία σχέση πολύ όμορφης οικειότητας που δημιουργείται στα live.

Ποια θεωρείς καλύτερη σου συναυλία ως τώρα;
Αξέχαστη είναι η συναυλία που κάναμε με τους Αγαπη Ρε+ στο Κατράκειο με Μποφίλιου, Μαραβέγια, Δεληβοριά. Ήταν η πρώτη δράση που κάναμε και εκτός από το ότι συγκεντρώσαμε χρήματα, ήταν συγκινητικό που 8.000 άνθρωποι είχαν έρθει για αυτό το σκοπό, για να σταθούμε απέναντι στο ρατσισμό και να εναντιωθούμε στο μίσος! Ήταν τόσο συγκινητικό που όλοι πάνω στη σκηνή κλαίγαμε! Σε όλες μας τις συναυλίες περνάμε καλά, αλλά ήταν φοβερά στον Λυκαβηττό που ανοίξαμε πριν βγει η Zaz. Ο Λυκαβηττός ήταν τίγκα και φανταστήκαμε ότι όταν θα βγούμε ο κόσμος θα βαριέται και θα περιμένει πως και πώς να φύγουμε, αλλά όλοι έκαναν σαν τρελοί από κάτω, αφού λέγαμε μήπως νόμιζαν ότι είμαστε εμείς η Zaz; Ήταν απίστευτα!

Πες μας για τον νέο δίσκο που ετοιμάζεις…
Εϊναι ο σουρεαλισμός σε όλο του το μεγαλείο, μια τρέλα, σαν ταινία Ταραντίνο, χιούμορ και τρόμος μαζί, πολλές ιστορίες όπου κάποιος σκοτώνει ή σκοτώνεται, είναι σπλατεριά! Ο δίσκος μάλλον θα λέγεται Shine, είναι σαν μέσα στον πανικό να σκάει μια λάμψη που είναι η ελπίδα. Αν όλα πάνε καλά, ελπίζω ότι θα βγει το πρώτο εξάμηνο του 2015.

Πώς βλέπεις τη γενιά σας των νέων καλλιτεχνών;
Μου αρέσει όλη αυτή η αίσθηση της οικειότητας. Το ότι κάποιος έχει βγάλει ένα δίσκο δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι νάρκισσος, απρόσιτος και αυτό είναι κάτι που το χαίρομαι, υπάρχει ισορροπία.

Τι θα σκούσουμε στον Κήπο;
Θα παίξουμε τραγούδια από τον πρώτο και δεύτερο δίσκο και από τον τρίτο ακυκλοφόρητο δίσκο κάποια κομμάτια που θα τα παίξουμε πρώτη φορά ζωντανά, καθώς και διασκευές που δεν τις περιμένει ο κόσμος. Γενικά πάμε με ολάνυχτες τις καρδιές για να πάρουμε φως και δύναμη, δεδομένου ότι και πέρσι στον Κήπο ήταν αξέχαστα.