Είναι πολλά τα αρνητικά τα οποία μπορεί να καταλογίσει κανείς στους «φτασμένους» καλλιτέχνες. Σεντόνια ολόκληρα επιχειρημάτων. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να παραποιείται το γεγονός της παρουσίας τους σε πολλές και ποικίλες συναυλίες συμπαράστασης τα τελευταία χρόνια.  Για το ποιος είναι ο πραγματικός και ποιος ο φαινομενικός λόγος της παρουσίας (όχι μόνο των «φτασμένων» καλλιτεχνών) σε τέτοιου είδους συναυλίες, επίσης, μπορούν να ειπωθούν πολλά κατά περίπτωση. Όπως και για τη διαφοροποιημένη διαφημιστική προβολή αντίστοιχων εκδηλώσεων. Δεν είναι όμως της παρούσης.

Ας θυμίσουμε, λοιπόν, στον κ. Δαβαράκη ενδεικτικά ορισμένες από τις συναυλίες συμπαράστασης που πήραν μέρος (δεν έχει σημασία ο χρόνος συμμετοχής) ορισμένα από «τα πολύ μεγάλα ονόματα» (όσα βρίσκονται εν ζωή και εν δράσει) τα τελευταία χρόνια, αφού φαίνεται να διαθέτει, μάλλον, «επιλεκτική» μνήμη και κρίση.  Αφήνω εκτός της λίστας συναυλίες υποστήριξης όπως αυτή που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα για τους σεισμοπαθείς της Κεφαλλονιάς (με συμμετοχές ονομάτων όπως του Σαββόπουλου, της Φαραντούρη, του Μικρούτσικου), όπως η συναυλία αλληλεγγύης για τη συγκέντρωση τροφίμων και φαρμάκων στο Άλσος Περιστερίου τον περασμένο Μάιο (με συμμετοχές της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, του Χρόνη Αηδονίδη, της Γλυκερίας κ.ά.)  ή  όπως εκείνη η ογκώδης συναυλία του 2008 στο Καλλιμάρμαρο για την προστασία των δασών, η οποία διοργανώθηκε από το Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας, με τη συμμετοχή 14 πρωτοκλασάτων καλλιτεχνών (Μητροπάνος, Μητσιάς, Αλεξίου κ.ά.).

Τέτοιου είδους πρωτοβουλίες και συμμετοχές δεν υπάγονται μάλλον στις συναυλίες συμπαράστασης με «κοινωνικά αιτήματα», όπως είναι το ζητούμενο του άρθρου κατά τον κ. Δαβαράκη, λες και σε αυτές τις συναυλίες οι καλλιτέχνες δεν «ξεκουνήθηκαν από το Θρόνο τους» και «δε πλησίασαν τους θαυμαστές τους» λόγω «κοινωνικής ανάγκης».  Έχουμε, λοιπόν, ενδεικτικά:

Μαρία Φαραντούρη (κ.ά.)  Συναυλία για τη δημόσια δωρεάν παιδεία, Διοργάνωση Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος, Σύνταγμα, 12/3/07

Γιώργος Νταλάρας: Συναυλίες  Αλληλεγγύης τον χειμώνα του 2012

Θάνος Μικρούτσικος (κ.ά.): Συναυλία Συμπαράστασης Των Εργαζομένων στον Τύπο, Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ Περιστερίου, 30/1/12.

Μανώλης Μητσιάς: Συναυλία στα πλαίσια του συλλαλητηρίου της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ Σύνταγμα, 29/02/12

Βασίλης Παπακωνσταντίνου (κ.ά.): Συναυλία συμπαράστασης στους απεργούς της Χαλυβουργίας, Πύλη του Εργοστασίου, 21/12/11,

Ελένη Τσαλιγοπούλου (κ.ά.):Συναυλία στήριξης και αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ, Κλειστό Γήπεδο Περιστερίου, 13/2/14

Σωκράτης Μάλαμας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Μελίνα Κανά (κ.ά.): Συναυλία για μια εξόρυξη που δεν θα  γίνει, Πρώην Στρατόπεδο Παύλου Μελά, 5/10/13:

Αλκίνοος Ιωαννίδης (κ.ά.): Συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης των 15 συλληφθέντων της αντιφασιστικής μηχανοκίνητης πορείας, Γήπεδο Σπόρτινγκ, 4/11/12.

Αν προσθέσουμε δε και τις συναυλίες συμπαράστασης με λιγότερο «φτασμένους»,  αλλά αρκετά δημοφιλείς νεότερους καλλιτέχνες, η λίστα αυξάνει κατά πολύ. Ηχηρές απουσίες ασφαλώς και υπήρξαν, ασφαλώς και θα υπάρχουν. Για τους δικούς τους λόγους. Δικαιολογημένους και μη. Όπως και να έχει όμως,  η συμμετοχή, πλέον, σε μια αντίστοιχη συναυλία δεν σε χρήζει αυτομάτως «ευαισθητοποιημένο», ούτε η απουσία «βολεμένο». Είναι πολυσύνθετο το θέμα. Όπως πολυσύνθετος είναι και ο τρόπος με τον οποίο μπορεί, πλέον,  «η τέχνη να υποστηρίξει τα κοινωνικά αιτήματα». Και οι συναυλίες αλληλεγγύης  όπως έδειξε η πρόσφατη ιστορία (βλ. Αγανακτισμένοι, Κλείσιμο ΕΡΤ κ.ά.) δεν φαίνεται να αποτελούν και τον πιο  αποτελεσματικό (εκτός αν λειτουργούν ως αφορμή συγκέντρωσης υλικών αγαθών) κι ας συνεχίζουν να διατηρούν το πλεονέκτημα της μαζικότητάς τους...