Οι ίδιοι μουσικοί με μια μόνον αλλαγή στη σύνθεση τους (ακολούθησαν και μερικές ακόμα και έτσι σήμερα το γκρουπ απαρτίζεται από τον τραγουδιστή Θανάση Χουλιαρά, τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Φάνη Μαργαρώνη, τον επίσης κιθαρίστα αλλά και κιμπορντίστα και τελικά πολυοργανίστα Γιώργο Θεοφάνους, τον μπασίστα Γιώργο Παύλου, τον ντράμερ Δημήτρη Γιαννούχο και τον Μάκη Κρέτση στα κρουστά και, από κοινού με τον – επίσης και ηχολήπτη! - Γ. Θεοφάνους, το sound design) μετά από την γνωριμία τους το ’09 με τον αείμνηστο Μάνο Ξυδούς αλλάζουν όνομα και σε ένα - μικρό αλλά όχι και ασήμαντο – βαθμό και κατεύθυνση.

Ήταν λοιπόν ο Μ. Ξυδούς που τους «βάφτισε» KollektivA και (αφού προηγήθηκε το ’09 η συλλογή «Unsigned United» με συγκροτήματα που τότε ήταν εκτός δισκογραφίας την οποία επιμελήθηκαν) αυτός ήταν ο τίτλος και του πρώτου δίσκου της νέας φάσης τους ο οποίος κυκλοφόρησε το ΄10 με τον – ήδη αποβιώσαντα τότε – Μ. Ξυδούς να έχει επιμεληθεί την παραγωγή του και να συμμετέχει φωνητικά σε μια διασκευή ενός κλασικού αριστερού τραγουδιού της αμερικανικής folk, του «Which Side Are You On?». Αυτή όμως δεν ήταν η μόνη έκπληξη του «KollektivA» που εν είδει υποτίτλου έφερε την φράση «Μια ιδέα που εξαπλώνεται»...Μια πληθώρα ασυνήθιστων στην πλειοψηφία τους οργάνων, λούπες, samples και ουκ ολίγα άλλα ηλεκτρονικά στοιχεία αλλά και η συμμετοχή ενός ράπερ (από την ομάδα του low bap πιο συγκεκριμένα) ανανέωναν επί της ουσίας και αποφασιστικά το rock του συγκροτήματος σε σχέση με το ύφος των ΦΕΜΔ αν και, όπως συνέβαινε και σε αυτούς, η μουσική εξακολουθούσε να υπογράφεται συλλογικά από όλα τα μέλη και οι στίχοι να ανήκουν αποκλειστικά στον άτυπο ηγέτη της μπάντας Φάνη Μαργαρώνη.

Αφού λοιπόν μεσολάβησαν αρκετά singles και κυρίως η ενδιαφέρουσα διπλή συλλογή «Μια Απάντηση» (στην οποία όχι απλά συμμετείχαν αλλά και την επιμελήθηκαν σε συνεργασία με τους υπευθύνους της ραδιοφωνικής και τηλεοπτικής εκπομπής «Ελληνοφρένεια») οι KollektivA πριν λίγο καιρό επέστρεψαν με την δεύτερη ολοκληρωμένη τους δουλειά, τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη. Το ότι το «Η Μπαλάντα Της Φυλακής» εμπνέεται από το κλασικό – και αυτοβιογραφικό - ποίημα του Όσκαρ Ουάιλντ «Η μπαλάντα της φυλακής του Ρέντινγκ» είναι ένα μόνο στοιχείο του πόσο φιλόδοξη είναι αυτή τη φορά η σύλληψη του Φ. Μαργαρώνη.

Εχοντας ως κίνητρο και την αγάπη του για τα concept albums ο στιχουργός των KollektivA δημιούργησε ακριβώς ένα τέτοιο, ένα μουσικοθεατρικό έργο σε τέσσερις πράξεις με θέμα τις αντιθετικές έννοιες εγκλεισμός – απελευθέρωση και αρκούντως συμβολικό χαρακτήρα το οποίο, εκτός φυσικά από τα δέκα τρία τραγούδια του, περιλαμβάνει επίσης και πρόζα, δηλαδή διαλόγους που μαζί με τους πρόσθετους ήχους έχουν μια καθαρά θεατρική διάσταση.

Οι ίδιοι οι KollektivA πιστεύουν ότι με αυτό τον δίσκο «επαναφέρουν το δυνατό rock στο προσκήνιο», κατά τη γνώμη μου όμως μπορεί μεν να το κάνουν αλλά μουσικά το – όντως ερμηνευμένο και παιγμένο δυνατά και με πάθος – «Η Μπαλάντα Της Φυλακής» αποτελεί ένα μικρό πισωγύρισμα σε σχέση με την ευρηματικότητα του «KollektivA». Αυτό όμως τελικά έχει μικρή σημασία σε ένα έργο του οποίου κεντρικό στοιχείο είναι αναμφίβολα το ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο του.

Οι KollektivA λοιπόν μιλούν καθαρά και ξάστερα για το τόσο καίριο στην Ελλάδα των Μνημονίων θέμα της κυριολεκτικής και συμβολικής ελευθερίας, το «Η Μπαλάντα Της Φυλακής» είναι τίμιο, ειλικρινέστατο και σίγουρα «η καρδιά του βρίσκεται στη σωστή θέση» και αυτό είναι σίγουρα αξιέπαινο. Οι θέσεις τους είναι πολύ κοντινές, αν δεν απηχούν, εκείνες ενός συγκεκριμένου κόμματος της αριστεράς στο οποίο άλλωστε δεν κρύβουν ότι πρόσκεινται, κάτι που δεν είναι διόλου μεμπτό.

Οπως άλλωστε δεν υπάρχει τίποτα το κατακριτέο στις θέσεις του εν λόγω κόμματος, ανεξάρτητα από το να και κατά πόσον συμφωνεί κανείς μαζί τους. Το μόνο άσχημο είναι ότι το κόμμα αυτό πιστεύει ότι η δική του αλήθεια είναι μια και μοναδική, στερώντας έτσι καθέναν από το αυτονόητο δικαίωμα να έχει την δική του, περισσότερο ή λιγότερη διαφορετική από εκείνη.

Γιατί αυτό λέγεται πολύ απλά «δογματισμός» και φοβάμαι ότι συνιστά ένα άλλο είδος δεσμών τα οποία, υπό κάποια οπτική γωνία, ίσως και να είναι πολύ χειρότερα από τα κάγκελα ακόμα και της πιο σκληρής φυλακής υψίστης ασφαλείας καθώς σε εγκλωβίζουν τόσο ερμητικά στο κελί σου ώστε να σε κάνουν να μην ενδιαφέρεσαι καν για την όποια απόπειρα δραπέτευσης των «συγκρατουμένων» σου...