Διαλέγουμε μερικές νέες κυκλοφορίες που θεωρούμε πως έχουν ενδιαφέρον, η καθεμιά από την δική της πλευρά και που, περιέργως πως, συνδέονται με χωρισμούς! Όπως, πχ, οι Coldplay και το έκτο τους κατά σειρά άλμπουμ, Ghost Stories. Ένα κουαρτέτο που μέσα σε δέκα χρόνια από την δημιουργία του σάρωσε όλα τα μουσικά βραβεία, έχοντας πουλήσει μέχρι τώρα 80 εκατομμύρια δίσκους! Σημαντικοί σταθμοί στη καριέρα τους, το πρώτο lp, Parachutes (2000), το Viva la Vida or Deathand All His Friends (2008), με τον Brian Eno στην παραγωγή και μάλλον το προηγούμενο τους, Mylo Xyloto (2011) στο οποίο έγραψαν συνειδητά χαμηλόφωνα μελωδικά κομμάτια με αριθμό νεωτερισμών.
Στο Ghost Stories ακολουθούν τη ίδια γραμμή με μοναδική εξαίρεση το επικό A Sky Full of Stars - ένα από τα δυο σίνγκλ του δίσκου. Κατά κάποιο τρόπο concept άλμπουμ εμπνευσμένο από τον δραματικό χωρισμό του τραγουδιστή Chris Martin και της ηθοποιού Gwyneth Paltrow- η ιστορία ενός άνδρα που συμφιλιώνεται σταδιακά με την απουσία της άλλης…
Με αυτά τα δεδομένα, έχουμε πλειάδα καλοφτιαγμένων έντεχνων ποπ τραγουδιών με προγκρέσιβ στοιχεία και ελεκτρόνικα- εδώ, έχει βάλει το χεράκι του και ο Jon Hopkins- θυμάστε το περσυνό του, εξαίσιο, Immunity; Σε αντίθεση με άλλα, μεγάλου διαμετρήματος σύνολα, οι Coldplay επιμένουν να ψάχνουν την απόλυτη ποπ μελωδία.
Για τον ίδιο λόγο- χωρισμός- έγραψε και η Σουηδή τραγουδοποιός Lykke Li το τρίτο της δίσκο, Ι Νever Learn. Με βασικό παραγωγό τον Björn Yttling εκ των Peter Bjorn and John. Σε αντίθεση με το προηγηθέν, Wounded Rhymes, το τελευταίο επιχειρεί να πλασάρει την όμορφη συνθέτρια στο διεθνές ποπ στερέωμα. Πέρα από αυτό, η γραφή και η ερμηνεία της Li εμπνέεται από την σχολή της 4AD και κυρίως από τη ερμηνεία της Elisabeth Fraser καθώς η σοπράνο φωνή της λειτουργεί ισότιμα με τα υπόλοιπα όργανα. Επίσης, η ενορχήστρωση θυμίζει φορές- φορές τον περίφημο Wall of Sound του Phil Spector. Διάφορα ηλεκτρονικά, πνευστά, έγχορδα, τρομπέτες και ελαφρά κρουστά συμπληρώνουν το ευαίσθητο ηχητικό σύμπαν της Lykke Li όπου η ερμηνεία της- παρόλο στα Αγγλικά- ακούγεται κάπως ακαταλαβίστικη- κανένα πρόβλημα με αυτό, προέχει η αισθητική του ήχου. No Rest for the Wicked και Never Gonna Love Again, μικρά αστραφτερά διαμάντια.
Για χωρισμούς μιλά και το πρόσφατο άλμπουμ του ντουέτου των Black Keys, Turn Blue. Όπως λέει και ο τίτλος του και πολλοί από τους στίχους των κομματιών, ο Dan Auerbach- κιθαρίστας , τραγουδιστής και ηγέτης του γκρουπ- πενθεί τον αποχωρισμό του με σάουντρακ τον όγδοο δίσκο των Keys…
Παραγωγός, όπως και σε άλλους τρεις ο πολύς Danger Mouse- του οποίου η συμβολή στο προηγούμενο τους, El Camino, τους ανέβασε επίπεδο δημοτικότητας. Το τωρινό αποτέλεσμα ακούγεται πιο μελαγχολικό, με χαμηλότερες ταχύτητες- λιγότερο uptempo- σαφώς προσανατολισμένο στο ψυχεδελικό ροκ και την σόουλ της Stax, αρκετά μακριά από τον σκληρό ροκ – μπλουζ ήχο των πρώτων άλμπουμ. Πραγματικά, ένα έργο με την σφραγίδα των Black Keys.
