Δεν ξέρω τι λέει ο κόσμος για την έλλειψη καλών μουσικών συναυλιών αλλά τους τελευταίους μήνες γίναμε μάρτυρες μιας σειράς εξαιρετικών λάϊβ. Βέβαια, η παντελής, πολλές, φορές απουσία ενημέρωσης από τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες συμβάλλει στον να περνάνε μάλλον απαρατήρητες πολλές εξ αυτών. Δεν είναι μόνο οι εκάστοτε επιλογές τους που εξυπηρετούν δημόσιες σχέσεις και διαφημιστικούς σκοπούς είναι επί πλέον η ασχετοσύνη των γραφιάδων ή των παραγωγών καθώς αδαείς τύποι κατακλύζουν πλέον ηλεκτρονικό και έντυπο λόγο. Οι λίγες, ευτυχώς, εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν το κανόνα.
Σε γενικό επίπεδο επικρατεί η τακτική της αντιγραφής του όποιου δελτίου τύπου σε κείμενα που αναδύουν την αίσθηση της διεκπεραίωσης και του καταναγκασμού. Επικρατεί κατά κράτος το λεγόμενο έντεχνο και οι επίγονοι αυτού λες και δεν συμβαίνουν παράλληλα δεκάδες άλλα μουσικά γεγονότα τα οποία αποκλείονται είτε λόγω άγνοιας ή δυσκολίας πρόσληψης. “The public gets what the public wants” - λένε οι Jam - “το κοινό παίρνει αυτό που το κοινό θέλει” για να το μεταφράσουμε ποιητικά… Και το κοινό θέλει να εφησυχάζει και να νιώθει σιγουριά και αυτοεπιβεβαίωση - είναι η ανάγκη για τη Νοσταλγία που είχαμε γράψει πριν λίγους μήνες…
Τώρα, αρκετά πράγματα ακούσαμε και άλλα τόσα χάσαμε αλλά αίθουσας σαν την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το gazARTE- το SixD.O.G.S. και το Αn Club μας προσέφεραν τροφή για το μυαλό και το σώμα. Στη πρώτη, γίναμε μάρτυρες μιας σειρά σημαντικών eventsόπως ο μετά- έθνο αυτοσχεδιαστής Louis Sclavis και το Atlas τρίο του, στο Sources- το σεπτέτο Maze Ensemble και ο Κύπριος Γιάννης Κυριακίδης στην Μετέωρη Φωνή όπου ο συνδυασμός βίντεο εικόνας και ήχων σε πραγματικό χρόνο δένεται με κοινωνικά νοήματα.
Το 4ο Borderline Festival η μοναδική οργανωμένη παρουσίαση σύγχρονης μουσικής έκφρασης με τους- ανάμεσα σε άλλους- Adre’ Vida, Julia Eckhardt, Tareq Atoui, τον δικό μας Spyweirdos και με αποκορύφωμα δυο μοναδικές συναυλίες του θορυβοποιού Ιάπωνα Ryoji Ikeda όπου διατίθεντο και ωτασπίδες. Ευχάριστη έκπληξη ήταν ο μεγάλος σαξοφωνίστας και συνθέτης Anthony Braxton και το νεανικότατο Diamond Curtain Wall Quartet με τόσο φρέσκους ηχητικούς αυτοσχεδιασμούς.
Στο gazARTE από την άλλη ακούσαμε δυο εξαιρετικά σύνολα: ο Παναμέζος πιανίστας Danilo Perez και το κουαρτέτο του με το πρότζεκτ “Panama 500”- πέντε αιώνες από την ανακάλυψη του Παναμά- απέναντι σε ένα εξαιρετικό κρουστό, τον Adam Cruz, και ο τρόπος που άφησε το πιάνο για να χορέψει, να τραγουδήσει μαζί με το κοινό και να παίξει ντραμς- και η εμφάνιση της μεγάλης ερμηνεύτριας Cassandra Wilson με επιβλητική σκηνική παρουσία, όπου στο ανκόρ, με ηλεκτρική κιθάρα ανά χείρας και βεβαίως με τη βοήθεια του κουϊντέτου της μας έδωσε μια συγκλονιστική εκδοχή του Strange Fruit.
Στο SixD.O.G.S., τώρα, ακούσαμε τους ντόπιους Elektronik Meditation μαζί με το Νορβηγό τρομπετίστα Arve Henriksen σε ένα θέμα αυτοσχεδιασμού ήχων και ζωγραφικής με μπογιές.
Ένας καινούριος μουσικός χώρος, το Stage Volume 1- στο κέντρο της Αθήνας- υποδέχθηκε τους Gogol Bordello, παλιούς γνώριμους του κοινού μας. Η συναυλία εξελίχθηκε όπως περιμέναμε: κυρίαρχος, ο σόουμαν, Eugene Hütz αρκετή πλάκα μεταξύ των οκτώ μελών του γκρουπ και του κόσμου, συμμετοχή στο χορό και γενικώς μια χορταστική νυχτερινή μουσική έξοδος.
Τέλος, στο ιστορικό An Club παραβρεθήκαμε στην παρουσία του νέου άλμπουμ των δικών μας Semen Of The Sun, Τhose Pills, και ακούσαμε ένα σύνολο με τσαγανό, αίσθηση μελωδικού ρυθμού και μίνιμαλ χρήσης των μουσικών οργάνων.
