Όσοι έχουν παρακολουθήσει έστω και αποσπασματικά την πορεία του ξεχωριστού μουσικού δε γίνεται να μην έχουν θαυμάσει ή να μην έχουν λικνιστεί στους ήχους τραγουδιών όπως το Johnny B Good και το Υου can' t catch me. Ο Chuck Berry εισχώρησε στην Chess Records την περίοδο που το παιχνίδι παιζόταν στην μπλουζ και τη λεγόμενη μαύρη μουσική. Θα λέγαμε πως βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος. Σικάγο, δεκαετία του '50 και μία μουσική σκηνή που αναζητούσε κάτι φρέσκο, κάτι διαφορετικό... Η ροκ 'ν ρολ φλέβα του Berry έσκασε σαν πυροτέχνημα και πολύ συντομα βρέθηκε ανάμεσα σε σπουδαίους και ήδη αναγνωρισμένους συναδέλφους του όπως ο Muddy Waters και ο Howlin' Wolf. Αμέσως ξεχώρισε για τον ηλεκτρικό ήχο και την πρωτοφανή του ενέργεια πάνω στη σκηνή. Φυσικά κανείς δε μπορρεί να πει με βεβαιότητα αν η εικόνα μας για τον Chuck Berry θα ήταν η ίδια χωρίς το ξεχωριστό του περπάτημα ή όπως το αποκαλούν οι περισσότεροι χωρίς το περίφημο duck walk...

Ο "πατέρας του ροκ 'ν ρολ" παρότι έδειχνε από πολύ μικρή ηλικία την κλίση του στη μουσική, αυτό που ήθελε ήταν να γίνει ένας μεγάλος φωτογράφος, όπως ακριβώς κι ο θείος του που τον μύησε στον κόσμο της εικόνας. Για να τα καταφέρει όμως έπρεπε κάπως να μαζέψει χρήματα για τον απαραίτητο εξοπλισμό... οπότε αποφάσισε να τα κερδίσει τραγουδώντας. Και κάπως έτσι ο Chuck Berry από την μαγεία της εικόνας, κατέληξε στον γοητευτικό κόσμο του ήχου.

Ο 88χρονος σήμερα μουσικός υπήρξε ένας χειμαρρώδης καλλιτέχνης ο οποίος ανανέωσε την τότε μουσική σκηνή. Τα μαγικά δάχτυλα του Chuck Berry τον τοποθέτησαν πολύ γρήγορα στην αφρόκρεμα. Απόγονος σκλάβων -όπως και πολλοί ακόμα αφροαμερικάνοι της ίδιας περιόδου- διαφοροποιήθηκε από τα φυλετικά ζητήματα και οι ζωντανές του εμφανίσεις έδωσαν το σύνθημα της προσωρινής διακοπής αυτών των αντιλήψεων. Όσο μπορεί να κρατήσει μία συναυλία λευκοί και μαύροι χόρευαν ανάκατα διαλύοντας -προσωρινά- τον υποχρεωτικό "γεωγραφικό" διαχωρισμό που επικρατούσε ακόμα και στα κέντρα διασκέδασης.

Αυτό δεν πτόησε κάποιους από το να σχολιάσουν ότι προσπαθούσε να προσεγγίσει μουσικά λίγο περισσότερο το... λευκό του κοινό. Ο ίδιος βέβαια είχε δηλώσει πως για εκείνον δεν υπήρξε ποτέ ζήτημα χρώματος, έθνους ή πολιτικής, στόχος υπήρξε η μουσική.

Η πορεία του Chuck Berry διακόπηκε προσωρινά στην καλύτερη ίσως φάση της καριέρας του, το 1961, όταν συνελλήφθη από τις αρχές με την κατηγορία πως μετέφερε στη χώρα μία ανήλικη κοπέλα με "ανήθικους σκοπούς" και φυλακίστηκε για 20 μήνες, χωρίς βέβαια να αποδεχθεί ποτέ ο ίδιος αυτές τις κατηγορίες. Ευτυχώς για εμάς αυτό το διάλλειμμα δεν κατάφερε να διακόψει την καριέρα του, αφού αμέσως μετά συνέχισε να ηχογραφεί τραγούδια (Nadine, Promised Land, Dear Dad), με λιγότερη όμως επιτυχία. Όπως δήλωσε αργότερα ο φίλος και συνεργάτης του Carl Perkins, ο Chuck Berry δεν ήταν πια ο ίδιος μετά από τη δεύτερη θητεία του στη φυλακή (είχε συλληφθεί ξανά ως έφηβος για ένοπλη ληστεία). Ωστόσο, οι μουσικές γενιές που ακολούθησαν δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ γι' αυτό το σημείο της πορείας του, αλλά στάθηκαν στις μουσικές του καινοτομίες. Είναι πολύ γνωστή άλλωστε η μεγάλη επιρροή που άσκησε στους Beach Boys, τους Beatles και τους Rolling Stones.

Το εξάχρονο αγόρι που τραγουδούσε στην χορωδία της εκκλησίας του ετοιμάζεται τώρα, 82 χρόνια μετά, να παραλάβει το Polar Music, βραβείο που έχει απονεμηθεί στο παρελθόν και στους Paul McCartney, Elton John, Joni Mitchell, Bruce Springsteen, Ray Charles, Iannis Xenakis, Bob Dylan, Miriam Makeba, B.B.King, Pink Floyd, Ennio Morricona, Patti Smith, Youssou N'Dour και σε πολλούς ακόμα.

*Το Polar Music Award είναι ένα σουηδικό διεθνές βραβείο, το οποίο θεσμοθετήθηκε το 1989 από τον Stig Anderson, γνωστό και ως ατζέντη των ΑBBA. Συχνά αναφέρεται και ως Nobel Prize of Music.