Όταν γνώρισα τον Νίκο, ήταν πριν πάει φαντάρος, …με κοντή βερμουδίτσα, θυμότανε που είχα προσφερθεί να τον πάω με τ’ αμάξι στη μονάδα, μια φορά σε άδειά του απ τον στρατό που μ’ επισκέφτηκε στη Γλυφάδα έμενα τότε...Αγαπούσε τα τραγούδια μας, τον μεγαλώσαμε, ήταν απ’ αυτούς που με είχαν ορκίσει για πάντα να μην τον προδώσω ποτέ, σαν δημιουργός...Δεν ήξερε ότι θα γίνει δημοσιογράφος τότε. ...Μετά πάντα και για πάντα παρών στη ζωή μου, έξοδοι, γέλια, εκμυστηρεύσεις. ...Πάντα μ’ ενημέρωνε ...για καινούργιες κυκλοφορίες, μου σέρβιρε συνέχεια κάτι που δεν ήξερα ...και διεκδικούσε πάντα εγωιστικά, ότι μου παίρνει τις καλύτερες συνεντεύξεις.
...Νίκος ...τελευταία μας βόλτα με καλή παρέα μια ολονύχτια μετά το Όταν Έχω Εσένα ..φωτογραφίες, αστεία...
Ήμουν απ τους πρώτους που έμαθα ότι είχε κάποιο θέμα...δεν ήθελε να το λέει. Ούτε στην κολλητή μας, τη Ναταλί, δεν το’χε πει ...Τον πείραζα. ...Δεν πεθαίνεις εσύ ρε μη φοβάσαι...
Μια βδομάδα πριν μιλήσαμε. Έδωσε μια κριτική στο Σπίρτο για τη Λειτουργία των Πόλεων, ήταν το τελευταίο του κείμενο, νομίζω,...του μίλησα στο ίνμποξ, «καλά σ’ ακούω. ότι θέλεις μίλα μου, μην κωλώσεις». Μετά ανέβασε το Είμαστε Ένα, στο προφίλ του. «να έρθεις να δεις πρόβα…» «ναι τώρα όχι πολύ δουλια, απο σεπτεμβρη..θα κουρντισω..» στο γραπτό λόγο του ξέφευγαν λαθάκια, λάθος γράμματα, ανησύχησα...αλλά τον άκουσα καλά...είχε κέφια..
Σε δυο μέρες, Τρίτη μιλήσαμε ή Τέταρτη, Παρασκευή πήγε στον Ευαγγελισμό, στην εντατική. Μετά, ένα βράδυ είδα κουκιδίτσα στο ίνμποξ... «έλα, είσαι καλά?», ήταν η αδελφή του «τον χάνουμε τον Νίκο μας»… Ήταν από μέρες που το περίμενα …Το’χαμε βουλώσει, βαρύ κι ανεξήγητο... διαβάζω τώρα τα αποχαιρετιστήρια όλων μας...μάταια, στη φωτογραφία στο προφίλ του, από καιρό, μας έχει γυρίσει την πλάτη και κοιτάζει τη βαρκούλα που θα τον περάσει απέναντι.
Σταμάτης Κραουνάκης
