Άλλοτε η περιέργεια, άλλοτε το ενδιαφέρον, συνηθέστερα ο συνδυασμός των δυο, έχει οδηγήσει αρκετές φορές τα βήματά μας σε μέρη όπου παραδίδονται από επιφανείς καλλιτέχνες μαθήματα μουσικής ερμηνείας υψηλού επιπέδου – σεμινάρια ή masterclass, επί το συντομότερον και το ... νεοελληνικότερον. Όποτε μας δίνεται η ευκαιρία λοιπόν... Και αυτή η πρόσφατη ευκαιρία ήταν από εκείνες που δεν χάνονται, αφού δάσκαλος ήταν ο Ρομπέρτο Αουσσέλ (Roberto Aussel), ένας από τους σημαντικότερους διεθνώς ερμηνευτές κλασικής κιθάρας.

Καλεσμένος από το Σύλλογο Οι Φίλοι της Μουσικής, δίδαξε για μιαν εβδομάδα (Δευτέρα 11 Μαρτίου έως Παρασκευή 15 Μαρτίου) στην Αίθουσα Διαδασκαλίας της Μουσικής Βιβλιοθήκης Λίλιαν Βουδούρη, η οποία στεγάζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

 

Παρακολουθώντας κάποιες από τις ώρες διδασκαλίας του διαπιστώσαμε ότι τόσο οι σπουδαστές του όσο και οι ακροατές της διδασκαλίας του, δεν έδειχναν απλώς, ήσαν ευτυχισμένοι, αφού ο Αργεντινός κιθαριστής και δάσκαλος συνδυάζει σε υπερεπάρκεια όλα τα χαρίσματα που απαιτούνται σε ένα τέτοιο ιδιαίτερο λειτούργημα! Υπομονετικός, ευαίσθητος, σεμνός, ταπεινός, ευγενικός, πράος, καλοσυνάτος, ακριβής, αναλυτικός, άμεσος με μια ζηλευτή αίσθηση επικοινωνίας, μεταδίδει τις γνώσεις του υποδειγματικά σε κάθε μαθητή του, τεκμηριώνοντας απόλυτα το πως και το γιατί, είτε αυτό είναι θέμα τεχνικής, είτε είναι θέμα αισθητικής.
Επί πέντε ημέρες, πέντε ώρες κάθε ημέρα, άκουγε τους νεαρούς, ως επί το πλείστον, κιθαριστές και τους δίδασκε πως θα γίνουν καλύτεροι: όχι απλώς κιθαριστές, αλλά ερμηνευτές× όχι απλώς ερμηνευτές, αλλά μουσικοί× όχι απλώς μουσικοί, αλλά άνθρωποι! Με την ίδια του τη συμπεριφορά και τη συνέπεια, τούτο το τελευταίο. Εκτός αυτών, αφιέρωσε ένα δίωρο στη διδασκαλία της τεχνικής του, η οποία βασίζεται στη μέθοδο του σπουδαίου Ουρουγουανού δάσκαλου, κιθαριστή και συνθέτη Άμπελ Καρλεβάρο (Abel Carlevaro).

Στο masterclass συμμετείχαν εννέα ενεργοί σπουδαστές, οι οποίοι μετά το πέρας των μαθημάτων πήραν δίπλωμα συμμετοχής, υπογεγραμμένο από το δάσκαλο. Δεν τους άκουσε ο Αουσσέλ, για να επιλέξει κάποιους από αυτούς, αλλά τους δέχτηκε όλους. Το επίπεδό τους άλλωστε επέτρεπε κάτι τέτοιο – από Α' Ανωτέρα έως και διπλωματούχοι. Οι τακτικοί ακροατές που παρακολούθησαν όλα τα μαθήματα ήσαν περίπου είκοσι. Αυτοί αποκόμισαν, εκτός από την μοναδική εμπειρία, βεβαίωση συμμετοχής. Υπήρξαν, επίσης, και οι περιστασιακοί επισκέπτες, παλιοί μαθητές, φίλοι, κιθαριστές κλπ, ενώ έκαναν αισθητή την παρουσία τους άλλοι 29 σπουδαστές σε ημερήσια βάση.

Φωτογραφίες: Γιώργος Β. Μονεμβασίτης


Τα έργα τα οποία ερμήνευσαν οι σπουδαστές ήσαν απαιτητικά και κάλυπταν ένα ευρύ φάσμα ρεπερτορίου, κάτι που επιζητεί, άλλωστε, ο ίδιος ο Αουσσέλ. Ενδεικτικά αναφέρονται μερικά έργα, τα οποία ερμηνεύτηκαν και αποτέλεσαν αντικείμενο συζήτησης, επεξεργασίας και ανάλυσης: Η Chaconne του Johann Sebastian Bach (1685-1750), το Rondo σε λα ελάσσονα του Dionisio Aguado (1784-1849), η Mallorca του Isaac Albéniz (1860-1909), η Serenata Española του Joaquín Malats (1872-1912), το Invocación y Danza του Joaquín Rodrigo (1901-1999) η Bagatelle No.1 (από τις πέντε) του William Walton (1902-1983), το A l’ aube du dernier jour του Francis Kleynjans (γενν. 1951), η Saudade No.3 του Roland Dyens (γενν. 1955).

Αξίζει να επισημανθεί η απρόσκοπτη πραγματοποίηση των μαθημάτων. Επετεύχθη αυτό χάρη σε μια αψεγάδιαστη οργάνωση, που ικανοποίησε απόλυτα όλους τους συμμετέχοντες. Μάλλον σπάνιο είναι αυτό, παρά σύνηθες, στις αντίστοιχες-ανάλογες περιπτώσεις.

Ο Ρομπέρτο Αουσσέλ, όμως, δεν ήλθε στην Αθήνα μόνο για να διδάξει. Ήλθε και για να ερμηνεύσει. Όσοι τυχεροί είχαν υπερπληρώσει την Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος το Σάββατο 9 Μαρτίου, απήλαυσαν ένα μοναδικό από κάθε άποψη ρεσιτάλ, οργανωμένο και αυτό από το Σύλλογο Οι Φίλοι της Μουσικής. Το πρόγραμμά του ήταν δομημένο με ευστροφία και σοφία. Κατά τη συνήθειά του ο κιθαριστής συνύφανε, σε αυτό, το παλιό με το καινούριο, το γνωστό με το άγνωστο, το κλασικό με το σύγχρονο, το λόγιο με το λαϊκό. Στο πρώτο μέρος εστίασε σε μουσική με ευρωπαϊκό χαρακτήρα, στο δεύτερο σε έργα με λατινογενή ηχοχρώματα και ηχορυθμούς.

Ο Silvius Leopold Weiss (1686-1750), ο Domenico Scarlatti (1685-1757), η Jana Obrovská (1930-1987), ο Astor Piazzolla (1921-1992) - το μοναδικό έργο του για σόλο κλασική κιθάρα το συνέθεσε για τον Αουσσέλ και σε αυτόν, βεβαίως, το αφιέρωσε -, ο Antonio Ruiz-Pipó (1934-1997), ο Atahualpa Yupanqui (1908-1992), είναι οι συνθέτες που τροφοδότησαν τον ερμηνευτή με τη μουσική τους. Και αυτός με εφόδιο τα έργα τους, αλλά και τα δικά του ερμηνευτικά χαρίσματα, πυροδότησε πρωτόγνωρα τη φαντασία και την ευαισθησία των καλότυχων ακροατών. Γνωστός, διαπρεπής, Έλληνας κιθαριστής ομολογούσε μεγαλοφώνως μετά το τέλος του ρεσιτάλ: “Είναι το ωραιότερο ρεσιτάλ κλασικής κιθάρας που έχω παρακολουθήσει”. Κάποιος άλλος, παραδίπλα, επαναλάμβανε την ίδια φράση, παραλείποντας, όμως, το “κλασικής κιθάρας”!