Τούτων δοθέντων το “Quarantine” άνετα μπορεί να θεωρείται σαν ένα από καλύτερα μουσικά πρότζεκτ για το 2012. Μπορεί η Bjork να άνοιξε τον δρόμο είναι όμως η Laurel Halo που τον συνεχίζει και τον αναδιοργανώνει ή μάλλον τον… αποδομεί! Στα τραγούδια της ακούγονται ενίοτε θραύσματα φωνητικών, χορωδιών, ηλεκτρονικών εφέ τυλιγμένα γύρω από ευαίσθητες μελωδικές γραμμές. Όλα, λες και κινούνται πάνω σε τεντωμένο –άκου τα “Tumor”, “Morcom” και “Carcass”. Βέβαια η Halo τραγουδάει για «απώλεια αισθητηρίων» και για «συναισθήματα πνιγμού»… Αν σε αυτό προσθέσουμε τα λεγόμενα της ίδιας πως oι συνθέσεις της ακούγονται πολύ γυμνές τότε θα πρέπει να ακολουθήσουμε τη ροή της μουσικής χωρίς στερεότυπα και γενικές αναφορές.

Δηλώνει: «ακούς την κυκλοφορία των αυτοκινήτων, ακούς το ράδιο στα μαγαζιά και στα ταξί . Υπάρχει μουσική και τυχαίοι ήχοι που ξεχύνονται από πολλές και διαφορετικές γωνιές.»
Και για την γλυκιά τρέλα με την ποπ; «Μου αρέσουν πολύ τα μεγάλα ποπ τραγούδια μαζί και τα χορευτικά- και οι δομές τους καθώς και οι ήχοι τους- το ίδιο όπως αγαπώ την άμπιεντ και τους άσχετους ήχους γύρω μου. Όταν έκανα αυτό τον δίσκο σκεπτόμουνα αρκετά περί απομόνωσης- έτσι ξυπνούσαν διαρκώς είκονες πως βρίσκομαι σε ένα ανηχητικό δωμάτιο ή σε ένα κενό ή εντός μιας δεξαμενής υπό ατμοσφαιρική πίεση. Εικόνες που οδηγούν σε αεροπλάνα και άντληση ανακυκλωμένου αέρα- και στην τοξικότητα των γραφείων ή των σχολείων όπου τα μικρόβια κυκλοφορούν στους αεραγωγούς».

Παράξενα, θα λέγαμε. οράματα αλλά είναι η δημιουργός που έχει τον πρώτο λόγο. Όσο για την μάλλον απόκοσμη, χαμένη κάπου στο βάθος και χωρίς διορθώματα φωνή -μια φωνή γεμάτη αντιχήσεις, ρωγμές- πλημμυρισμένη στην ένταση και συχνά ενοχλητική: «Ήθελα να κάνω την αίσθηση των φωνητικών μη ανθρώπινη παρ’ όλο ότι προέρχονταν από άνθρωπο. Ακριβώς, απογυμνωμένα και άσχημα με όλα τα χαρίσματα και τα ψεγάδια τους. Αυτή η νοητική κακοφωνία ανάμεσα στις γαλήνιες, ειρηνικές, αναπτυσσόμενες συνθετικές δομές απέναντι στα κοφτερά φωνητικά δημιουργεί μια όμορφη δυναμική.»

Κατ’ αναλογία τα εξώφυλλα του “Quarantine” κοσμούνται από εικόνες του Γιαπωνέζου ζωγράφου Makoto Aida ένθα μια ομάδα από μαθήτριες υπό τύπο κόμικς γελάνε και χαριεντίζονται ενώ αλληλοσφάζονται με σπάθες! Αστείο και συνάμα τρομακτικό, ενδεικτικό όμως, σε αυτό το παιγνίδι αφέλειας και σοβαρότητας που μας εισάγει η Laurel Halo. «Τα είδα σε μια έκθεση πριν ένα χρόνο και τα ερωτεύθηκα. Η εταιρεία μου, η Hyperdub, εξασφάλισε την άδεια και είμαι ενθουσιασμένη με το αποτέλεσμα! Λατρεύω πόσο βίαιες και μαζί πόσο χαρούμενες είναι. Μου φαίνεται πως έχω μια αρκετά μαύρη αίσθηση του χιούμορ! Διεστραμμένη!».

Επιμένει όμως, «Υπάρχει, βεβαίως, μεγάλη ποσότητα αισιόδοξης ενέργειας. Διότι όταν φτιάχνεις μουσική που είναι εντελώς σκοτεινή και χωρίς διέξοδο είναι σαν να παραδέχεσαι την αποτυχία ή να επιτρέπεις στο σκοτάδι να πάρει το τιμόνι και να έχει τον πλήρη έλεγχο».

Πως, αλήθεια, η αίσθηση της γενέτειρας της Nτιτρόιτ -οι δεσμοί με την αυτοκινητοβιομηχανία, τους οικονομικούς και πολιτικούς αγώνες και η πλούσια ιστορία της ελεκτρόνικα- πως, την επηρέασαν δημιουργικά και προσωπικά;
«Η μαμά μου γεννήθηκε στο Ντιτρόϊτ, όλη η οικογένεια μου έρχεται από κεί. Οι περισσότεροι συγγενείς μου δούλεψαν στη κατασκευή αυτοκινήτων. Άρχισα σαν έφηβη να πηγαίνω σε συναυλίες και μετά συνέχισα στο κολλέγιο. Πολλοί φίλοι μου μένουν ακόμη εκεί. Θα ήθελα κάποια στιγμή να επιστέψω. Με εμπνέουν πολύ οι καλλιτέχνες από το Μίτσιγκαν. Ύπάρχει η παράδοση της Fortune Records, της Motown και της τζαζ- Elvin Jones, Donald Byrd και Alice Coltrane, μπλουζ, techno, The Belleville Three- τεράστιοι παραγωγοί σαν τον Carl Craig, Drexciya, Robert Hood / Jeff Mills, Theo Parrish. Eπίσης, οι Stooges, oι MC5- Αndrew WK, Wolf Eyes, J.Dilla, - Madonna, Stevie Wonder και Aretha Franklin, είναι σκέτη τρέλα! Ο Eminem ,Kid Rock και ΙCP. Υπάρχει πολλή ακόμη μουσική στο Μίτσιγκαν για να μνημονεύσω!».

Ισως, τώρα να εξηγείται κάπως το γιατί και πως η Laurel Halo κάνει μουσική εξ’ αιτίας των επιρροών της.
Τελειώνοντας, ας μας διαφωτίσει για τις προτιμήσεις της στους άνδρες και στις γυναίκες βοκαλίστες: «Το θέμα είναι πως διαφωνώ με τη στερεότυπη διατύπωση ότι ο ερμηνευτής έχει μια καθαρά ανδρική αντίληψη και η ερμηνεύτρια μια καθαρά γυναικεία. Δεν πιστεύω πως υπάρχει διαφορά. Τελικά, όλα είναι μουσική. Να φακελώνεις τους ανθρώπους με βάση τη γκάμα και τη χροιά της φωνής τους είναι πολύ περιοριστικός τρόπος ακρόασης. Εχω επηρεαστεί από μια πλειάδα ερμηνευτών γυναικών και ανδρών χωρίς να έχω καμιά ιδιαίτερη ηχητική προτίμηση φύλου. Την σήμερον ημέρα οι άνθρωποι έχουν ψύχωση με την εικόνα δίνοντας περισσότερο βάρος σε αυτή και όχι στη μουσική- ουδεμία σχέση έχω με αυτό. Αντίθετα στη κλασική μουσική η το techno λίγη σημασία έχει η εικόνα του συνθέτη ή παραγωγού. Υπάρχει κάτι το βαθύτερο. Γι’αυτή τη θέση πρέπει να έχει παίξει ρόλο η σχέση μου με το Ντιτρόϊτ!».