Δίσκοι που άκουσα:
Keith Fullerton Whitman: Disingenuity b/w Disingenuousness (lp)
Μπάμπης Παπαδόπουλος: Από Τη Σπηλιά Του Δράκου (cd)
Norma Winstone: Stories Yet To Tell (cd)
Frederic Chopin: Waltzes with Alfred Cortot (cd)
Neil Young: Le Noise (lp)

Καθώς μέσα στο 2010 συμπληρώθηκαν 200 χρόνια από τη γέννηση του Frederic Chopin, μια νοσταλγική διάθεση με έκανε να ακούσω τα βαλς που έγραψε o Πολωνός συνθέτης στην εξαιρετική ερμηνεία του ελβετικής καταγωγής αλλά ολοκληρωτικά Γάλλου πιανίστα, Alfred Cortot.
Η σχέση που απέκτησε ο συνθέτης με τη Γαλλία και η παράδοση που δημιουργήθηκε, οδήγησε τον Cortot σε βαθύτατες αλλά και πολύ προσωπικές ερμηνείες.

Αγαπούσα πάντα τη φωνή της Αγγλίδας τραγουδίστριας της jazz, Norma Winstone. Καθώς νόμιζα ότι είμαι από τους ελάχιστους στον κόσμο που αγαπάει τόσο πολύ μουσικούς όπως οι John Mclaughlin, John Dankworth, Georgie Fame, John Surman, Tubby Hayes, Tony Crombie, Tony Coe και Don Rendell, σκεφτόμουν ότι δύσκολα η εβδομηντάχρονη τραγουδίστρια πολύ δύσκολα θα έβρισκε δισκογραφική εταιρεία για να κυκλοφορήσει τον καινούργιο δίσκο της. Τελικά έπεσα έξω, καθώς η ECM του Mannfred Eicher κυκλοφορεί το Stories Yet To Tell, έναν δίσκο που δείχνει ακριβώς ότι η Norma έχει να τραγουδήσει ακόμη πολλές ιστορίες και να συγκινήσει πολλούς νέους ακροατές.

Αν και ο Neil Young είναι από τους αγαπημένους μου μουσικούς, δεν θα έλεγα ότι το Le Noise ήταν από τους αγαπημένους μου δίσκους της χρονιάς. Αν και ο Καναδός μουσικός έχει ακόμη τη διάθεση να πειραματίζεται, δεν θεωρώ τον τρόπο με τον οποίο επεξεργάστηκε τις κιθάρες στον δίσκο αυτό ο Daniel Lanois ιδιαίτερα εμπνευσμένο. Μάλλον ο Lanois ανήκει σε μια παλαιότερη γενιά παραγωγών που έχουν ξεπεραστεί από την εποχή, όπως και ο σημαντικότατος Bill Laswell.
Ίσως μόνο ο Rick Rubin αντέχει ακόμα. Πάντως, πιστεύω ότι την καλύτερη άποψη για το Le Noise την εξέφρασε ένας αρθρογράφος του αγγλικού περιοδικού Wire, που έγραψε ότι «αν ο Young ήθελε να είναι μπροστά από την εποχή του, το καλύτερο που είχε να κάνει, ήταν να ζητήσει τη βοήθεια του Stephen O’ Malley». Ο O’ Malley παίζει στους drone metallers Sunn O))).

Με εντυπωσίασε η πληροφορία που θέλει τον Πειραιά να ονομάζεται παλιά και Πόρτο Δράκο εκτός από Πόρτο Λεόνε. Το διάβασα στο εσώφυλλο του δίσκου του Μπάμπη Παπαδόπουλου, Από Τη Σπηλιά Του Δράκου.
Πρόκειται για έναν δίσκο με ρεμπέτικα της πειραιώτικης σχολής παιγμένα με κιθάρα, κοντραμπάσο, μπουζούκι και πιάνο. Η προσέγγιση του Παπαδόπουλου με έκανε να ψάξω παλιά σαρανταπεντάρια και να διαβάσω αρκετά πράγματα για την ιστορία του ρεμπέτικου στον Πειραιά.
Στον απολύτως instrumental αυτόν δίσκο, θα ήθελα πάντως σε κάποια τραγούδια φωνητικά. Ίσως την επόμενη φορά...

Ένας από τους πιο σημαντικούς δίσκους της χρονιάς ήταν ο δίσκος του Keith Fullerton Whitman για την εδρεύουσα στο Βερολίνο ελληνική εταιρεία Pan-Act. Ο Whitman ζει στο Somerville της Μασαχουσέτης και ασχολείται με την ηλεκτρονική μουσική και ιδιαίτερα με τα αναλογικά synthesizers και τις γεννήτριες ήχου. Αν και έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε synthesizers όλα τα μοντέρνα πληκτροφόρα όργανα, στην πραγματικότητα πρόκειται για μηχανήματα μετατροπής της ηλεκτρικής σε ακουστική ενέργεια. Από τη στιγμή που ο πρώτος ήχος θα παραχθεί, ξεκινάει μια ολόκληρη διαδικασία διαμόρφωσής του με τη χρήση μιας σειράς παραμέτρων.
Με τέτοιου είδους γεννήτριες πειραματίζεται εκπληκτικά ο Αμερικανός μουσικός στο Disingenuity b/w Disingenuousness και μάλιστα με πολύ μελωδικά αποτελέσματα, όσο κι αν αυτό μοιάζει περίεργο για το ιδίωμα του noise.

Μέχρι τον επόμενο μήνα, μην ξεχάσετε να ακούσετε πολλή και ενδιαφέρουσα μουσική.