μαθηματικός

να σημειώνει τις νότες σαν να είναι αριθμοί

τους αριθμούς σαν να είναι νότες

«σα στοιχειωμένη στα πανιά και στα βαρούλκα».

Πάντα βρέχει όταν φεύγεις

Ή κάνει κρύο

(κι ας μη σε πιάνει το κρύο)

πάντα βρέχει

εκτός από το καλοκαίρι του ’88:

είχε έναν ήλιο που έμπαινε μέσα από τις γρίλιες στο έρημο σπίτι με τη σκόνη να χορεύει στον αέρα, τις πόρτες από τις ντουλάπες ανοιχτές και τις ζωγραφιές της φωτιάς πάνω από τους διακόπτες.

Το βράδυ αναβόσβηνε στο βάθος το κόκκινο μπαλόνι: Now you see me, now you don’t.

Κι αν μου σκάσει το μπαλόνι;

 

 

 

Έχω;

Αλήθεια: έχω;

Κάποιος είπε ότι τα μπαλόνια σκάνε

τα αερόστατα τρυπάνε

οι βροχές πληγώνουν

τα λουλούδια μαραίνονται

οι καθρέφτες θολώνουν

οι ζωγραφιές ξεθωριάζουν

οι φωτογραφίες σκίζονται

οι λέξεις στερεύουν

οι έρωτες δεν διαρκούν.

Ξέρεις κάτι σχετικό;

Έμαθες κάτι;

Έμαθες;

 

 

Άνοιξη

 

 

Άνοιξη των ιών

Άνοιξη των σπιτιών

Άνοιξη των παταριών

Άνοιξη των πεταμένων παπουτσιών

Άνοιξη των μετακινήσεων

«Θα είναι Άνοιξη, είχες πει».

Και είναι...

κι αναρωτιέσαι ποιος ήλιος έρχεται

Αναρωτιέσαι ποιος είναι ο ήλιος σου

 

 

 

«Ένα φωτισμένο παράθυρο» τραγουδάει ο Caruso

Σαν αυτό της παιδικής σου ηλικίας

Των πρώτων ερώτων

(«μπαμπά τι είναι έρωντας;»)

«Ένα φωτισμένο παράθυρο, είναι ο έρωντας, μωρό μου, ένα φωτισμένο παράθυρο στη θεοσκότεινη νύχτα».

Κι αν το ‘χασες –ναι, το ‘χασες- ήρθε η ώρα που το ξαναβρήκες. Κι αν δεν το βρήκες αμέσως, το βρήκες λίγο πιο μετά. Ο μόνος δρόμος για να πεθάνεις νέος (ανεξαρτήτως ηλικίας). Αλλιώς, θα ζεις γέρος (και πάλι ανεξαρτήτως ηλικίας).

Live fast, die young, διάβολε!

 

 

Ο καλοκαιρινός ουρανός

(αυτή τη φορά με αστέρια).

Μπροστά στη θάλασσα

να ψάχνεις τον Βέγα

την ώρα που μεσουρανεί.

Ο παλιός καλός Τερζάκης της μεταπαιδικής-προεφηβικής σου ηλικίας στο «Ταξίδι Με τον Έσπερο»

Ο van Gogh

Ο McLean

 

 

 

Unpackin’

Μια χώρα των θαυμάτων

Γοητευτική και την ίδια στιγμή επικίνδυνη

Τόπος που κάνει χαρά

τόπος που κάνει ελπίδα

τόπος που κάνει την ίδια στιγμή λύπη αβάσταχτη

Κι εσύ σαν την Αλίκη

“When she’s ten feet tall”

 

 

ταΐζεις το κεφάλι σου όπως λέει ο dormouse.

Το ταΐζεις με κείμενα

το ταΐζεις με τραγούδια

με όνειρα

με ταξίδια

με ήλιο

(στον ανατολικό σου τοίχο το απόγευμα)

κι έχεις φτάσει στο LA της φαντασίας σου

(«ξέρεις μπαμπά: Φ-Α-Ν-Τ-Α-Σ-Ι-Α! Ενώνεις τις τελείες;»)

«A look in somebody’s eyes
To light up the skies
To open the world and send it reeling»

Έτσι κι αλλιώς, ούτε εσύ ούτε ο κόσμος έχει άλλη επιλογή.

Κι ούτε είχε ποτέ.

Ευτυχώς!