Λοιπόν, υπήρχε μια εποχή χωρίς internet. Έτσι, απολύτως ανυπεράσπιστοι, με ελάχιστη πληροφόρηση και με γνώμονα την αισθητική που ο καθένας μας είχε δημιουργήσει, κατεβαίναμε τα πρωινά του Σαββάτου στα δισκάδικα. Δεν ήταν καθόλου λίγες οι φορές που αγοράζαμε έναν δίσκο μόνο από το εξώφυλλό του, μην ξέροντας τίποτα για το περιεχόμενό του.

Σήμερα, παρουσιάζουμε μια σειρά από δίσκους που –ελπίζω ότι- σε καμία περίπτωση δεν θα αγοράζαμε εκείνη την εποχή.

Σημείωση: Τα κείμενα που ακολουθούν δεν έχουν ως στόχο να πλήξουν τα πρόσωπα που κυκλοφόρησαν τους δίσκους που παρουσιάζονται. Έχουν ως στόχο να ανοίξουν μια συζήτηση περί αισθητικής, ενδεχομένως και περί ορισμένων εκ των ιδεών που τα εξώφυλλα κομίζουν.

 

 

Ken: By Request Only

Αν και δεν είναι βέβαιο τι θα μπορούσες να ζητήσεις από τον εν λόγω κύριο. Εκτός ίσως από τη σωτηρία της ψυχής (που ‘ναι πολύ μεγάλο πράμα) καθώς ο Ken είναι καλός χριστιανός ή –τουλάχιστον- ήταν το 1976, όταν κυκλοφόρησε αυτό εδώ το album. Από τα μαλλιά του δεν φεύγει ούτε τρίχα, όπως ακριβώς και από την ψυχή του: ούτε αμαρτία.

 

 

 

Eddie Mack: Recorded Live At The Open Face Sandwich Club

Ο Eddie Mack από την άλλη δεν μου φαίνεται ιδιαίτερα καλός χριστιανός καθώς έχει ανεβάσει στο πιάνο μια γυμνή κυρία. Εκτός κι αν η γυμνή κυρία έχει σταλεί από τον Σατανά ίνα δοκιμάση την πίστιν του (Ευλόγηcον!). Ότι από όλες τις συναυλίες του διαλέγει να κυκλοφορήσει αυτήν στο Open Face Sandwich Club, είναι τουλάχιστον ακατανόητο.

 

 

 

Svetlana Grubbersolvik: My Lips Are For Blowing

Ο τίτλος εδώ είναι από κάθε άποψη ύποπτος. Τι εννοείς “for blowing”; Το υπονοούμενο δεν συνάδει διόλου με το ευσεβώς μαζεμένο μαλλί και το αθώο ύφος. Φοβάμαι ότι και πάλι ο Σατανάς είναι υπεύθυνος.

 

 

 

Teddy Boys: Lite Av Varje

Στη βόρεια Ευρώπη υπάρχει μια μακρά παράδοση εξαιρετικών δομών κοινωνικής υποστήριξης κάθε μορφής. Μάλιστα πολλές απ΄τις δομές αυτές φημίζονται για τις στολές των τροφίμων τους.

 

 

The Smylie Family: s/t

Διακριτικό κίτρινο καρουδάκι καλείται το ύφασμα των στολών της υπέροχης αυτής οικογένειας. Πέραν της ραπτικής, διακρίνονται ιδιαίτερα και στην κομμωτική, πλην του πατρός βέβαια, που στάθηκε άτυχος στον τομέα αυτόν.

 

 

 

The Gill Family: Visions Of Heaven

Εδώ έχουμε μια κάπως πιο φανταιζί οπτική περί ένδυσης. Επιπλέον έχουμε και δύο καρπερότερους γονείς. Το μόνο που με προβληματίζει είναι ότι η μετατροπή της γραβάτας σε γυναικείο αξεσουάρ, φέρνει στο μυαλό μου το σκοινί της κρεμάλας.

 

 

 

Country Church: s/t

Σέβομαι την ύπαιθρο, όσο ακριβώς και τη μεγαλούπολη. Έτσι, αδυνατώ να καταλάβω τι χειρότερο έχουν αυτοί εδώ από τους προηγούμενους. Είναι βέβαιο ότι διασκευάζουν στα αγγλικά «Το γελεκάκι που φορείς...»

 

 

 

The Minister Quartet: Let Me Touch Him

Αν θέλεις απλώς να Του τραγουδήσεις, μπορείς να φοράς ό,τι θέλεις. Αν όμως θέλεις να Τον αγγίξεις, οφείλεις να παρουσιάζεσαι ευπρεπής. Η γραμμή των κοστουμιών των υποψηφίων αγγίγματος –αν και εξεζητημένη- είναι ομολογουμένως άψογη.

 

 

 

 

The Simmons: The Touch Of God

Τα ίδια περί αγγίγματος ισχύουν κι εδώ. Μόνο που οι Simmons το παράκαναν. Ειδικά οι κοπέλες. Η κόμμωση της πρώτης αριστερά είναι ευπρεπεστέρα των υπόλοιπων δύο, οι οποίες περιέχουν έντονα τα στοιχεία της τυχαιότητας.

 

 

 

The Faith Tones: Jesus Use Me

Όταν θέλεις να περάσεις από το απλό άγγιγμα στη... χρήση, απαιτούνται ακόμη περισσότερα: 1. Τέλεια κομμωση - check 2. Στολή εργασίας (χρήσεως) – check 3. Ηλίθιο βλέμμα (προαιρετικό).

 

 

 

The Dick Handler Quartet: I Should Have Been Crucified

Είμαι απολύτως βέβαιος ότι αυτός ο δίσκος δεν είναι υπαρκτός. Και ο λόγος δεν είναι ότι στο εξώφυλλο έχουμε τρεις ενώ πρόκειται για quartet. Ο τέταρτος θα μπορούσε να είναι κάποιος αόρατος: ο Θεός, ο Χριστός, μεγάλα guest δηλαδή. Ούτε με προβληματίζει η δήλωσή τους «ότι θα έπρεπε να έχουν σταυρωθεί». Ορισμένες φορές η πίστη, η απογοήτευση και η θλίψη μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο σε παράξενες ατραπούς. Είμαι πεπεισμένος όμως, ότι δύσκολα κάποιος θα κρατούσε το όνομά του αν λεγόταν Dick Handler.

 

 

 

 

The Louvin Brothers: Satan Is Real

Οι Louvin Brothers είναι υπερβολικοί. Όχι επειδή πιστεύουν ότι ο Σατανάς υπάρχει. Άλλωστε παρουσιάζεται ο ίδιος ευθαρσώς και αφ’ εαυτού του στο εξώφυλλο πίσω τους. Είναι υπερβολικοί γιατί πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να διατηρήσεις καθαρό λευκό κοστούμι και ροζ πουκάμισο σε μια κατασκοπευτική αποστολή στην Κόλαση.

 

 

 

Enochian: Night Monumental Evil

Όσο ακριβώς πιστεύουν οι Louvin Brothers στην ύπαρξη του Σατανά, άλλο τόσο πιστεύουν στην ύπαρξή του και οι Enochian. Απλώς αυτοί εδώ φαίνονται αρκετά πιο έμπειροι σε ζητήματα κολάσεως: 1. Έχει κάρβουνο οπότε βάλε μαύρο παντελόνι 2. Κάνει πολληηηηηηηή ζέστη οπότε μη φοράς μπλουζάκι. Ο μοναδικός που φοράει γιλέκο έχει εμφανώς λιγότερη ενέργεια από τους υπόλοιπους. Ενδεχομένως να διασκευάζουν και αυτοί το «Γελεκάκι Που Φορείς».

 

 

 

Manowar: Anthology

Επική μουσική, επική φωτογράφιση. Γούνινα ανδρικά εσώρουχα (χύδην σώβρακα), ανεπτυγμένη τριχοφυία, αγριεμένο βλέμμα και μαγειρικό λάδι για να γυαλίζουν τα σώματα. “All Men Play On 10”. Τουλάχιστον...

 

 

 

Wally Whyton: It’s Me, Mum

Στην εποχή που δεν είχε αναπτυχθεί η τηλεόραση, ο μόνος τρόπος να χαιρετήσεις τη μαμά σου ήταν μέσω της τοπικής εφημερίδας ή μέσω ενός δίσκου. Ο Wally Whyton επέλεξε το δεύτερο και τα κατάφερε!

 

 

 

 

Freddie Gage: All My Friends Are Dead

Ο ορισμός του γκαντέμη. Ο άνθρωπος που δεν θα θέλατε ποτέ να σας αποκαλέσει φίλο του.

 

 

 

Mrs. Mills: The Best Of…

Εκ πρώτης όψεως, αυτή η κυρία θα μπορούσε να φτιάχνει εξαιρετικά γλυκά. Αντί όμως για το αναγκαίο μίξερ και τα χρειαζούμενα σκεύη, έχει μπροστά της ένα πιάνο. Οποία έκπληξις! Και όχι μόνο κυκλοφόρησε τους άπειρους δίσκους στον καιρό της αλλά και «Best Of...». Το μόνο που προκαλεί αλγεινή εντύπωση είναι ότι τα περισσότερα τραγούδια που αναγράφονται δεν είναι δικά της.

 

 

 

Joyce Drake: Joyce

Κομμώτρια, καλλιγράφος, μοδίστρα, οπτικός ή ιδιοκτήτης φυτωρίου; Εννοώ στον ελεύθερο από καλλιτεχνικές υποχρεώσεις χρόνο της. Γιατί ως ερμηνεύτρια τα πάει περίφημα. Είμαι σίγουρος...

 

 

 

Anna Russell: In Darkest Africa

... γιατί αν δεν τα πήγαινε, θα της ξηγιούνταν οι ζουλού όπως ακριβώς στην εν λόγω κυρία. Παίξε τούμπανο της λένε, αλλιώς θα σε φάμε. Στη θέση της, θα έπαιζα.

 

 

 

Geraldine And Ricky: Trees Talk Too

Είναι άτιμο πράμα η ζούγκλα. Κι αν βρεθείς εκέι μόνος, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε. Έτσι, στον τόπο που ακόμη και τα δέντρα μιλάνε, η Geraldine πήρε μαζί και το αγόρι της, τον Ricky.  Κάποιο μάλιστα λένε ότι τον παντρεύτηκε κιόλας. (Εξ’ ου και το νυφικό).

Καλή δύναμη!