Ένας ραδιοφωνικός παραγωγός μεταδίδει στο ραδιόφωνο τραγούδια που θεωρεί σημαντικά, ακόμη κι αν κάποια από αυτά δεν του αρέσουν. Ακριβώς όμως, όπως υπάρχουν σημαντικά τραγούδια που δεν του αρέσουν, έτσι υπάρχουν και ασήμαντα τραγούδια που του αρέσουν. Αυτά ακριβώς τα τελευταία, αποτελούν τις guilty pleasures, τις ένοχες απολαύσεις του. Αυτές, δεν έρχονται από σημαντικά μουσικά ιδιώματα. Όσα τραγούδια έρχονται από σημαντικά είδη και αρέσουν σε κάποιον, είναι απλώς απολαύσεις, χωρίς καμιά ενοχή. Τα τραγούδια που αποτελούν τις ΕΝΟΧΕΣ απολαύσεις, έρχονται από λιγότερο σημαντικά ιδιώματα, από κόσμους πιο φτηνούς, από τη μουσική της διασκέδασης ας πούμε, για παράδειγμα.

 

Ακολουθούν –για αρχή- 23 τραγούδια ενοχικής απόλαυσης –τόσα χώρεσαν στη σελίδα του τετραδίου μου- με τη συνοδεία ενός μικρού κειμένου για καθένα από αυτά. Η σειρά είναι τυχαία με μόνη διαφορά ότι τα ξένα και τα ελληνικά έρχονται εναλλάξ.

 

Καλή ακρόαση, καλή όρεξη και προσοχή στη γάτα!

 

• Bee Gees: How Deep Is your Love. Μεγάλη ταινία: η γέφυρα του Brooklyn, o Τραβόλτα(ς), εγώ δεκατριών να παρακολουθώ σε πρώτη προβολή κάπου στην Καλλιθέα, η πρωταγωνίστρια θεά, οι Bee Gees πιο θεοί, είτε έπαιζαν pop στα sixties, είτε disco στα seventies.  

•  
   

• Σωκράτης Μάλαμας – Βασίλης Καρράς: Όλοι Για τα Μπετά Δουλεύουμε. Πράγμα βέβαιον, ένα κεραμίδι χρειαζόμαστε πάνω από το κεφάλι μας, στις εποχές της ανοικοδόμησης αλλά και στις εποχές των δανείων. Του Δημήτρη Καρρά το τραγούδι αυτό, αισθητική επαρχακού νυχτερινού κέντρου με καλτσάτους. Χρειάζεται προσπάθεια να αποφασίσεις ποιος τραγουδάει πιο χαμηλά. 

 

 

 

• Tom Jones: Delilah. Λέγεται ότι στις ζωντανές του εμφανίσεις μάζευε περισσότερα γυναικεία εσώρουχα (χύδην, κιλοτάκια) ακόμη και από τους Beatles. Ελπίζω να μην γελάτε γιατί το ίδιο έκανε και η Delilah μέχρι τη στιγμή που «άστραψε στα χέρια του το μαχαίρι και σταμάτησε να γελάει για πάντα». Φευ! 

 

 

 

• Αλίκη Βουγιουκλάκη: Έχω Ένα Μυστικό. Τα πούλμαν του Αρσακείου στο δρόμο για την εκδρομή, η παρέα υπέροχη, η Αλίκη του Θεμιστοκλέους Παπασταύρου βεβαίως, βεβαίως ολόφωτη, ο in real life σύζυγός της να καμαρώνει και η Γιαδικιάρογλου να φταίει για τα πάντα. Μπορεί και να έχω μπερδέψει μεταξύ τους τις ταινίες αλλά δεν πειράζει. 

 

 

 

• Foreigner: I Want To Know What Love Is. Πιο μαλλιαροί απ’ όσο θα μπορούσες ν’ αντέξεις, η αισθητική των 80s που αγαπάς να μισείς, ένα από τα μεγαλύτερα τραγούδια-σούπα στην ιστορία της μουσικής και, ναι, η αγάπη μέσα από τα σύννεφα. Τι άλλο μπορείς να ζητήσεις; 

 

 

 

• Tony Pinelli: Ο Έφορος. Θεικός όταν τραγουδάει στα ελληνικά ο Πινέλλι, ακόμη καλύτερος όταν προσπαθεί να αποδώσει τον σουρρεαλισμό των Kinks μεταφράζοντας κατά λέξη μερικά σημεία ξεχνώντας να μεταφράσει κάποια άλλα. Το “Sunny Afternoon”, όπως θα έπρεπε να έχει γραφτεί από την πρώτη στιγμή. Λέμε τώρα... 

 

 

 

• Ricchi e Poveri: Sara Perche Ti Amo. Ω, ναι, τα eighties. Με τα ακραία ντυσίματα των αρχών τους, συμπεριλαμβανομένου μύστακος που απέχει πολύ –καθότι λεπτότερος- από εκείνους των υπουργών του ΠΑΣΟΚ, που την ίδια χρονιά αναλαμβάνουν την εξουσία στην Ελλάδα.

 

 

 

• Τζένη Βάνου: Σ’ αγαπώ. Νίκος Μαμαγκάκης και Νίκος Φώσκολος (ναι, ο γνωστός) υπογράφουν αυτό το τραγούδι που το πρωτοάκουσα στην ταινία «Λούφα και Παραλλαγή». Μεγάλη ερμηνεία από τη Βάνου, μόνο εκείνα τα «τρομαγμένα περιστέρια» θα ήταν καλύτερα να έλειπαν. Ας είναι όμως, Φώσκολος είναι αυτός, έχει γράψει τα πάντα. Στα περιστέρια θα κολώσει;

 

 

 

• Toto: Hold The Line. Εντάξει, έπαιζαν τα κέρατά τους, ήταν μεγάλη μπάντα στον καιρό τους, οι πιο ποζεράδες metallers πίνουν νερό στ’ όνομά τους και το μουστάκι, αχ, το μουστάκι, αρχίζει να μεγαλώνει πλησιάζοντας επικίνδυνα τα standards του όλου ΠΑΣΟΚ.

 

 

 

• Βίκυ Λέανδρος: Τα Θέλω Όλα. To 1989 έρχεται πολλά χρόνια μετά τις μεγάλες στιγμές της Βίκυς αλλά παρ’ όλα αυτά εκείνη «δεν θέλει πολλά, θέλει παραπάνω». Νομίζω είναι πάνω που έχει χωρίσει από τον Γερμανό βαρώνο της, είναι έτοιμη για νέες περιπέτειες και θέτει σκληρούς όρους. Αν ήμουν βαρώνος, πολύ θα την ήθελα. Και τώρα που δεν είμαι, το ίδιο. Απλώς, αν ήμουν βαρώνος (ή έστω κόμης) θα είχα ελπίδες. Ίσως η πιο υγρή από τις ένοχες απολαύσεις μου. 

 

 

 

• Ozzy Osbourne and Lita Ford: Close My Eyes Forever. Θέλω να με πιστέψεις: Η φωνή του Ozzy με ανατριχιάζει ακόμη κι αν ο τύπος διαβάζει τον τηλεφωνικό κατάλογο. Κι αν στο ομώνυμο τραγούδι από το ντεμπούτο των Black Sabbath υπάρχει σοβαρός λόγος ανατριχιάσματος, σ’ αυτή τη δακρύβρεχτη μπαλάντα, δεν υπάρχει κανείς. Κι όμως... 

 

 

 

• Ανδρέας Μικρούτσικος: Χαμένο Νησί. Λίγα χρόνια μετά τον «Νίνο και το Παπί του», εδώ γίνεται σοβαρή προσπάθεια να περάσουμε στο ύφος μιας progressive pop με τάσεις αποδόμησης. Backing vocals από τη Σοφία Βόσσου, λίγο καιρό πριν παρουσιάσουν μαζί στο ραδιόφωνο τον Πίπη και την Ποτούλα. Ω, τι εποχές! 

 

 

 

• Sister Sledge: We Are Family. Κάθε πρωί πριν ξεκινήσει για τη δουλειά, το έβαζε σε σινγκλάκι σ’ ένα μικρό πικάπ που είχε στο πάντα ακατάστατο δωμάτιό του. O Stuart από το μακρινό μου αγαπημένο Bristol των mid-nineties, που ένιωθε στ’ αλήθεια ότι ήμασταν οικογένεια. Το ίδιο κι εγώ. Και δεν του το είπα ποτέ 

 

 

 

• Μόνικα: Σε Ποιον Έρωτα Ζω. Αν το σκεφτείς, αυτή εδώ είναι μια από τις χειρότερες ερμηνείες στην ιστορία της μουσικής. Από τη μια πλευρά, αυτά τα φωνητικά δεν αντέχουν για κανένα λόγο σε κριτική. Από την άλλη, αυτό είναι ένα από τα πιο εθιστικά τραγούδια στην ιστορία της μουσικής. Στο repeat λέμε μαζί με όλο τον δίσκο.  I bloody love it. 

 

 

 

• Culture Club: Karma Chameleon. Στο φεστιβάλ του Καλλιμάρμαρου το καλοκαίρι του 1985 έφαγαν μπουκάλια γεμάτα με άμμο, ακριβώς επειδή δεν ήταν αρκετά σκληροί, όσο οι Clash για παράδειγμα. Για όσο έπαιξαν, έπαιξαν απίστευτα και ακόμη κι αν ο Boy George δεν ήταν ποτέ ο μουσικός της ζωής μου, θα συνεχίσω να απολαμβάνω αυτόν τον χαμαιλέοντα μέχρι τα βαθιά γεράματα. Μα στο Μισσισσιπή βρε αθεόφοβοι; 

 

 

 

• Demis Roussos: My Friend The Wind. Η Ακρόπολη, εντάξει. Το πρώτο μέρος του τραγουδιού, εντάξει. Τα γυναικεία φωνητικά, πάει στο καλό. Αλλά η φάση «Ελένη μου, αγάπη μου, μανούλα μου» δεν τρώγεται με τίποτα. Ούτε το μπουζούκι. Ούτε κι εκείνα τα γκραν γκινιόλ δόντια στο video clip. Αλλά τον αγαπάω τον κιαρατά.

 

 

 

• Al Bano: Io Di Notte. …Sono qui… ii. Iiiiiiiiii. Στο video clip, ερημιά. Και ο Al Bano της καρδιάς μας να τραγουδάει στο όριο της soprano. Είναι το πιο mild που μπορώ να βάλω. Θα μπορούσα να έχω το -κατά Λάκη Τζορντανέλλι- «Το Κορίτσι Του Φίλου Μου» ή ακόμη και το “Felicita”. Θεϊκό τραγούδι, όπως ακριβώς θεά και η Romina. Άλλη φορά όμως...

 

 

 

• 2002 GR: Εσύ Είπες Πως μ’ Αγαπάς. Μα πριν ξημερώσει μ’ αρνήθηκες, (-ήθηκες)... Απολαμβάνω αθώα την πρώιμη pop ψυχεδέλεια του Ασβεστόπουλου και απολαμβάνω ένοχα την almost πρόστυχη pop ποπεδέλεια της ύστερης περιόδου. Κανείς δεν είναι τέλειος: ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε ο Ασβεστόπουλος, ούτε καν ο Παράδεισος (-ράδεισος).

 

 

 

• Joe Dassin: On N’ Y Ira. To be honest, ήταν χυδαίος ο τρόπος με τον οποίο τον φάγαμε στη μάπα ελέω Ζιλ και κατ’ επέκταση Μελίνας. Τον θυμάμαι –χάλια εμφανισιακά- ντυμένο σταλευκά (μία λέξη) επί λέμβου τινός. Τον θυμάμαι –χάλια καλλιτεχνικά- να πιστεύουμε ότι τραγουδάει στα ελληνικά. Τελικά, ήταν ο Dassin ο Πάριος της Γαλλίας, ή ο Πάριος ο Dassin της Ελλάδας;

 

 

• Κώστας Τουρνάς: Dance On. Ναι, έχει περάσει από τα σαράντα κύματα: από την pop των Poll, από τη διαστημική εποχή του Bowie, από το soft rock, ακόμη και από το pop έντεχνο! Έχει αφήσει όμως τη σφραγίδα του και στη disco, προσπαθώντας να δημιουργήσει την greesco ως αντίδοτο της italo disco. Δεν τα κατάφερε και σπουδαία, αλλά το “Dance On” είμαι μεγάλο τραγούδι. Βασίζεται τόσο στον «Τσοπανάκο», όσο και στο τουριστικό μπουζούκι. Ένοχο, πολύ ένοχο κι έχω το maxi single από τότε, λέμε. 

 

 

• Gino Paoli: Sapore di Sale. Αφελώς –αφελέστατα- κάποιοι πιστεύουν ότι αυτό το τραγούδι μπορεί να πυροδοτήσει έντονη ερωτική διέγερση, ένα είδος «Το Κουμπί Της», όπως θα έλεγε ένας ακόμη σπουδαίος Ιταλός, ο Milo Manara. Δεν ιχύει, εκτός κι αν κάποιος μπορεί να αποδείξει το αντίθετο. 

 

 

• Σοφία Βόσσου: Θα ‘Ναι Σαν Να Μπαίνει Η Άνοιξη. Την είχαμε ανοίξει τη συζήτηση περί Ποτούλας –που μόνο οι γεροντότεροι θα θυμούνται. Ανοίγουμε τώρα και τη συζήτηση περί Eurovision 1991. Εντάξει, αγαπάω φωνάρα Βόσσου, αγαπάω Αντρέα χτυπιέμαι-πάνω-στο-μπάσο Μικρούτσικο, αγαπάω ανοιξιάτικο τραγούδι. Κι ας κριθώ ένοχος, κύριε πρόεδρε. 

•  

• Κυκλοφορεί και ως «Thunder Σαν Να Μπάινει Η Άνοιξη»: https://www.youtube.com/watch?v=qZdMnSqWwLk 

 

 

• Abba: The Winner Takes It All. Από παιδί μου άρεσε η Agnetha. Το βλέμμα της, όταν γινόταν εύθραυστο. Την πίστευα βρε διάολε, δεν ξέρω γιατί. Οι Abba είναι ολόκληρη η ιστορία της ευρωπαικής pop, θέλεις, δε θέλεις. Τέλος. I don’t wanna talk…