Τέταρτος δίσκος για μια κυρία που έχει καταφέρει να δημιουργήσει εδώ και δέκα χρόνια (εδώ και τέσσερις δίσκους) έναν απολύτως προσωπικό ήχο. Το άλμα της Agnes Obel είναι ότι σ’ αυτόν τον τέταρτο δίσκο της, βρίσκεται στην αγκαλιά της Deutsche Grammophon, αυτής της ιστορικής και ιδιαίτερα απαιτητικής δισκογραφικής εταιρείας. Το “Myopia” μιλάει για την εμπιστοσύνη (στον εαυτό μας) και τη συνεχή αμφιβολία αν αυτός θα τα καταφέρει (να κάνει αυτό που θέλει, να κάνει το σωστό, να κάνει το περισσότερο από αυτό που θα μπορούσε και πάει λέγοντας). Οχυρωμένη στο studio του σπιτιού της στο Βερολίνο, έχει τον χρόνο, έχει τον τρόπο, έχει το ταλέντο.

Ο Mike Finnigan ήταν ένας mainstream κημπορντίστας από το LA που στα μέσα των seventies κυκλοφόρησε δύο δίσκους που δεν πήγαν ούτε καλά ούτε άσχημα. Η ειδικότητά του ήταν το hammond και ενδεχομένως ελάχιστοι θα θυμούνταν την παρουσία του στα μουσικά πράγματα, αν δεν είχε αποκτήσει έναν γιό, τον Kelly Finnigan, τον τραγουδιστή των Monophonics. Ο Kelly κυκλοφόρησε μέσα στο 2019 το ντεμπούτο προσωπικό album του με τίτλο “The Tales People Tell”, που ακούγεται ακόμα πιο soul και από τους Monophonics. Το πιο πρόσφατο single από τον δίσκο αυτό είναι το “I Call You Back Baby”.

Κανείς δεν θέλει να ακούσει έναν γέρο βιολιστή, όταν υπάρχει η σπουδαία μπάντα του αρκούδου. Και θέση σ’ αυτήν δεν θα βρει ο γέρος βιολιστής, ο Ούγκο, αλλά ο σκύλος του. Και σαν μέγας superstar, ο σκύλος αυτός όταν θα βρεθεί στη μέση μιας τεράστιας περιοδείας στην πόλη που παλιά ζούσαν μαζί, θα ανεβάσει τον Ούγκο στη σκηνή του μεγαλύτερου χώρου συναυλιών της πόλης. Έτσι, ο γέρος βιολιστής θα εκπληρώσει το όνειρό του. Κι επιπλέον, η φιλία τους θα αποδειχθεί το πιο πολύτιμο πράγμα του κόσμου. Τρυφερό και υπέροχο το παιδικό βιβλίο «Ο Αρκούδος, το Πιάνο, ο Σκύλος και το Βιολί» του David Litchfield. Ιδανικό για μοναχικά απογεύματα με μουσική. Τα μικρά παιδιά είναι προαιρετικά.

Κανείς δεν βρέθηκε να κατηγορήσει ποτέ τον Frank Zappa για καλό άνθρωπο. Ήταν τόσο έντονη η ειρωνεία με την οποία αντιμετώπιζε το σύμπαν, που κανείς δεν θα ήθελε να πέσει στα νύχια του επίσης. Το “We Are Only In It For The Money” είναι το τέταρτο album των Mothers Of Invention και το κεντρικό θέμα (θύμα πιο σωστά) του θείου Frank είναι οι Beatles και οι hippies εν γένει. Η μπάντα από το Liverpool είναι αυτή που «είναι στη φάση μόνο για τα φράγκα» (Όλοι για τα μπετά δουλεύουμε), πράγμα που γίνεται εμφανές από το εσώφυλλο, όπου στη θέση των επφανών ανθρώπων του Sgt. Peppers είναι όλα τα freaks και στη θέση των λουλουδιών, τα ζαρζαβάτια. Γράφει ιστορία ο θείος. Ποιος άλλος θα μπορούσε να αντιταχθεί στους hippies στην εποχή τους αλλά και μέσα στο σπίτι τους;

Οι ταινίες εποχής δεν μου άρεσαν ποτέ. Ειδικά όταν ένα από τα βασικά τους στοιχεία ήταν εκείνα τα φραμπαλάδικα γυναικεία φορέματα και οι φουντωμένες κομμώσεις. Επίσης, με εκνεύριζαν από παιδί οι παρέες των κοριτσιών, επειδή ακριβώς έδειχναν τόσο αυτάρκεις που δεν είχαν καμία ανάγκη εμάς τα αγόρια. Ανεβαίνοντας κάθε πρωί στην ΕΡΤ, βλέπω σε μία από τις στάσεις λεωφορείου της Χαλανδρίου μια τεράστια αφίσα για την ταινία «Μικρές Κυρίες». Τόσο η ταινία, όσο και η Λουίζα Μέι Άλκοτ που έγραψε το ομώνυμο βιβλίο ενσαρκώνουν τους χειρότερους εφιάλτες μου. Όλη αυτή η ιστορία μου φαίνεται τόσο χάλια όσο το «Μικρό Σπίτι Στο Λιβάδι». Δηλαδή λίγο –ελάχιστα- καλύτερα από το... “Sex And The City”.

Αν για κάποιο λόγο αντέχετε, Σενάριο (βασισμένο στο ομώνυμο έργο της Louisa May Alcott)/Σκηνοθεσία: Greta Gerwig 
Ηθοποιοί: Saoirse Ronan, Emma Watson, Florence Pugh, Eliza Scanlen, Timothée Chalamet, Laura Dern, Louis Garrel, Chris Cooper, Meryl Streep και οι Tracy Letts, Bob Odenkirk, και James Norton.

Αν την ώρα που καταστρεφόταν ο κόσμος έβλεπες έναν κοκκαλιάρη τύπο να χορεύει τα ρέστα του στη στέγη, αυτός τα ήταν σίγουρα ο Blixa Bargeld των πρώιμων Einstuerzende Neubauten. Το “Kollaps”, η πρώτη τους κυκλοφορία σε βινύλιο (και όχι σε κασέτα), έρχεται το 1981 κι έχει στο οπισθόφυλλο μια φωτογραφία με την μπάντα και όλα τα όργανα που τότε χρησιμοποιούσε: τρυπάνια, κομπρεσέρια, σφυριά, δρεπάνια, λαμαρίνες, διαβόλους, τριβόλους και κιθάρες (για ξεκάρφωμα). “Kollaps”… να καταρρέει το σύμπαν, λέμε: 

Μέλος των Wu Tang Clan, ραπάρει και ολομόναχος από το 1996 κι έχει σπείρει καμια διακοσαριά κυκλοφορίες με διάφορους τύπους, άλλους ενδιαφέροντες κι άλλους, όχι και τόσο. Επειδή το hip hop label της καρδιάς μου είναι η Daupe, θα σου πω ότι το “Lost Tapes” του Ghostface Killah είναι δισκάρα. Όχι ότι τα υπόλοιπα δεν είναι... 

Το να περιπλανιέσαι στην ίδια σου την πόλη σαν να είσαι ξένος, είναι πράξη ύψιστου ενδιαφέροντος. Μόνος, με ένα σημειωματάριο στο χέρι, αφήνεσαι στον εσωτερικό μονόλογο που πυροδοτούν οι εικόνες. Και όσο περνάει η ώρα, τόσο πιο πολύ απομακρύνεσαι από το προφανές. Τόσο περισσότερο ενδιαφέρον αποκτούν οι λέξεις, οι συνδέσεις, οι συνειρμοί σου. Στη «Λεωφόρο ΝΑΤΟ» περιπλανιέται ο Νικήτας Σινιόσογλου και γράφει ένα δοκίμιο λογοτεχνικών διαστάσεων (ή ένα λογοτέχνημα δοκιμιακών διαστάσεων, αν προτιμάτε), περπατώντας κάπου ανάμεσα στον Ασπρόπυργο και την Ελευσίνα. Αν με ρωτάς, οι πιο προσωπικές σελίδες του, ήταν και οι πιο όμορφες. Εκεί δηλαδή που το βιβλίο γίνεται λογοτέχνημα λογοτεχνικών διαστάσεων, ας πούμε.

«Τι είν’ η πατρίδα μας; Κι αυτά κι εκείνα. Και κάτι που ‘χουμε μες στην καρδιά», έγραφε ο Ιωάννης Πολέμης πριν από καμιά εξηνταριά χρόνια και πού να ‘ξερε ότι η απάντησή του θα αφορούσε αντίστοιχα και το ζήτημα του ελληνικού rock, ήγουν ότι δεν παίζει ρόλο άμα κρατάς ηλεκτρικές κιθάρες, μπάσα, τούμπανα κλπ, το μόνο θέμα είναι να έχεις κάτι συγκεκριμένο μες την καρδιά σου. Τα «Μπλουζ Του Πρίγκηπα» είναι η δισκάρα που είχε ηχογραφήσει μόνος μπροστά σ’ ένα κασετόφωνο ο Παύλος Σιδηρόπουλος, τα τραγούδια μοιάζουν ρεμπέτικα ή μοιάζουν μπλουζ, μα είναι πρωταρχικά rock n’ roll στο attitude. Κι αυτο είναι που τελικά μετράει!

Υπάρχουν μερικές σκηνές από βιβλία που δεν φεύγουν ποτέ από το μυαλό σου. Όπως αυτή στο «Γυρίστε τον Γαλαξία Με Ωτο Στοπ» όπου ο Άρθουρ ξαπλώνει μπροστά από την μπουλντόζα που έχει έρθει να γκρεμίσει το σπίτι του για να μην περάσει και του το γκρεμίσει. Κι επειδή πρέπει να πάει να συναντήσει τον Φορντ Έσκορτ στη γειτονική παμπ, πείθει τον οδηγό της μπουλντόζας να ξαπλώσει μπροστά στην μπουλντόζα ώστε να μην περάσει η μπουλντόζα και γκρεμίσει το σπίτι του. Διάβασα μετά μανίας την τριλογία σε πέντε μέρη του Douglas Adams και άκουσα ολόκληρη τη σειρά όπως τη μετέδωσε το BBC. Κάποιο απόγευμα με καταιγίδα στο Waterstones του Bristol ξεκίνησα να διαβάζω τον Dirk Gently, τον άλλο απίθανο ήρωα του Adams. Θυμάμαι μόνο το σουρρεαλιστικό χιούμορ του και παρακολουθώ μετά μανίας τη σειρά “Dirk Gently’s Holistic Agency” στο Netflix. Είναι αρκετά παλιά αλλά δε με νοιάζει. Παίζει και ο Elijah Wood που πρωταγωνιστούσε και στο “Lord Of The Rings”. 

Tutorials, αναλυτικοί «χάρτες», εύκολες οδηγίες: οι αρχές του DIY ενθαρρύνουν την προσωπική αυτοδυναμία στην ολοκλήρωση δραστηριοτήτων ως αντίδοτο σε ετοιμοπαράδοτα αντικείμενα και εμπειρίες, και στη μοναδικότητα των ικανοτήτων κάθε ειδήμονα. Πόσο χώρο ελευθερίας προσφέρει, όμως, στη δημιουργικότητα, στην εναλλακτική πορεία, στην ανεπιτήδευτη κίνηση, ή ακόμα και στην αστοχία μία καθοδηγούμενη κατασκευή;

Μεταφέροντας το ερώτημα στην εικαστική πραγματικότητα, η Κατερίνα Ζαφειροπούλου επιλέγει ως υλικό δημιουργίας κομμάτια από ξύλινες κατασκευές με προκαθορισμένη συναρμολόγηση και, αφήνοντας στην άκρη τις οδηγίες τους, επικεντρώνεται στη φαντασιακή διάθεση του παιχνιδιού και στον αυτοσχεδιασμό, υποσκάπτοντας στοιχεία όπως η πρόθεση και ο έλεγχος. Οι συναρμογές που δημιουργεί, φανερώνουν κατασκευαστικά χαρακτηριστικά κονστρουκτιβιστικών «αρχιτεκτονικών» δομών, καθώς και τις απεριόριστες και δαιδαλώδεις δυνατότητες του κολάζ στη συνένωση θραυσμάτων. Ταυτόχρονα κλείνουν μέσα τους την ιδέα των readymade και των found objects του σουρεαλισμού: τα κομμάτια τους, μαζικά βιομηχανικά αντικείμενα, οικειοποιημένα από την εικαστικό, αποτραβιούνται από το πλαίσιο της αυτοματοποιημένης παραγωγής τους για να χρησιμοποιηθούν με ευφάνταστους και πολυμήχανους τρόπους.

Τα έργα της Ζαφειροπούλου είναι αντικείμενα που παραμένουν πάντα ανοικτά στην ανάγνωση και προσφέρουν προς ενδεχόμενη αξιοποίηση τις «αναμονές» των συνδέσμων τους.

Μοναδικές φόρμες, «παιχνίδια» ή διάκοσμοι, ή υβριδικές κατασκευές που τα επιτρέπουν όλα, προβάλλουν στη θέασή τους είτε ως μεμονωμένες καθαυτές δημιουργίες είτε ως ένα ρέον εικαστικό περιβάλλον που βρίσκει συνέχεια μέσα από την ασυνέχεια των επιμέρους μελών του. Με την εγκατάστασή τους στον χώρο να ακολουθεί την ίδια αίσθηση ελευθερίας, αντικατοπτρίζουν τη διάθεση να προσεγγίζονται όχι ως έργα τέχνης με οριζόμενο τελικό περιεχόμενο και μορφή, αλλά ως μία νοητικά κινούμενη και εν δυνάμει διαρκώς συνεχιζόμενη καλλιτεχνική δημιουργία. Επιμέλεια: Χάρις Κανελλοπούλου

Διάρκεια έκθεσης: 21 Φεβρουαρίου 2020 έως 16 ΜαΪου 2020

Ωράριο λειτουργίας: Πέμπτη 11:30 – 19:30 Παρασκευή 11:30 – 19:30 Σάββατο 12:00 – 16:00

Ο Jim Croce έγινε –δυστυχώς- γνωστός από κάποια πολύ συγkινητική ταινία που φιλοξενούσε το “Time In A Bottle”. Έτρεφε μύστακα τσιγκελωτό, έπαιζε σπουδαία κιθάρα, είχε μια μονότονη αλλά ιδιαίτερη φωνή, προτιμούσε το Los Angeles από τη Νέα Υόρκη κι έγραφε σπουδαίες συναισθηματικές μπαλάντες που μπορούσαν να σε διαλύσουν στις τρεις πρώτες νότες. Σκοτώθηκε νωρίς –σε αεροπορικό δυστύχημα- αλλά πρόλαβε να αφήσει σπουδαία τραγούδια: 

Οι ακτίνες του ήλιου. Η βραχεία ανάμνηση της άμμου, όπως κολλάει τα βράδια στις γάμπες. Όλα αυτά που δεν θα δεις ξανά.