Ένας από τους μεγαλύτερους ραδιοφωνικούς παραγωγούς όλων των εποχών, ο John Peel του Radio One, έλεγε σε κάθε συνέντευξή του ότι όταν άκουσε για πρώτη φορά το “Teenage Kicks” των Undertones, έβαλε τα κλάματα. Μάλιστα, όταν πρωτομετέδωσε το τραγούδι, τον Σεπτέμβριο του 1978, το έβαλε δύο φορές στη σειρά, πράγμα που δεν είχε κάνει ποτέ ως τότε ούτε και έκανε στο μέλλον. “Are teenage dreams so hard to beat”? Προφανώς είναι!

Ανέβαινες κάτι σκαλάκια κι έμπαινες σ’ ένα μικρό μαγαζί, όπου δέσποζε η τεράστια μηχανή καβουρδίσματος του καφέ. ‘Ενα χαλκόχρωμο τέρας, ψηλότερο από έναν άνθρωπο, που το τάιζες καφέ σε κόκκους από πάνω κι εκείνο σ’ ένα ταψί που γύριζε και γύριζε μ’ έναν απίστευτο θόρυβο, σου πρόσφερε καφέ (που τότε τον λέγαμε τούρκικο) σε σκόνη. Η σκόνη έμπαινε σ’ ένα σακουλάκι, ζεστή ακόμη. Μύριζε όλος ο δρόμος καβουρδισμένο καφέ, μύριζε όλο το σπίτι καβουρδισμένο καφέ για μερικές μέρες. Καθώς όμως ήμουν υπερβολικά μικρός για να μ’ ενδιαφέρουν οι απολαύσεις του καφέ, κάθε φορά που έμπαινα σ’ εκείνο το μαγαζί με τη μηχανή-θηρίο, κάρφωνα τα μάτια μου σε ένα και μοναδικό από τα τρία γυάλινα βάζα. Ούτε τα γλυφιτζούρια-μπαστουνάκια με τραβούσαν, ούτε οι ολοστρόγγυλες πολύχρωμες τσίκλες. Αντίθετα, το σχεδόν διάφανο χαρτί με τις ροζ καραμέλες με γεύση τριαντάφυλλο δέσποζε, είδος holy grail στον ήλιο των μεσημεριών. Τη γεύση εκείνου του ήλιου έχουν ακόμα οι τσάρλεστον. Και μιας εποχής, που όπως θα έλεγε και ο David Gilmour, το γρασίδι ήταν πιο πράσινο και οι μέρες πιο φωτεινές.

Τι είναι άραγε αυτό που κάνει τη Βρετανία σημαντικότερη από κάθε άλλη χώρα στον κόσμο; Κανείς πέρα από τη μεγάλη πλειονότητα των Βρετανών (στα φανερά ή στα κρυφά), δεν έχει ακριβώς καταλάβει. Αυτό το ερώτημα ακριβώς θέτει και ο rapper Tyron Kaymone Frampton, γνωστός ως slowthai (χωρίς κεφαλαίο πρώτο γράμμα), απαντά μόνος του και τα χώνει άγρια στο “Nothing Great About Britain”. Για πολλούς, το καλύτερο βρετανικό hip hop album της χρονιάς. Δεν είμαι βέβαιος, ειδικά επειδή υπάρχει ο Percy Filth και ο Kid Acne, αλλά σε κάθε περίπτωση, πρόκειται περί δισκάρας.

Το 1922 ήταν μια χρονιά που ο κόσμος της νεαρής ακόμα jazz, σημαδευόταν από την άνοδο πόλεων όπως η Νέα Υόρκη και το Σικάγο με δεκάδες μουσικούς να φθάνουν καθημερινά εκεί, μουσικούς όπως ο King Oliver και ο Louis Armstrong, ο Duke Ellington και ο Fats Waller. Παρά το γεγονός της συνεχούς ανόδου του συγκεκριμένου ήχου, οι περισσότεροι κριτικοί μουσικής εκείνη την εποχή, θεωρούσαν το ιδίωμα αυτό κακόφωνο και ανήθικο. Εκείνη ακριβώς τη χρόνιά, όμως, ο Scott Fitzgerald εκδίδει τα «Διηγήματα Από Την Εποχή Της Τζαζ», τα οποία είχαν ήδη δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής. Η «Παράξενη Περίπτωση του Μπέντζαμιν Μπάτον» είναι ένα από τα πιο γνωστά διηγήματα του συγγραφέα, που μάλιστα έχει επηρεάσει πολλούς ακόμη συγγραφείς με την ιδέα του ήρωα που γεννιέται γέρος και καθώς περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο νέος. Ατμόσφαιρα, jazz, έρωτες, θλίψη και χοροί σημαδεύουν αυτά τα διηγήματα. Διαβάζω αυτές τις μέρες μια έκδοση του 1993 των Εκδόσεων Δελφίνι σε μετάφραση Γρηγόρη Παπαδογιάννη κι ένα πολύ όμορφο εξώφυλλο του Αλέξη Κυριτσόπουλου.

Η mezzo soprano Theresa Kronthaler γεννήθηκε στη Γερμανία αλλά μεγάλωσε στη Ρώμη. Σπούδασε στο Torino και πήρε σπουδαία εκπαίδευση μεταξύ άλλων από την Christa Ludwig, τον Dietrich Fischer-Dieskau και τον Thomas Quasthoff. Στον πρώτο δίσκο που υπογράφει η ίδια, το “The Living Loving Maid”, διαλέγει μερικές άριες της εποχής του Baroque και τις ενορχηστρώνει με κοντραμπάσο και ηλεκτρική κιθάρα. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό σε ολόκληρο τον δίσκο, όπως εδώ: 

Όταν σου κάνει ενορχήστρωση ο Σπάθας και ο Αντύπας, παραγωγή ο Ρασούλης κι έχεις έναν προσωπικό τρόπο να αισθάνεσαι τη μελωδία και πολύ ταλέντο, δύσκολα θα αποτύχεις. Όταν το 1985 ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας κυκλοφορούσαν τα «Ζεστά Ποτά», δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα σε ποιο ύφος να το εντάξουμε. Ήταν rock αλλά και δεν ήταν, είχε λαϊκή φλέβα αλλά δεν ήταν λαϊκό τραγούδι και –πάνω απ’ όλα- ο όρος «έντεχνο» δεν υπήρχε ακόμα. Πάνω στην ώρα που το πολιτικό τραγούδι έφτανε στο τέρμα του και η αναβίωση του ρεμπέτικου είχε γίνει βαρετή, ερχόταν η στιγμή για ποιο εσωτερικές αναζητήσεις, για πιο χαμηλόφωνες εξομολογήσεις. Αυτός εδώ ο δίσκος, εκτός του ότι μας είχε όλους αγγίξει βαθιά, εκτός του ότι έχει απίστευτα τραγούδια, έβαλε σοβαρά στυλιστικά ερωτήματα που έμελλε να απαντηθούν αρκετά χρόνια αργότερα. Ακούγεται ακόμη δυνατά και ολόκληρος! 

«Μνήμη, για έλα και σφύριξε τις ξέγνοιαστές σου νότες κι ενώ η μουσική σου θα πετάει πάνω στον άνεμο, θα χυθώ στο ποταμάκι εκεί που οι ερωτευμένοι ονειρεύονται». Ενώ η ποίηση και η ζωγραφική του William Blake βρήκαν ελάχιστη αναγνώριση όσο εκείνος ήταν στη ζωή, σήμερα το προ-ρομαντικό του πνεύμα, εκτός από προφητικό ως προς την πορεία που θα έπαιρνε η Τέχνη, είναι και επίκαιρο: ειδικά τις μεταμεσονύχτιες ώρες. Ξαναδιαβάζω τους «Γάμους Του Ουρανού Και Της Κόλασης» και προσπαθώ να βρω τον δρόμο μου: να βγάλω άκρη με την αντιφατική φύση των ανθρώπων.

Τι κι αν οι περισσότεροι φίλοι μου αγαπούν να μισούν την αγάπη που τρέφω στη δουλειά του Omar Souleyman, αυτού του τραγουδιστή πανηγυριών και γάμων της Συρίας, που κάνει διεθνή καριέρα εξαιτίας της ενδογενούς παραξενιάς των βρετανικών εντύπων και της διάθεσης για πειραματισμούς και άλλες τρελές καταστάσεις της Bjork και μερικών ακόμη δυτικών μουσικών. Μπορεί το νέο πόνημα του εν λόγω κυρίου με τίτλο “Shlon” να ακούγεται σαν τον ήχο ιδιότυπης εθνικής οδόύ επαρχιακής πόλης-κόμβου τρίτης κατηγορίας, όπως ακριβώς και όλα τα προηγούμενα, είναι όμως (κι αυτό) μεγάλη δισκάρα λέμε! 

Έχουν περάσει πάνω από 180 χρόνια από την πρώτη δημοσίευσή της ιστορίας του Άντερσεν, όμως η εμβληματική φράση του παραμυθιού «Ο βασιλιάς είναι γυμνός», ακόμη επανέρχεται πολύ συχνά στην καθημερινότητά μας, συμβολίζοντας την δύναμη της αλήθειας απέναντι στο ψέμα της εξουσίας. 

Στη διασκευασμένη ιστορία του Βασιλιά, που ανεβαίνει στο θέατρο Αλίκη λοιπόν θα βρούμε: έναν αλαζόνα Βασιλιά, γεμάτο έπαρση και εγωισμό που ενδιαφέρεται μόνο να φορά κάθε μέρα καινούργια, ακριβά και εντυπωσιακά ρούχα. Μια βασίλισσα που κυνηγάει ένα αστέρι για να το κάνει δικό της και καταλήγει… σ’ ένα πηγάδι χωρίς πάτο. Μια πριγκίπισσα στο δικό της κόσμο, ανεπίδεκτη μαθήσεως στα… μαγικά και στην πραγματικότητα. Έναν απατεώνα που βρίσκει την ευκαιρία στην κυριολεξία, να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες στο βασιλιά. Το γιο του απατεώνα, που θέλει να ξεφύγει αλλά δεν ξέρει πώς. Και φυσικά αυλικούς, υπουργούς και κόλακες της Εξουσίας που συνήθισαν να λένε μόνο «ναι» στο βασιλιά, για να μπορούν να υπάρχουν δίπλα του. Το μπέρδεμα όλων αυτών σε μια ιστορία με δράση, χιούμορ και πολλά ευτράπελα αναλαμβάνει να λύσει η πραγματικότητα με τη συμμετοχή των ίδιων των θεατών. Και μπορεί μεν να ακούγεται αλλόκοτη, αλλά όπως συμβαίνει πάντα στις μαγικές ιστορίες, αν αλλάξουμε πρόσωπα και εποχές, κολλάει μια χαρά και στο σήμερα.

Ο εξαιρετικός στιχουργός Παρασκευάς Καρασούλος, δούλεψε τη θεατρική διασκευή και τα τραγούδια της παράστασης μαζί με τον Νίκανδρο Σαββίδη, νέο συγγραφέα με θητεία στο παιδικό θέατρο στην Κύπρο. Ο νέος συνθέτης Μιχάλης Καλογεράκης, έντυσε με το αποδεδειγμένο ταλέντο του την παράσταση και τα τραγούδια της με τη μουσική του, γεμίζοντάς την χρώματα, ενώ ο Φοίβος Δεληβοριάς τραγούδησε δύο από τα πιο όμορφα τραγούδια που «παίζουν» στο έργο.

Ο πολυαγαπημένος μικρών και μεγάλων Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, στην παράσταση «Τα Καινούργια ρούχα του Βασιλιά», είναι ο Βασιλιάς και … ο σκηνοθέτης της! Πρωταγωνιστεί και σκηνοθετεί ο ίδιος την παράσταση, αναλαμβάνοντας έτσι την καλλιτεχνική ευθύνη της πρότασης. Στην πραγματικότητα επιστρέφει σε έναν πολύ γνωστό και οικείο του τόπο, το παιδικό θέατρο, αφού διαθέτει στις αποσκευές του, την πολύχρονη και λαμπρή συνεργασία του στο παρελθόν, με το θέατρο Πόρτα της Ξένιας Καλογεροπούλου (Οδυσσεβάχ αλλά και άλλες παραγωγές).

Τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης υπογράφει ο ζωγράφος Ανδρέας Γεωργιάδης ο οποίος συνεργάστηκε με την ομάδα Come Down Creatives, νέους καλλιτέχνες ειδικευμένους στην εφαρμογή σύγχρονων τεχνολογιών στο θέατρο (Videos, Οπτικά εφέ, γραφιστικά και Projection Design).

Παίζουν:Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Τάσος Παλαντζίδης, Αριέττα Μουτούση, Δανάη Μπάρκα, Λευτέρης Βασιλάκης, Σταύρος Ράγιας, Παντελής Καλογεράκης.
 

Θέατρο Αλίκη | Αμερικής 4, Αθήνα

Κάθε Σάββατο 14.00 και Κυριακή 11.30 & 14.30

(& καθημερινές παραστάσεις για σχολεία)

Για παιδιά από 4-12 ετών

Διάρκεια παράστασης: 100’ με διάλειμμα

Πληροφορίες - κρατήσεις: Τηλ . 210 32 100 21, 210 76 106 16, 6985 933 290

Μπορεί να κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο ολομόναχοι (σήμερα είναι πανάκριβος), μπορεί το ”Up In It”, το πρώτο τους για τη Sub Pop να μην ήταν κάτι τόσο σημαντικό, αλλά το “Congregation” μας κούνησε για τα καλά. Ο Greg Dulli και η παρέα του ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν όταν ηχογραφούσαν τραγούδια όπως το “Turn On The Water”, ειδικά στον βαθμό που είχαν ήδη διασκευάσει το “My World Is Empty Without You” των Supremes μερικούς μήνες νωρίτερα. Ίσως να ήταν η λάμψη των Nirvana που τους οδηγούσε, ίσως και ο τρόπος του Dulli να αντιλαμβάνεται τη μουσική όπως πρέπει: Ως όλον. Ακόμη κι αν διστάζω μερικές φορές να βάλω το “Nevermind” στο πικάπ, το “Congregation” παίζει πολύ συχνά. 

Με αφορμή τη συμπλήρωση του δεύτερου χρόνου λειτουργίας της Αίθουσας Τέχνης ArteVisione, σχεδιάστηκε η ομαδική εικαστική έκθεση “Après la fête”/«ΜΕΤΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ» σε επιμέλεια της Ίριδας Κρητικού και διοργάνωση του Νίκου Χιωτίνη.

Η έκθεση αποτελεί τη νοητή συνέχεια ενός αθηναϊκού αυτοαναφορικού αφηγήματος που ξεκίνησε με τη θεματική της πρώτης εναρκτήριας έκθεσης της γκαλερί με τίτλο «Παγκράτι – Κολιάτσου» τον Φεβρουάριο του 2018, και της δεύτερης, ένα χρόνο μετά, με τίτλο “The Way we were” (Τα καλύτερά μας χρόνια). Ακολουθώντας μια ελεύθερη  περιπλάνηση σε αγαπημένες γειτονιές και δρόμους, σε συναντήσεις, πάρτυ, φιλίες και έρωτες της ασφαλούς παιδικής ηλικίας και της νοσταλγικής αθηναϊκής εφηβείας όπως τη βίωσαν οι συμμετέχοντες κατά τη διάρκεια περασμένων δεκαετιών και διαφορετικών αστικών συνθηκών, η φετινή θεματική της οδού Πηλίου προσκαλεί τώρα σε μια ελεύθερη εικαστική αφήγηση του «μετά» της γιορτής. Όχι απαραίτητα εκείνης των Χριστουγέννων ή του ερχομού του νέου χρόνου, αλλά της κάθε κυριολεκτικής ή συμβολικής γιορτινής επετείου, συνθήκης ή μικρότερης μνημονευμένης στιγμής που απερχόμενη, μας βρίσκει πάντοτε λίγο πιο σαστισμένους και σκοτεινούς.

«Συναθροίσεις αγαπημένων, αιωρήσεις συναισθημάτων, παγωμένα ενσταντανέ χαρούμενης μνήμης, γιορτινά φωτάκια που ξεχάστηκαν ανοιχτά, η μελαγχολία της Κυριακής ή τα απομεινάρια μιας μεγάλης επιτραπέζιας συνεύρεσης. Μια «γιορτή της Μπαμπέτ» που φτάνει στο τέλος της, αφήνοντάς μας να αναμετρηθούμε με την επαύριο και με τον εαυτό μας», σημειώνει η επιμελήτρια της έκθεσης Ίρις Κρητικού.

Στην έκθεση συμμετέχουν:        

Κώστας Αγγελάκης, Χρήστος Αλατσάκης, Κική Βουλγαρέλη, Παναγιώτης Γκρίτζος, Delight (Σοφία Σπανουδάκη -Λεονί Σταφυλά), Μαρία Διακοδημητρίου, Αλεξία Ευσταθοπούλου, Μηνάς Καμπιτάκης, Εβίτα Κανέλλου, Δημήτρης Καρυστινός, Αλεξάνδρα Καψή, Γεωργία Κοκκίνη, Σοφία Ρόζα Κοσμίδου, Νίκος Κρανάκης, Ελένη Κυριαζοπούλου, Βασίλης Λιαούρης, Λυδία Μαργαρώνη, Αθηνά Μπίκου, Ειρήνη Παγώνη, Μαρία Παπανικολάου, Χριστίνα Παρασκευοπούλου, Μαρία Πάστρα, Δημήτρης Πετρολέκας, Άντζελα Πετροχείλου, Ελένη Πεχλιβάνη, Νίκη Πρόκου, Κατερίνα Ριμπατσιού, Αντωνία Σιμάτου, Μαρίνα Στελλάτου, Βάσω Τρίγκα, Κατερίνα Τσεμπελή, Αγάπη Φεσατίδου-Ψαρράκη, Βιργινία Φιλιππούση, Πένυ Χονδρογιάννη,   Νικόλας Χριστοφοράκης, Αριστείδης Χρυσανθόπουλος.     

Διάρκεια: έως και 6 Φεβρουαρίου 2020, Διεύθυνση: ArteVisione, Πηλίου 5, Πλατεία Κολιάτσου Ώρες λειτουργίας:  Δευτέρα Τρίτη Πέμπτη Παρασκευή 16:00-20:30, Τετάρτη 11:30-16:00, Τηλ. επικοινωνίας: 6945 951345

Ήταν η στιγμή να αποφασίσουν τον ήχο τους. Με το πρώτο τους album, “Mr. Fantasy” να τα έχει πάει πολύ καλά, με τον Winwood να τραβάει προς το rock και τον Capaldi προς τη folk, ο ομώνυμος δίσκος του 1968 μπορεί να μην είχε ομοιογένεια, είχε όμως σπουδαία τραγούδια και προς τις δύο αντιμαχόμενες κατευθύνσεις. Τελικά, τη λύση την έδωσε η ίδια η ζωή, οι Traffic δεν έγιναν η πιο εμπορική μπάντα της Βρετανίας, έγιναν όμως μία από τις πιο σημαντικές για όσους αργότερα απορροφήθηκαν από το prog και τα παρακλάδια του.  

Η βοή των πόλεων. Το κούρνιασμα των πουλιών καθώς νυχτώνει κοντά στη θάλασσα. Η μνήμη. Η νοσταλγία για όσα έχουν συμβεί και όσα έρχονται.

Καλές αναγνώσεις, καλές ακροάσεις!