Καλημέρα Καλημέρα!

Αυτό που βλέπω είναι η βροχή της ερήμου σε αχαρτογράφητες εκτάσεις του νου

Σταγόνα

Σταγόνα

Όνειρο 1

Rapid Eye Movement

Όνειρο 2

Σταγόνα

Σταγόνα

Τέλος

Το πιο τρυφερό από τα κορίτσια των τεσσάρων τοίχων χρησιμοποιεί τις λέξεις με χειρουργική ακρίβεια.

Ήμουν

Δεν ήμουν

Θα γίνω

Γίνομαι

Είμαι

 

Το εικοστό πρώτο του album, το πρώτο διπλό της καριέρας του. Το 1990 ο Van Morrison ηχογραφεί το “Hymns To The Silence”, έναν δίσκο που κυκλοφορεί την επόμενη χρονιά και περιλαμβάνει σπουδαίους μουσικούς της βρετανικής jazz αλλά της ιρλανδικής folk. Μερικά gospel, το ομώνυμο σχεδόν δεκάλεπτο τραγούδι κι αυτός εδώ ο ύμνος στον έρωτα, τα σπάνε:

 

Είχε ήδη ξεχωρίσει με τα τραγούδια της στη Λιλιπούπολη. Όσοι όμως περίμεναν την τρυφερότητα της «Ρόζας-Ροζαλίας» στο ντεμπούτο ολοκληρωμένο album της Λένας Πλάτωνος, απογοητεύτηκαν. Ευτυχώς: Το «Σαμποτάζ» είναι ένας δίσκος πόλης με αιχμές επιστημονικής φαντασίας, με τραγούδια που πατούν πάνω σε μια πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα synth pop, που καταφέρνει να μην αποκοπεί από το σώμα του ελληνικού τραγουδιού, τηρώντας τις βασικές αρχές της τραγουδοποιίας με πρωτοτυπία και στοχασμό. Παγωμένο και πολύ τρυφερό το τραγούδι που κλείνει τον δίσκο: Σώπα, μην κλαις / απόψε χαμένοι στο μεγάλο διάστημα / ο ένας για τον άλλο θα γίνουμε φωλιά / μια λέξη πες / κι η άσπρη αρκούδα θά `ρθει τα μεσάνυχτα / να μας πάρει στη ζεστή της αγκαλιά...

 

Όχι, δεν είναι μόνο η ποίηση. Στέκεται σ’ ένα μπαλκόνι του Αιγαίου μπροστά στη θάλασσα με το σχεδόν διάφανο φόρεμα της, με τον αέρα να το παρασέρνει απαλά, αποκαλύπτοντας ένα ζευγάρι λεπτά πέδιλα. Το κεφάλι γερμένο στην πλευρά που φυσάει ο αέρας. Η διαφάνεια σχεδόν αδιόρατη, θελκτική όσο το βλέμμα.

Η πρώτη της ποιητική συλλογή, «Μάης, Ιούνης και Νοέμβρης» ήταν αφιερωμένη στον Αντρέα (Εμπειρίκο). «Σε περιβάλλω με μια μεγάλη αναμονή», του έγραφε.

Και στο τελευταίο της ποίημα, την «Αντίστροφη Αφιέρωση»,  σαράντα κάτι χρόνια αργότερα,

«εσένα σ' έχω Δεινόσαυρο από τους πιο εκπληκτικούς

εσένα σ' έχω βότσαλο φρούτο απαλό που τ' ωρίμασε η θάλασσα

σ' ερωτεύω

σε ζηλεύω

σε γιασεμί

σε καλπασμό αλόγου μες στο δάσος το φθινόπωρο

με φοράω νέγρικο προσωπείο για να μας θέλεις εσύ

με κεντρίζεις μεταξένια   

άσπρο μου κουκούλι με κοιτάζεις    πολύ προσεκτικά

tu m' abysses

tu m' oasis»...

Ένα σχεδόν new wave beat σε βάζει στον ρυθμό. Και καθώς κουνάς πάνω-κάτω το κεφάλι, μπαίνει μια ευρηματική μελωδία της φωνής κι ένα synth που σε γυρίζει πίσω στα eighties. Ένα και μοναδικό single έχουν κυκλοφορήσει οι Pynch και πάω στοίχημα ότι αξίζει να το έχεις, καθώς φαίνεται ότι θα τα καταφέρουν πολύ καλά. Ύστερα θα καυχιέσαι ότι «ναι, εσύ τους ήξερες από τα demo» και θ’ ανεβάζεις τις μετοχές σου, έναντι ποιου, δεν έχω ιδέα. Έναντι του βλαμένου, πειραγμένου, κολλημένου με την μπάλα μουσικόφιλου εαυτού σου, μάλλον. 

 

Η Λαϊκή Δημοκρατία του Ροκ-Εν-Ρολ (ΛΔΡ) είναι η επικράτεια όπου κατά τη διάρκεια της δεύτερης ρηγκανικής διακυβέρνησης, κάποιοι αμετανόητοι post-hippies καλλιεργούν μαριχουάνα και ζουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Ο Thomas Pynchon, περιγράφει έναν ιδιαίτερο, προσωπικό, ρομαντικό, πυροβολημένο κόσμο, ένα κόσμο θελκτικό αλλά και δυσπρόσιτο, όπου κάτι αμετανόητοι υπερφιλόδοξοι εφμπιάηδες θέλουν να εξοντώσουν τη ΛΔΡ με κάθε τρόπο. Η Vineland είναι τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά... «Κάθε σκύλος μπορεί να τα καταφέρει μια φορά, κάποιος καλός σκύλος, μπορεί να τα καταφέρει και δύο». OK, go ahead, mate!

Η Joy Crookes είναι ένα κορίτσι με μπαγκλαντεσιανή καταγωγή που γεννήθηκε στο Νότιο Λονδίνο και λίγο μετά τα είκοσι χρόνια της  είναι έτοιμη να ηχογραφήσει τον πρώτο της δίσκο. Έχει ήδη κυκλοφορήσει μια σειρά μεμονωμένων τραγουδιών, φέρνει μαζί της μια εξαιρετική soul αισθητική και ο δίσκος της αναμένεται στον Μάιο. To “London Mine” είναι νοσταλγικό και είναι όμορφο: 

 

Φάση «Νέα Υόρκη». Φάση «ανακαλύπτω καινούργια μουσική». Κι επειδή, διάολε, ενα πολύ μεγάλο, ένα πολύ υγιές, ένα πολύ ζωντανό κομμάτι της σύγχρονης μουσικής παραγωγής σχετίζεται με το hip hop, εδώ είναι ο Yod, του οποίου το “Jewelry” πρόκειται να κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο σε cd, κασέτα και πολύ περιορισμένο test pressing LP. Μελετημένα beats, θυμωμένα, θλιμμένα, υπνωτικά λόγια, μυρωδιά από υπαίθρια γήπεδα μπάσκετ, παγωμένοι σταθμοί μετρό και σχάρες που καπνίζουν στο κρύο του χειμώνα. Αν το προλάβεις, μην το αφήσεις. Στο bandcamp, εννοείται.

https://yourolddroog.bandcamp.com/album/jewelry

 

Το Τόκιο είναι η πόλη των υγρών ονείρων μου. Στα δισκοπωλεία του μπορώ να βρω χιλιάδες δίσκους με obi. Στα παλαιοπωλεία του, τεράστια ραδιοκασετόφωνα από αυτά που έβαζαν φωτιά στα ghetto, αδιάβροχα walkman, αναλογικά synthesizer, φωτογραφικές μηχανές από τα sixties. Μπορώ να βρω ασφυκτικά γεμάτα τρένα, κάθε παράξενη εκδοχή ζωής, έρωτα και θανάτου, μπορώ να βρω ακόμη και audiophile listening bars. Δηλαδή bars στα οποία μπορώ να ακούσω καλή μουσική από υπερβολικά καλά μηχανήματα. Από ποιοτικότατους τοίχους ηχείων, από μαγικούς ενισχυτές, από ακριβέστατα πικάπ, με απίθανες κεφαλές και πανάκριβες βελόνες. Θα ‘ρθει και η ώρα του Τόκιο. Σ’ αυτή τη ζωή, είμαι βέβαιος.

 

Δεν είναι σίγουρο ότι μπορείς να βγάλεις άκρη με όλα τα κινούμενα σχέδια. Ειδικά τα μοντέρνα. Όμως το «Tuca & Bertie», η ιστορία ενός ξένοιαστου τουκάν κι ενός αγχωμένου ωδικού πτηνού ήταν εξαιρετική. Τη σχεδίασε η Lisa Hanawalt κι έπαιξε για μία μόνο σεζόν στο Netflix. Ουσιαστικά, πρόκειται για χαρακτήρες που αντιστοιχούν σε δύο τριαντάχρονες κοπέλες που συγκατοικούν. Τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο ίδιες. Από τις πιο όμορφες στιγμές του 2019. 

 

Υπήρχε κάποτε στον Άλιμο ένας μεγάλος φούρνος που έκανε απίστευτο πιροσκί με κιμά. Ήταν κάπου κοντά στην παραλιακή γύρω στο 1968-1969 και ο σκαραβαίος του πατέρα μου σταματούσε εκεί μετά από κάθε μπάνιο στη Βουλιαγμένη ή στο Καβούρι. Συνήθως μου έδιναν μια μικρή μπουκιά, αν και ζητούσα πάντα παραπάνω. Δεν είχα περάσει τα πέντε. Είμαι πολύ χάλια στο να κάνω διαφήμιση αλλά το πιροσκί Καλίνκα-Μαλίνκα, κάπου εκεί στη Σταδίου (αλλά και στη Σόλωνος) μυρίζει όπως εκείνο το παλιό στον Άλιμο. Μυρίζει αλάτι, πίσω θέση, λευκά δερμάτινα καθίσματα και παιδική ηλικία.

Στη βρετανική σκηνή των early eighties υπάρχουν άπειρα μικρά σχήματα, που έκαναν μια κάποια διαδρομή αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν μεγάλη καριέρα. Κι επειδή στα πιο δύσκολα και ανταγωνιστικά περιβάλλοντα, κάνεις πρωταθλητισμό ή εξαφανίζεσαι, ο αριθμός των σχημάτων που εξαφανίστηκαν είναι τεράστιος. Στα προηγούμενα χρόνια, είδαμε να επανακυκλοφορεί σχεδόν κάθε νότα ψυχεδελικού σχήματος από την Αμερική και την Αγγλία. Καθώς φαίνεται ότι το υλικό αυτό εξαντλήθηκε, μερικές πολύ ενδιαφέρουσες μικρές δισκογραφικές μοιάζουν να σκάβουν το underground του πρώιμου mew wave. Λοιπόν, από ‘κει θα αναδυθούν διαμάντια. Για παράδειγμα, οι Dolly Mixture, τρία κορίτσια από το Λονδίνο που παίζουν ένα ιδιόμορφο αθώο (ενίοτε naïve) pop punk, επανακυκλοφορούν μέσω μικρών ανεξάρτητων labels το υλικό που είχαν κάποτε κυκλοφορήσει μόνες τους. Οι δίσκοι εξαφανίζονται στη στιγμή, η τιμή τους ανεβαίνει και το discogs κάνει πάρτι με τις κυκλοφορίες τους. I bloody love them: 

{youtubemF7sR5GIay8{/youtube}

 

Νοσταλγία

Ετυμολογία: [<μσν. νοσταλγία < νοσταλγός]

συναίσθημα ελαφριάς θλίψης και μελαγχολίας που προκαλείται από την αναπόληση αγαπημένων προσώπων ή ευχάριστων περιστατικών ή από την ανικανοποίητη λαχτάρα επιστροφής στην πατρίδα.
 Γιορτάζοντας είκοσι χρόνια λειτουργίας, το Μουσείο Φρυσίρα διοργανώνει μια σειρά επετειακών εκθέσεων για το 2020, ξεκινώντας αναδρομικά από την δεκαετία του 1980 με την έκθεση «Νοσταλγία». Σε αυτήν την έκθεση, οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν 56 από τους πρώτους Έλληνες καλλιτέχνες της συλλογής, με έργα που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά πριν από την δημιουργία του μουσείου. Πρόκειται για νεανικά έργα καταξιωμένων πλέον εικαστικών, τα οποία δημιουργήθηκαν όλα την δεκαετία του 1980. Σήμερα, το Μουσείο Φρυσίρα κάνοντας μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν, παρουσιάζει μερικά από τα σημαντικότερα και παλαιότερα αποκτήματά του, τιμώντας τους Έλληνες καλλιτέχνες που εντάχθηκαν πριν από σαράντα χρόνια στις συλλογές του. Καλλιτέχνες Αγγελή Ηώ, Αγγέλου Μπάμπης, Ανδρεαδάκης Δημήτρης, Αντωναρόπουλος Χρήστος, Αντωνόπουλος Άγγελος, Αριδάς Τάσος, Ασαργιωτάκη Καλλιόπη, Γέγιος Δημήτρης, Γκιτζίρης Κώστας, Γκολφίνος Γιώργος, Δασκαλάκης Στέφανος, Διονυσόπουλος Βασίλης, Ζαμπου?ρα Μαριλένα, Ζησίου Μιχάλης, Ιωάννου Σταύρος, Καλδής Τάκης, Καρακίτσος Γιώργος, Κατσιγιάννης Δημήτρης, Κρητικός Σπύρος, Κυριαζή Πελαγία, Λάππας Γιώργος, Μαδένης Μιχάλης, Μακρής Θανάσης, Μανουσάκης Μιχάλης, Μαντζαβίνος Τάσος, Μαρκίδης Χρήστος, Μαρκόπουλος Κώστας, Μεσσίνης Γιάννης, Μισούρας Τάσος, Μιχάλη Ολίβια, Μπέζας Δημήτρης, Μπερεδήμας Παναγιώτης, Μποκόρος Χρήστος, Μπουρναζάκης Γιώργος, Μπρισκόλα Σούλα, Μωραΐτη Ελένη, Νταούλας Κωνσταντίνος, Ξενάκης Θεόδωρος, Ξένος Χάρης, Παπαϊωάννου Δημήτρης, Παπανικολάου Κώστας, Παπαντριανταφυλλόπουλος Κώστας, Ρήγας Τάσος, Ρόρρης Γιώργος, Σακαγιάν Εδουάρδο, Σούτογλου Έφη, Στρατάκης Νίκος, Τρανός Νίκος, Τσακάλη Άννα Μαρία, Φειδάκης Πάνος, Φιλοπούλου Μαρία, Φραντζολά Εβίτα, Φώτου Δημήτρης, Χανδρής Παντελής, Χαραλάμπους Πάνος, Χαρβαλιάς Γιώργος.

20 χρόνια Μουσείο Φρυσίρα: «Νοσταλγία» Ζωγραφιές της δεκαετίας του 1980 

Διάρκεια έκθεσης: 03 Ιανουαρίου - 09 Απριλίου 2020

 

Λιγότερο από έξι μήνες μετά το εξαιρετικά επιτυχημένο “Cosmo’s Factory”, ο John Fogerty και η παρέα του από το San Francisco της California, οι Creedence Clearwater Revival κυκλοφορούν το “Pendulum”. Μπορεί να μην φτάνει την επιτυχία του προηγούμενου δίσκου τους, αλλά ακούγεται νεράκι ακόμη και σήμερα και περιλαμβάνει ένα από τα κορυφαία τραγούδια των sixties: 

 

Το τραγούδι των στιγμών. Το τραγούδι των παραισθήσεων. Ακόμη κι αν σκάψεις σε βάθος χιλιομέτρων, το χώμα θα καίει.

Καλές αναγνώσεις, καλές ακροάσεις!