Καλημέρα Καλημέρα!

Αυτό που βλέπω είναι οι γυμνοί κορμοί των δέντρων.

Οι σταγόνες της βροχής νωρίς το πρωί να κρέμονται από τα μπαλκόνια.

Το γαλάζιο υγρό των όψιμων στεναγμών.

Το πιο τρυφερό από τα κορίτσια των παιδικών μου χρόνων τραγουδάει στη διαπασών Poll και αναρωτιέται αν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς τσάι και ανθρακούχο νερό.

Κίνηση.

Βήμα ένα.

Βήμα δύο.

Παύση.

Κίνηση ξανά.

 

Έρχονται από το Nottingham, δημιουργήθηκαν το 2007 κι έχουν φτάσει στον ενδέκατο δίσκο τους. Οι Sleaford Mods παίζουν ένα απίστευτο ηλεκτρονικό punk με hip hop απολήξεις και δε μασάνε τα λόγια τους. Πολιτικοί στίχοι, καθημερινότητα και κουλτούρα της εργατικής τάξης, αρκετός θυμός κι ένα minimal ηχητικό background, που τονίζει τις λέξεις μία προς μία. (Και) το καινούργιο τους album “Eton Alive” είναι δισκάρα. 

 

 

Στις «Πέτρες Στις Τσέπες», ο Μάκης Παπαδημητρίου (τότε μαζί με τον Γιώργο Χρυσοστόμου), έδειξε ότι μπορεί να βγάλει απίστευτο –και καθόλου εύκολο- γέλιο. Πρόσφατα αποφάσισε να παίξει τη «Μήδεια» του Μποστ, όπου μάλιστα είναι για άλλη μια φορά εξαιρετικός.

Στη «Μήδεια», ο Μέντης Μποσταντζόγλου (Μπόστ) ξεκίνησε να γράψει ένα έργο βασισμένο στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη και κατέληξε να μιλάει σε δεκαπεντασύλλαβο για μια γυναίκα στυγνή, κακούργα δολοφόνισσα, που έσφαξε τα παιδιά της επειδή ήτανε κάτι παλιόπαιδα που δεν παίρνανε τα γράμματα και δεν θέλανε να δουλέψουν. Σαν να μην της έφταναν όλα αυτά είχε κι έναν άντρα, τον Ιάσωνα, που την κεράτωνε από πάνω με μία καλόγρια! Έτσι, θολωμένη η Μήδεια αρπάζει το χασαπομάχαιρο απ’ την κουζίνα και (φευ!) Αντί να σφάξει τα παιδιά της σκοτώνει κάτι συμμαθητές τους που είχανε πάει στο σπίτι να τα συναντήσουν.

Η μουσική της παράστασης είναι πρωτότυπη, παίζεται ζωντανά επί σκηνής από τους ηθοποιούς και φέρει την υπογραφή της Monika

Διασκευή – Απόδοση στίχων – Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης, Πρωτότυπη μουσική: Monika. Παίζουν εκτός του Μάκη Παπαδημητρίου, οι Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, Γιάννης Δρακόπουλος, Νίκος Πουρσανίδης, Γεράσιμος Σκαφίδας, Μπέτυ Αποστόλου, Άννα Κλάδη. Στον ρόλο της Καλόγριας Πόλυ, η Μίνα Αδαμάκη.

Τέταρτη: 19:00 | Πέμπτη: 19:00 | Παρασκευή 21:15 | Σάββατο 19:00 | Κυριακή 19:00

Θησείον, Τουρναβίτου 7, Ψυρρή

 

 

Τα τρία slides και το ιδιόχειρο σημείωμα του Μάρκου, που δούλευε τότε στη Warner, “Γιώργο είσαι ο μόνος που έχει το limited Neil Young», εκείνο με την αφίσα δηλαδή, είναι για μένα σήμερα πιο πολύτιμα από το ίδιο το “Silver and Gold” του Neil Young. Αγαπώ τον Young, ακόμη κι αν μερικοί από τους δίσκους του δεν μ’ αγαπούν. Αγαπώ αυτόν εδώ τον δίσκο του 2000 γιατί με έστειλε χωρίς τύψεις στην επόμενη ζωή μου, ειδικά με το “Without Rings”. My software's not compatible with you…

 

 

Η Kate Tempest είναι φοβερό παιδί. Ποιήτρια και spoken word performer, συγγραφέας και θεατρική συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Westminster και μεγάλωσε στο νότιο Λονδίνο. Έχει αρκετή από την προφορά των suburbs αλλά και μια νηφαλιότητα στη φωνή. Προτιμάει να λέει σκληρά πράγματα με τρυφερότητα και τρυφερά πράγματα με σκληρότητα, γεγονός που της προσδίδει μεγάλη γοητεία. Το “The Book of Traps and Lessons” είναι το νέο της album και δεν ξεκολλάει με τίποτα από το πικάπ μου. 

 

 

Η δεύτερη μεταπολεμική γενιά των ελλήνων ποιητών, είναι αυτοί που περιλαμβάνει ποιητές που γεννήθηκαν μεταξύ 1929 και 1940, εκέινους δηλαδή που γνώρισαν τραυματικές στιγμές με τον Αλβανικό πόλεμο, την Κατοχή, την Αντίσταση αλλά και τον Εμφύλιο. Συχνά εμφανίζονται απογοητευμένοι και εσωστρεφείς, εκφράζουν τον φόβο και την πίκρα του πολέμου και των διάδοχων καταστάσεων αλλά ασχολούνται παράλληλα με τον έρωτα και τον θάνατο Ανάμεσα τους είναι οι Ντίνος ΧριστιανόπουλοςΖέφη Δαράκη, Μάρκος Μέσκος, Τάσος Κόρφης, Μάνος Ελευθερίου, Θωμάς Γκόρπας,  Μάριος Μαρκίδης, Τάσος Δενέγρης και ο Βύρων Λεοντάρης. Ο Λεοντάρης άρχισε να δημοσιεύει ποιήματά του το 1954. Κρατώ στα χέρια μου τον συγκεντρωτικό τόμο «Ψυχοστασία» που περιλαμβάνει ποιήματα που γράφτηκαν από το 1949 μέχρι το 2006. Είναι εντυπωσιακή η ένταση ακόμη και των πρώτων κειμένων του δεκαεπτάχρονου ποιητή, ενώ στο πέρασμα του χρόνου, τα κείμενα βαθαίνουν, ξεφεύγουν από τον έλεγχο του αναγνώστη και γίνονται κάποιες στιγμές οδυνηρά, αγγίζοντας την έννοια του «Υψηλού», όπως την τοποθετούσε ο Καντ: «Το υψηλό ταράζει, το ωραίο γοητεύει. Το πρόσωπο αυτού που διαπερνιέται από το αίσθημα του υψηλού αποπνέει την αυστηρότητα και συχνά, την έκπληξη, το ζωηρό αίσθημα του ωραίου αναγγέλλεται από το φωτεινό βλέμμα, το χαμόγελο και συχνά από τη θορυβώδη ευθυμία».

Αυστηρότητα, όχι. Βαθύτατες ματιές στο εσώτερο χάος, πιο πολύ. Θορυβώδη ευθυμία δεν θα συναντήσεις. Το χαμόγελο θα έρθει μα θα είναι το χαμόγελο της χωρίς όρους παράδοσης στη σκέψη ότι ο Λεοντάρης λέει καλύτερα αυτά που νιώθω από τον τρόπο που θα τολμούσα να τα εκφράσω ποτέ.

 

«Ταξίδευέ με πάντα στην ψυχή σου – στην ψυχή μου

τι φοβερός καιρός, βραχνός καιρός

σταματημένες συνομιλίες κάτω απ’ τη βροχή

η αναμονή

ο έλεγχος

μη με προδώσεις, μη με δώσεις στους τελωνοφύλακες...»

 

Καλιφορνέζος πιανίστας, σαξοφωνίστας και drummer, ο Peter Apfelbaum έφτασε στη Νέα Υόρκη στις αρχές των 90s για να κάνει έναν κορυφαίο δίσκο μιας αβαντγκαρντίστικης jazz με το Hieroglyphics Ensemble. Το “Signs Of Life” με είχε αφήσει άφωνο το 1991 που πρωτοκυκλοφόρησε και δεν έχει χάσει τη λάμψη του μέχρι σήμερα, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά. 

 

 

Ποιητής, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ζωγράφος και σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Και ιδεολογικός καθοδηγητής του κύκλου των Les Six (Georges Auric, Louis Durey, Arthur Honegger, Darius Milhaud, Francis Poulenc, Germaine Tailleferre. Και ό,τι ακόμα μπορείς να φανταστείς. Ο Jean Cocteau ήταν ένας από τους απόλυτους nouveaux jeunes και επηρέασε τον εικοστό αιώνα με τρόπο καταλυτικό.

 

Στα «Τρομερά Παιδιά» όταν ο Πωλ περνάει την πύλη του σχολείου του μέσα στη νύχτα, ένας καταιγισμός από χιονόμπαλες τον υποδέχεται. Αυτός προχωράει αδιάφορος, αναζητώντας με τα μάτια τον Νταρζελός. Ξαφνικά τον διακρίνει, όρθιο ανάμεσα στους "στρατιώτες" του, να σηκώνει το χέρι και να του ρίχνει μια χιονομπάλα. Ο Πωλ πληγώνεται στο στήθος απ' όπου αρχίζει να στάζει αίμα. Οι γιατροί, που φτάνουν αργότερα, του συνιστούν απόλυτη ανάπαυση και τον παραδίδουν στις φροντίδες της δεκαεξάχρονης αδελφής του Ελιζαμπέτ. Μέσα στο σπίτι θα εκδηλωθεί ο παθιασμένος και αχόρταγος έρωτας της Ελιζαμπέτ για τον Πωλ. Αν σ’ αυτόν τον επικίνδυνο αιμομικτικό έρωτα, προσθέσουμε κι ένα υπόγειο πάθος του Πωλ για τον Νταρζελός, έχουμε τον καμβά ενός βαθύτατου και ανατρεπτικού κειμένου.

Γράφτηκε το 1929, ο Jean Pierre Melville το έκανε ταινία και ο Philip Glass έγραψε όπερα δωματίου βασισμένη στο σπουδαίο αυτό βιβλίο.

 

 

Ο δίσκος των Εν Πλω με είχε συγκλονίσει. Και δεν ξέρω κανέναν από τους ανθρώπους της (μουσικής) γενιάς μου, που να μην είχε νιώσει το ίδιο. Σήμερα, ο κινητήριος μοχλός της μπάντας, ο Ντίνος Σαδίκης συνεργάζεται με τον Γιάννη Αγγελάκα, επανεκδίδει κάποιο από το παλιότερο υλικό του και δεν κάθεται στιγμή ήσυχος. Γραμμένες έξι χρόνια μετά το album των Εν Πλω, οι «Μολυβένιες Ιστορίες», περιλαμβάνουν παλαιότερο υλικό αλλά και μερικά καινούργια τραγούδια. Είχαν κυκλοφορήσει από τη δισκογραφική εταιρεία του Μύλου και σε αντίθεση με τα διακόσια πενήντα ευρώ που χρειάζεσαι για ένα «Εν Πλω» σε καλή κατάσταση και με όλα τα του τα ένθετα, μπορείς να αποκτήσεις το βινύλιο των «Μολυβένιων...» με ένα εικοσάρικο. 

 

Θα έλεγε κανείς ότι μία έκθεση ζωγραφικής που θα είχε τον τίτλο «Χασάπηδες και Κριοφόροι», δύσκολα θα μπορούσε να παρουσιάζει ενδιαφέρον. Όμως, ο Κοσμάς Ξενάκης (1925–1984) υπήρξε ένας από τους πιο καινοτόμους και συγχρόνως από τους πιο ερμητικούς Έλληνες καλλιτέχνες της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, δημιουργός που κινήθηκε με εντυπωσιακή συνέπεια και απαράμιλλη ποιότητα σε ένα ευρύ φάσμα εκφραστικών περιοχών, πειραματιζόμενος με τη μορφή, τα υλικά, την ίδια την έννοια του καλλιτεχνικού έργου. Υπήρξε ζωγράφος, γλύπτης, χαράκτης, σκηνογράφος, δημιουργός σύνθετων δράσεων/χάπενινγκ και βέβαια αρχιτέκτονας, που δεν δίστασε να αναμετρηθεί με τη μνημειακή κλίμακα και τη δημιουργία έργων που παρενέβαιναν στο τοπίο.
Η έκθεση που παρουσιάζεται από το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης είναι αφιερωμένη αποκλειστικά στο θέμα των χασάπηδων, όπως το επεξεργάστηκε ο ζωγράφος σε ολόκληρη την περίοδο από το 1945 έως περίπου το 1960. Σκοπός της έκθεσης είναι να διαφανεί η πορεία από την αναπαράσταση στην αφαίρεση, από την «ελληνικότητα» στη σύνδεση με την ευρωπαϊκή πρωτοπορία, με όχημα την εμμονική σχεδόν επιστροφή του Ξενάκη στη μορφή του χασάπη και του ζώου.
Στην έκθεση, που θα φιλοξενηθεί στο ισόγειο του Μεγάρου Εϋνάρδου, θα παρουσιαστούν περισσότεροι από εξήντα πίνακες ζωγραφικής και περίπου ογδόντα σχέδια με θέμα τον χασάπη, από τις πρώτες προσπάθειες του καλλιτέχνη έως και τα σχεδόν αφηρημένα έργα της παρισινής περιόδου.
Διάρκεια έκθεσης: Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2019 – Σάββατο 28 Μαρτίου 2020
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα έως Παρασκευή 11.00 – 18.00 & Σάββατο 11.00 – 17.00

 

 

Όταν ο Τάκης μου έκανε δώρο το “Analine”, δεν είχα την παραμικρή ιδέα πόσο μεγάλος κιθαρίστας ήταν ο Michael Bloomfield. Πρέπει να ήταν κάπου στα 1978, το δώρο ενώ ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο νωρίτερα. Ήταν πάνω που αρχίζαμε να μαζεύουμε δίσκους, πληροφορίες και εμπειρίες ακρόασης. Καλά τα πήγαμε μέχρι τώρα. Εκείνος ακούει ακόμα όσα προλαβαίνει στα ενδιάμεσα της απαιτητικής δουλειάς του σε κάτι απίθανα μηχανήματα κι εγώ έχω μείνει στα ίδια: μαζεύω δίσκους, πληροφορίες και εμπειρίες ακρόασης. 

 

 

Φθινοπωρινή καταιγίδα.Μεταμεσονύχτια όνειρα. Πού πηγαίνει ο ήχος όταν κοιμάσαι;

Καλημέρα και πάλι.

Καλές ακροάσεις!