Ο John Cale είναι ο Ουαλός μουσικός που έφτασε στα 21 του χρόνια στη Νέα Υόρκη, όπου και έγινε ένα από τα ιδρυτικά μέλη των Velvet Underground. Γνωρίστηκε με τον Warhol και όλη την παρέα της avant-garde της πόλης, έπαιξε με κάθε μουσικό που λατρεύουμε να αγαπάμε (ακόμα και με τον Nick Drake) και ένα χρόνο πριν επιστρέψει (σχεδόν) μόνιμα στην Αγγλία ηχογράφησε το “Paris 1919”. Στον δίσκο αυτό υπάρχει ένα μεγάλο τραγούδι:

«Πετρέλαιο και νερό είναι το ίδιο με τον άνεμο για σένα»... Η «Πρωινή Περίπολος» του Νίκου Νικολαΐδη. Την εποχή που τελείωνα τη σχολή. Ή το μεταπτυχιακό. Ή κάτι τέλος πάντων. Χειμώνας. Τρεις φορές στη σειρά. Στο Αττικόν. Τότε μας άφηναν. Η μουσική του Χατζηνάσιου, ο Σπυριδάκης. Η μεταμορφωμένη Αθήνα καρέ με καρέ. 1987.

Μερικά χρόνια αργότερα, τα «Γουρούνια Στον Άνεμο». Το βιβλίο. Παρόμοιο συναίσθημα. Δύο φορές απανωτή ανάγνωση, όχι τρεις. Ο Νικολαΐδης είναι το παρελθόν, είναι το μέλλον μας. Διαβάζεις 123 κυνικές σελίδες για να σε γονατίσει το κοντράστ της μίας (1) συναισθηματικής. «Ξέρω ότι αυτό που διαθέτεις πια άφθονο είναι ο χρόνος. Αλλα πρέπει να σου το δηλώσω από την αρχή ότι ξέρω πολύ λίγα πράγματα γι’ αυτό το καλοκαίρι».

Η ιστορία των χάλκινων πνευστών στις βαλκανικές χώρες έχει την αφετηρία της στις στρατιωτικές μπάντες του περασμένου αιώνα. Από τα στρατόπεδα, τα πνευστά δεν άργησαν να περάσουν στα αστικά κέντρα και αργότερα στην ύπαιθρο, γεννώντας ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ιδιώματα της βαλκανικής μουσικής παράδοσης. Οι αδελφοί Βαλκάνη ξεκίνησαν τη Μπάντα της Φλώρινας το 1960. Όσοι δεν ερχόμασταν από την παραδοσιακή μουσική αλλά είχαμε μπει στο σχέδιο της Ano Kato, της εταιρείας από τη Θεσσαλονίκη που κυκλοφόρησε τον πρώτο δίσκο Τρύπες αλλά και μερικά σπουδαία ακόμη album, τους πρωτοακούσαμε στον δίσκο με τον Φλώρο Φλωρίδη και τους κατατάξαμε στο ροκ του μέλλοντός μας. 

Η Natalie Mering είναι ένα απίστευτο ξωτικό από το LA, που ηχογραφεί με το όνομα Weyes Blood από το 2011 αλλά το “Titanic Rising” είναι με διαφορά ό,τι καλύτερο έχει κάνει. Από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, από τις πιο μαγικές προσεγγίσεις στη μουσική τα τελευταία χρόνια. 

Γνώρισα αργά τη γραφή της Νίκης-Ρεβέκκας Παπαγεωργίου. Έπεσε στα χέρια μου πρώτα εκείνο το παράξενο φωτορομάντσο της, «Οι Δύο Αδελφές». Παράξενο, σουρρεαλιστικό, απόκοσμο. Ύστερα, πολλά χρόνια μετά, «Του Λιναριού Τα Πάθη» και ο «Μυρμηγκοφάγος». Μικρά πεζά ποιήματα, προσωπικά, βαθιά, υπόγεια. Επιστρέφω σ’ αυτά από καιρό σε καιρό: «Όταν έρχεσαι σπίτι μια μπάλα μου πέφτει απ’ τα χέρια, δεν ξαναπηδάει, δεν κυλάει, μένει στο πάτωμα σαν καρφωμένη».

Κατανοώ ότι είναι δύσκολο να αγαπήσει κανείς χωρίς όρους τον Omar Souleyman, τον Σύριο αγρότη και τραγουδιστή γάμων και πανηγυριών, για τον οποίο παραμιλούσε πριν από μερικά χρόνια το βρετανικό underground. Δεν θα δηλώσω ότι αντέχω να τον ακούω για πολλές ώρες αλλά λατρεύω αρκετά από τα τραγούδια του. Όσοι θέλουν να μπουν στο κλίμα, ας ξεκινήσουν από τη συνεργασία του με τη Bjork. Κάτι θα ξέρει αυτή η παμπόνηρη Ισλανδέζα. 

Αν υπάρχει μια ευθεία απάντηση στο “It’s A Man’s Man’s World” του James Brown, αυτή είναι σίγουρα το “Children’s World”, η instrumental σύνθεση του Maceo Parker, που πριν αρχίσει να ηχογραφεί τα προσωπικά ου album, ανήκε στα JB Horns, τα πνευστά που συνόδευαν τον Brown στους δίσκους και τις συναυλίες του. Προσέξτε το beat κι αν στο “Roots Revisited” η jazz μοιάζει σε κάποιες στιγμές να παίρνει το πάνω χέρι, είναι σίγουρα για καλό μας. 

126 αυθεντικούς πίνακες του Κινέζου ζωγράφου Qi Baishi μπορούμε να δούμε στο Ίδρυμα Θεοχαράκη στην Αθήνα. Ο Διευθυντής Εικαστικού Προγράμματος του Ιδρύματος Θεοχαράκη σημειώνει στον κατάλογο της έκθεσης: «Πολλοί ισχυρίζονται ότι αυτό που ονειρεύεται ο άνθρωπος δεν εκπληρώνεται ποτέ. Ο Qi Baishi γεννήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1863 ως Τσι Χουάνγκ, στην Xiangtan της επαρχίας Χουνάν στην Κίνα, γενέτειρα πολλών γνωστών προσωπικοτήτων σε μια φτωχή αγροτική οικογένεια. Αρχικά, εκπαιδευμένος ως ξυλουργός, λέγεται ότι πρωτοπροσέγγισε τη ζωγραφική χρησιμοποιώντας το εγχειρίδιο ζωγραφικής “Ο κήπος του σιναπόσπορου”, από την εποχή της ύστερης δυναστείας Qing.

Στα σαράντα του άρχισε να ταξιδεύεια ναζητώντας τη γνώση και την αίσθηση του κόσμου. Η ζωγραφική του είναι όλο ζωή και αντανακλά αυτό που βρίσκεται μπροστά μας και πουη ματιά μας το προσπερνά, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά και το μυστήριο της ζωής, που έχουν τα απλά ζωγραφικά του θέματα, όπως οι γαρίδες και τα καβούρια, τα τριζόνια και οι λιβελούλες, οι λωτοί και τα ροδάκινα, έως τα τοπία με τα απέραντα βουνά και τους υπέροχους κήπους. Το έργο του εντάσσεται στην συνέχιση της χιλιετούς παραδοσιακής εικονογραφικής τέχνης της χώρας του, η οποίαεπιδιώκει να εκφράσει την ψυχή, την εσωτερική κίνηση των όντων και τη σχέση τους με το σύμπαν. Επίμονα και σταθερά το έργο του αντανακλά τη χαρά της ζωής, δίνοντας προτεραιότητα στην πιστότητα, την αναπαράσταση, το σχέδιο και το χρώμα. Ο Qi Baishi είναι εξοικειωμένος με τη φύση, την οποία απεικονίζει με ακρίβεια και κατακτά την αρμονία με την πραγματικότητακαι προτρέπει τον θεατή να αισθανθεί αμεσότερα αυτό που βλέπει».

Ο Qi Baishi (1863-1957) διετέλεσε διευθυντής του Ινστιτούτου Κινεζικής Ζωγραφικής του Πεκίνου. Το 1950 ανακηρύχθηκε επίτιμος καθηγητής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Πεκίνου. Τιμήθηκε στα 92 του χρόνια με το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης. Tο 1957 ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Πεκίνου.Έργα του Qi Baishi βρίσκονται σε δεκάδες μουσεία στην Ασία, την Ευρώπη και στις ΗΠΑ.

Οργάνωση έκθεσης: Ακαδημία Καλών Τεχνών του Πεκίνου, Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη

Διάρκεια έκθεσης: 12 Νοεμβρίου 2019 – 12 Ιανουαρίου 2020

Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα έως Κυριακή,10:00-18:00, Πέμπτη, 10:00-20:00 

Θα έπρεπε να έχει γίνει super star. Δεν είναι μόνο η φωνή του αλλά και το παρουσιαστικό του. Ο Billy Mackenzie, frontman των Associates τραγούδησε απίθανη pop, πρόσφερε σπουδαίες ερμηνείες και έφυγε νωρίς. Το “Beyond The Sun” είναι το μεταθανάτιο album του Σκωτσέζου μουσικού και το cd έχει ακόμα κολλημένο το sticker του δισκοπωλείου Our Price. Το 1997 βρισκόταν στο υπόγειο του εμπορικού κέντρου “The Galleries” στο Bristol. Σαν να ταξιδεύω εκεί κάθε φορά που ακούω το “Winter Academy”: 

Από το Bristol κατάγονταν και οι Folkal Point. Ηχογράφησαν ένα και μοναδικό δίσκο το 1972, πουσήμερα κοστίζει πάνω από 1000 λίρες στην αυθεντική του έκδοση. Αν και πολλά συγκροτήματα έκοβαν εκείνη την εποχή 99 αντίτυπα, οι Folkal Point λέγεται ότι έκοψαν περισσότερα, ενδεχομένως 200. Τα συντριπτικά περισσότερα από αυτά καταστράφηκαν όμως σε μία πλημμύρα. Έχει εξώφυλλο τη Suspension Bridge (της καρδιάς μας) και μερικά σπουδαία τραγούδια, που κινούνται κάπου ανάμεσα στη folk και την ψυχεδέλεια. 

Καλοκαιρινός μεσημεριάτικος ήλιος. Μα να θυμάσαι: Η σκουριά ποτέ δεν κοιμάται (Thanks, Neil).

Καλημέρα και πάλι. Καλές ακροάσεις!