Έχοντας δίπλα του ένα μέρος της εθνικής Νέας Υόρκης (Bill Frisell κλπ.), ο Don Byron κάνει το ντεμπούτο του το 1992, με ένα σπάνιο όργανο για την jazz, το κλαρινέτο, κι έναν δύσκολο δίσκο, το “Tuskegee Experiments”. Free jazz πινελιές με βελούδινο ήχο, τσιτάτα του Ellington και του Schumann και τίτλος που προέρχεται από τα πειράματα σχετικά με τη σύφιλη που γίνονταν από τη δεκαετία του ’30 μέχρι τη δεκαετία του ’70 στο Tuskegee της Alabama, χωρίς τη συγκατάθεση των (φτωχών κατά κύριο λόγο) ανθρώπων που συμμετείχαν. 

Με τον Dylan Thomas γνωρίστηκα όταν στα πρώιμα εφηβικά μου χρόνια, έμαθα ότι μετέτρεψε το μικρό του όνομα σε δικό του επίθετο ο Robert Zimerman. Διάβασα όσα λίγα κατάφερα να κατανοήσω στα αγγλικά και μόνο πολύ αργότερα ως “token of love”,  έπεσε στα χέρια μου το «Χρώμα της Λαλιάς», μια εξαιρετική δίγλωσση έκδοση σε μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ερατώ.

«Στην αρχή ήταν το τρίγραμμο αστέρι. Ένα χαμόγελο φως σε πρόσωπο κενό».

Πρωτογνώρισα τον Σταύρο Παπασταύρου όταν έπαιζε κιθάρα δίπλα στην Ευγενία Συριώτη σε μια εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης που λεγόταν –πιθανότατα- «Τραγούδια του Κόσμου». Κάπου-κάπου τραγουδούσε κιόλας. Τον ξανασυνάντησα στους Πρώτους Αγώνες της Κέρκυρας του Μάνου Χατζιδάκι. Ύστερα ήρθαν οι δίσκοι του με πρώτο το «Πίσω Δωμάτιο», παραγωγή του ίδιου του Μάνου. Ένας δίσκος τρυφερός, ζεστός, με σπουδαίους μουσικούς, από τον Γρηγορέα και τον Ρακόπουλο μέχρι την Κυπραίου, τον Βράσκο, τον Διακογιώργη και τον Γκίνο. Το «Απ’ Την Αρχή» είναι το τραγούδι που θα σηματοδοτεί πάντα κάθε νέο μου ξεκίνημα: 

Ο «Γερο-Πανικός και η Βίβλος των Ονείρων» είναι ένα από τα τελευταία διηγήματα που έγραψε η Sylvia Plath. Δημοσιεύτηκε ματά το θάνατό της και διατηρεί αυτόν τον ιδιαίτερο ρυθμό του ποιητικού της λόγου, θίγοντας παράλληλα ένα από τα φλέγοντα ζητήματα που την απασχολούσαν σε ολόκληρη τη διάρκεια της σύντομης ζωής της. Στα ελληνικά κυκλοφορεί από την Άγρα σε μετάφραση και με εισαγωγή του Γιάννη Ζέρβα.

Τον γνωρίζουμε καλύτερα ως μέλος των Ugly Heroes. Μεγάλωσε στο Grand Rapids του Michigan αλλά γρήγορα μετακόμισε στο Detroit. Αυτή είνα η πόλη που αγάπησε, αυτή είναι η πόλη που υμνεί με το ολοκαίνουργιο “Sincerely, Detroit”, ένα κορυφαίο album για το hip hop, ειδικά καθώς μοιάζει να παίρνει υπόψιν του, ολόκληρη τη μουσική ιστορία της πόλης αυτής. Τρελή δισκάρα:  

Με τις σειρές και τις mini σειρές που παίζουν τα διάφορα καλωδιακά (ή κάτι τέτοιο) κανάλια ανά τον κόσμο, δεν το έχω πολύ. Ίσως γιατί μου ήταν πάντα δύσκολο να παρακολουθήσω για πολλή ώρα τηλεόραση. Αναγνωρίζω όμως ότι εκεί έξω υπάρχουν κάποια πολύ ενδιαφέροντα πράγματα αυτή τη στιγμή. Ένα από αυτά είναι αναμφίβολα η σειρά «Η Μπαλάντα του Μπάστερ Σκραγκς» των αδελφών Κοέν. Πρόκειται για μια σειρά έξι επεισοδίων, όπου οι δαιμόνιοι αυτοί σκηνοθέτες αναμιγνύουν την αγάπη τους για τα western με την αγάπη τους για τους Monty Pythons. Έτσι, σατιρίζουν, χωρίς να ειρωνεύονται την Άγρια Δύση και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. 

Δύο εικαστικές εκθέσεις, αυτές των Μάρθας Τσιάρα και Μαρίας Αντωνάτου φιλοξενούνται στον χώρο τέχνης Π.Ε.Σ. Πλύτροπον. Όπως σημειώνει η επιμελήτρια της έκθεσης Μαρία Ξυπολοπούλου, «με περιπαικτική και σαρκαστική διάθεση ο τίτλος Money Βubbles της νέας σειράς έργων της Μαρίας Αντωνάτου αναφέρεται στην δύναμη του χρήματος να σε ταξιδεύει αλλά και να σε εγκλωβίζει ταυτόχρονα σ’ ένα φαύλο κύκλο χωρίς διαφυγή. Βασικό υλικό της καλλιτέχνιδος αποτελούν τα νομίσματα, τα οποία λειτουργούν ως φορείς ιστορικής μνήμης και αφορμή για κριτική σκέψη και κοινωνικό- πολιτικό σχόλιο. Μέσα από το Money Bubbles η εικαστικός προτείνει στους θεατές ένα «παιχνίδι» οπτικής αλληλεπίδρασης με τα έργα. 

Είτε σε μορφή κέρματος είτε σε χαρτονόμισμα, το χρήμα χρησιμοποιείται σε καθημερινή βάση στις ανθρώπινες συναλλαγές. Μέσα από τη δουλειά της, η Μαρία Αντωνάτου καλεί τον θεατή να κοιτάξει με διαφορετική ματιά την αξία και την φόρμα των νομισμάτων. Παλιά, λερωμένα, καινούρια, λαμπερά, η Αντωνάτου επιλέγει να χρησιμοποιήσει ελληνικά νομίσματα για να δημιουργήσει εντυπωσιακές επιτοίχιες συνθέσεις και γλυπτικές εγκαταστάσεις χώρου, δίνοντάς του μια «δεύτερη χρήση» μέσα από την καλλιτεχνική της πρακτική. 

Από τη δουλειά της Αντωνάτου δεν θα μπορούσε ωστόσο να λείπει και το βασικό στοιχείο που την χαρακτηρίζει και το οποίο όσοι την παρακολουθούν μέσα από τις ατομικές τις παρουσιάσεις θα έχουν ήδη εντοπίσει: η Αντωνάτου σχολιάζει με διακριτικό και ευφυές χιούμορ την επίδραση του χρήματος στις ανθρώπινες σχέσεις και συναλλαγές καθώς και την θεοποίηση του ακόμη περισσότερο σε καιρούς κρίσης».

«Οι κόσμοι που δημιουργεί η Μάρθα Τσιάρα μοιάζουν παραμυθένιοι και ανοίκειοι. Τροφοδοτούν την ανάγκη του θεατή να αναζητήσει μια διέξοδο από την πραγματικότητα και αφυπνίζουν την νοσταλγία του για την εφηβική ξεγνοιασιά. Στη δουλειά της Μάρθας Τσιάρα συναντάμε τη νοσταλγία του σύγχρονου ανθρώπου προς όλα αυτά που έχει χάσει και στα οποία επιθυμεί να επιστρέψει. Η εσωτερική οπτική που έχει σαν άνθρωπος έρχεται να γίνει εικόνα. Νοσταλγία για την χαμένη παιδικότητα, ανάγκη για διαφυγή, επιθυμία για τη δημιουργία και την ύπαρξη ενός.

Μέσα από τα ίχνη των χοϊκών χρωμάτων και της θαλπωρής, η Μάρθα Τσιάρα παρουσιάζει μια παραμυθία με φιγούρες μετέωρες στο χρόνο και στο χώρο σχεδόν αόρατες, που κινούνται σαν σκιές μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Ίσως αυτό το στοιχείο να είναι που κάνει τα έργα της σειράς έντονα θελκτικά: η παρουσία και ταυτόχρονα η απουσία κάθε χαρακτηριστικού που θα μπορούσε να μας κάνει να ταυτίσουμε τις ιστορίες που η εικαστικός μας αφηγείται με σημερινές καταστάσεις».

Μέχρι τις 19 Νοεμβρίου, ΠΕΣ Πολύτροπον, Γκίνη Προκοπίου 5, 190 10 Καλύβια Θορικού Αττικής

Πιο γνωστός μας ως μέλος των Supersilent, ο Helge Sten, ο Deathprod, όπως είναι το όνομα που έχει επιλέξει από την αρχή της καριέρας του, επιστρέφει με ένα προσωπικό album σκοτεινού ambient μετά από δέκα πέντε χρόνια ενασχόλησής με πολλά και διαφορετικά project. Με καθαρές αντιφασιστικές προθέσεις, απλώνει τον οργανωμένο του θόρυβο με εξαιρετικά αποτελέσματα. Το “Occulting Disk” είναι για τους μυημένους αλλά και για όσους θα ήθελα να μυηθούν:

http://deathprod.bandcamp.com/album/occulting-disk

Οι σκληρές κιθάρες είναι βάλσαμο στις πληγές μερικών από τους πιο παράξενους εμάς. Σε ορισμένες στιγμές της ζωής μας είναι ευπρόσδεκτες απ’ όπου κι αν προέρχονται Ένας από τους σπουδαίους δίσκους που βασίζονται στο ασυμβίβαστο γρατζούνισμα της ηλεκτρικής, είναι και το “New Day Rising” των Husker Du. Τραχύ αλλά και μελωδικό, με punk attitude, μεταψυχεδελική αισθητική και αυθεντικό rock n’ roll συναίσθημα, αγγίζει ευαίσθητες χορδές κάθε φορά που θα το ρίξεις στο πλατώ. Ίσως είναι ο ήχος του πιάνου σε τραγούδια όπως αυτό: 

Το “All Things Must Pass” είναι ο πρώτος δίσκος που αντίκρυσα σε box set. Επιπλέον είναι ο πρώτος προσωπικός δίσκος του George Harrison που περιλαμβάνει τραγούδια και αυτός που αγάπησα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο κυκλοφόρησε ποτέ μέλος των Beatles. Είδος προσευχής για τον δύσκολο αλλά και όμορφο χειμώνα που έρχεται:

Μάχες χαρακωμάτων. Ανεξιχνίαστες σιωπές. Υπομονή και αυτοσυγκέντρωση.

Καλημέρα και πάλι. Καλές ακροάσεις!