Στα «Παράσιτα» του Μπονγκ Τζουν-χο, η φαινομενική χαλαρότητα της αφήγησης συναντά μιαν ένταση υπόγεια. Σκληρή ταινία με αρκετά κοινά σημεία με τους «Κλέφτες Καταστημάτων» του Χιροκάζου Κορεέντα. Αν όμως στους «Κλέφτες...» συναντούσες μια κάποια τρυφερότητα, εδώ, μόνο ωμότητα μπορείς να συναντήσεις. Ίσως γιατί στα «Παράσιτα» οι ταξικές διαφορές είναι αγεφύρωτες. Έτσι, η ταξική πάλη φτάνει στα άκρα.

Όπως γράφει ο δάσκαλός μου –ως προς το ραδιόφωνο, το γράψιμο, την jazz, το σύμπαν και τα πάντα- ο Κώστας Γιαννουλόπουλος, στην εισαγωγή των ποιημάτων του Λώρενς Φερλινγκέτι, που είχαν κυκλοφορήσει από τη Νεφέλη το 1982, «στην ποίηση των μπητ ο κόσμος είναι ένα τέχνημα, ένα κατασκεύασμα της γλώσσας, που παίρνει τις διαστάσεις του από τις εμπειρίες της». Έτσι ακριβώς δείχνει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο ο Νεοϋορκέζος ποιητής όταν γράφει: «Έχω ακούσει τον Ντεμπυσύ μέσα από ένα στυπόχαρτο. Έχω κοιμηθεί σε εκατό νησιά όπου τα βιβλία ήταν δέντρα. Έχω ακούσει τα πουλιά να ηχούν σαν καμπάνες».

Πρέπει να έχω διαβάσει περισσότερες από είκοσι φορές κάθε βιβλίο του Σκαρίμπα. Ανάμεσά τους, το «Σόλο του Φίγκαρο» είναι αυτό που νοσταλγώ να ξαναδιαβάσω. Με τον Αντώνη που θα γίνει Μουερχιέφ (και μάλιστα ντε Τουρνάισσεν), με τις χαλκιδέες γαλές, με το να κοιτάζεις τη θάλασσα και να κάνει ακριβώς δίπλα σου το ίδιο και κάποιος άλλος, έτοιμος να γράψει το μυθιστόρημα που σχεδιάζεις, με τις σκέψεις να ανακατεύονται στο κεφάλι σου μέχρι το ντίγκισμα της χορδής, με το σόλο του Φίγκαρο που παίζει αν γυρίσεις το κλειδί στην πλάτη μιας κούκλας. Ή το μαχαίρι στην πλάτη μιας κοπέλας.

Το ντεμπούτο album του Thomas Mereur αφορά ένα ταξίδι στην Ισλανδία. Τόσο ως τόπο, όσο και ως ατμόσφαιρα. Ένα απλό πιάνο και η θερμά παγωμένη ατμόσφαιρα των Sigur Ros και του Olafur Arnalds, κάνουν το “Dyrholaey” δίσκο για συνεχείς ακροάσεις μέσα στον χειμώνα που έρχεται. 

Το “Darkness Οn The Edge Of Town” είναι για πολλούς, ο καλύτερος δίσκος του Bruce Springsteen. Ιδίως για εκείνους που ήταν και ο πρώτος του δίσκος που άκουσαν. Δες την εικόνα: Είσαι δεκατεσάρων και κατεβαίνεις τα σκαλιά του αγαπημένου σου δισκοπωλείου, πίσω στο1978. Έχεις λεφτά για έναν δίσκο αλλά δεν έχεις κάτι συγκεκριμένο κατά νου να πάρεις. Από το ράφι με τις νέες rock κυκλοφορίες, σε κοιτάζει κατάματα ένας τύπος με δερμάτινο μπουφάν. Στέκεται μπροστά στα στόρια ενός μοτέλ, αν κρίνεις από την ταπετσαρία. Στο οπισθόφυλλο έχει βγάλει το μπουφάν. Νομίζεις ότι άκουσες το όνομά του στον Πετρίδη αλλά δεν είσαι βέβαιος. Τον δοκιμάζεις. Δεν είναι η πρώη φορά που παίρνεις έναν δίσκο από το εξώφυλλό του. Δεν είναι η πρώτη φορά που εμπιστεύεσαι ένα βλέμμα. Σε βγάζει ασπροπρόσωπο: Το ένα τραγούδι καλύτερο από το άλλο. Κι επιπλέον, άκου πώς μπαίνει: 

Θέλεις, δε θέλεις, ξεπετάγονται μέσα από τις ταινίες του Jim Jarmusch, εκεί δηλαδή που πρωταγωνιστούσε ο σαξοφωνίστας τους, John Lurie. Θέλεις, δε θέλεις αναδύονται από τις πιο σκοτεινές τρύπες της Νέας Υόρκης, από τα υπόγεια του Lower East Side, από τα καταγώγια της Bowery και της Canal, μεσάνυχτα οπωσδήποτε. Εδώ, μαζί με τον John, παίζει και ο αδελφός του ο Evan –πιάνο αυτός- ενώ εμφανίζονται και διάφορες άλλες μεγάλες μούρες μουσικών της πόλης, όπως ο Arto Lindsay, ο Marc Ribot κι ακόμη πιο πολλοί. Το ομώνυμο album τους είναι μεγάλη δισκάρα λέμε: 

Η Molly Nilsson δείχνει ήσυχο κορίτσι, μεγάλωσε στη Στοκχόλμη, ζει πλέον στο Βερολίνο, φτιάχνει υπέροχα comics, λατρεύει τα αναλογικά synthesizer και παίζει τη μουσική της από το 2008. Ένα μινιμαλιστικό lo-fi synth pop πράγμα, που σε αντίθεση με μεγάλο μέρος της μουσικής που βασίζεται σε μπλιμπλίκια, παρουσιάζεται πολύ ζεστό. Από τα αγαπημένα μου τραγούδια, που έρχεται από το “Follow The Light” του 2010.

{youtube}LRT0GaPLzRM/youtube}

Τα δέκα τραγούδια του cd “Demo”, ήταν τραγούδια που ηχογράφησε η Αρλέτα στα αγγλικά με στόχο το κοινό του εξωτερικού. Μπαλάντες με folk χαρακτήρα, που φέρνουν στο μυαλό μια πιο Baez που αποφασίζει να τραγουδήσει πιο χαμηλά αλλά και κάθε τραγουδίστρια των late sixties. Το αφεντικό της Lyra, ο Αλέκος Πατσιφάς, δεν ήθελε να στείλει αυτά τα τραγούδια πουθενά. Έτσι, βρέθηκαν στα συρτάρια της Lyra αφού αυτή πουλήθηκε και κυκλοφόρησαν μόλις το 2010. Και είναι πολύ όμορφα. 

{youtube}X_FqzJBqPh4{/youtube}

Στη σκοτεινή πλευρά της ίδιας περίπου εποχής, δύο αδελφές από την Αγγλία, η Shirley και η Dolly Collins, κυκλοφορούν έναν folk δίσκο με ψυχεδελική οπτική και με τη βοήθεια ενός σπουδαίου Άγγλου φλαουτίστα, μελετητή και ενορχηστρωτή, που εξειδικευόταν στη μεσαιωνική μουσική και τη μουσική της Αναγέννησης, του David Munrow. Έτσι, προκύπτει το “Anthems In Eden”, ένας καλά κρυμμένος, μεσαιωνικά σκοτεινός στη θεματολογία του και –μουσικά- εξαιρετικός δίσκος με πολλές αντιθέσεις στο εσωτερικό του, που χτυπάει φλέβα: 

Οι Wipers ήταν μια ιδιότυπη punk μπάντα από το Portland του Oregon. Με το που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το live album τους, το 1985, εκτός που το λιώσαμε, εκτός που παραμιλούσαμε, αρχίσαμε να ψάχνουμε μανιωδώς τους τρεις προηγούμενους δίσκους τους. Την ίδια χρονιά, το 1985, ο κιθαρίστας τους, Greg Sage, κυκλοφορεί το ντεμπούτο του προσωπικό album, που λέγεται “Straight Ahead”. Είναι λιγότερο φασαριόζικο, αρκετά πιο ψυχεδελικό, πολύ πιο κατασταλλαγμένο και απολύτως μεγάλη δισκάρα:

Παφλασμός των νερών. Τρίξιμο σε ράγες. Καμμιά σημασία: ο δρόμος θα είναι πάντα δρόμος

Καλημέρα και πάλι. Καλές ακροάσεις!