Καλημέρα Καλημέρα!
Αυτό που βλέπω είναι τα φώτα ης πόλης να λάμπουν κάτω από ένα σκούρο μπλε ουρανό.
Βιβλίο που ανοίγει στην τύχη.
Ένας χρησμός για τις μέρες που έρχονται.
Το πιο μικρό από τα κορίτσια που ξέρω, διαλέγει μουσική και θέατρο για το τέλος της εβδομάδας.
Το τρένο πλησιάζει στον σταθμό.
Πορεία αργή-
Συνεχής μετατόπιση
Δεν έχω δει το «Αγάπα με αν τολμάς». Ξέρω πως είναι μια ταινία σχετικά με το να αγαπάς στα άκρα. Όμως είναι και μια εικαστική έκθεση σε επιμέλεια Ίριδας Κρητικού, στο Ίδρυμα Κακογιάννη. Κι έχουμε μόνο δύο μέρες ακόμη να τη δούμε. Έως τις 27 Οκτωβρίου: «Οι συμμετέχοντες εικαστικοί, πρότειναν έργα προσωπικά, έργα εξομολογητικά που διεισδύουν στο άβατο του εαυτού. Έργα αυτογνωσιακά που τολμούν να κοιτάξουν στον καθρέφτη του εαυτού αλλά και του άλλου. Έργα που εισχωρούν στο έσω του νου και του συναισθήματος. Έργα που εξομολογούνται τη σπαρακτική ομορφιά και την ποιητική ένταση της αγάπης πέρα από τον χώρο και τον χρόνο».
Στην έκθεση συμμετέχουν: Γιάννης Αδαμάκης, Χριστίνα Ακτίδη, Δημήτρης Ανδρεαδάκης, Νεκτάριος Αποσπόρης, Άννα Αχιλλέως, Αλέξης Βερούκας, Ειρήνη Βογιατζή, Μάριος Βουτσινάς, Βασίλης Γαρυφαλλάκης, Σάββας Γεωργιάδης, Στρατηγούλα Γιαννικοπούλου, Μαρία Γρηγοριάδη, Δικαία Δεσποτάκη, Γιάννης Δημητράκης, Μαρία Διακοδημητρίου, Φραγκίσκος Δουκάκης, Κωνσταντίνος Έσσλιν, Αποστόλης Ιτσκούδης, Μηνάς Καμπιτάκης, Βούλα Καραμπατζάκη, Θεόφιλος Κατσιπάνος, Νίκος Κρανάκης, Μάρω Κορνηλάκη, Δημήτρης Κρέτσης, Ελένη Κυριαζοπούλου, Μάγδα Λεβεντάκου, Λυδία Μαργαρώνη, Βαρβάρα Μαυρακάκη, Κωνσταντίνος Μαυρακάκης, Στέλλα Μελετοπούλου, Τίμος Μπατινάκης, Γιάννης Μπεκιάρης, Γεωργία Μπλιάτσου, Ρούλη Μπούα, Χρήστος Παλλαντζάς, Γεύσω Παπαδάκη, Μαρία Πάστρα, Τριαντάφυλλος Πατρασκίδης, Στέλιος Πετρουλάκης, Γιώργος Σαλταφέρος, Μίλτος Σκούρας, Στέφανος Σουβατζόγλου, Βασίλης Σούλης, Μαρίνα Στελλάτου, Λένα Ταταρίδα, Δημήτρης Τζάνης, Αντώνης Τιτάκης, Κατερίνα Τσεμπελή, Βάσω Τρίγκα, Βιργινία Φιλιππούση, Αθηνά Χατζή, Νίκος Χριστοφοράκης, Γιώργος Χουλιαράς, Αριστείδης Χρυσανθόπουλος.
Ο Ρίκι αποφασίζει να δουλέψει ως αυτοαπασχολούμενος οδηγός σε μια εταιρεία ταχυμεταφορών. Η Άμπι εκφράζει επιφυλάξεις τονίζοντας μεταξύ άλλων το υψηλό κόστος ενοικίασης του βαν που θα χρειαστεί ο άντρας της, αλλά και το ότι θα πρέπει να πουλήσουν το δικό της αυτοκίνητο που χρειάζεται για τη δουλειά (κατ’ οίκον νοσηλεία). Ο Ρίκι ωστόσο βλέπει μόνο την προοπτική ενός καλού εβδομαδιαίου εισοδήματος που σε κάποιο διάστημα θα τους επιτρέψει να φύγουν από το ενοίκιο.
Αυτή είναι πάνω-κάτω η υπόθεση της νέας ταινίας του Κεν Λόουτς. Ρεαλισμός, κοινωνικοπολιτική τοποθέτηση, άγνωστοι ηθοποιοί που οδηγούν τη συγκίνηση στα άκρα, γλώσσα που καταλαβαίνεις πως είναι αγγλικά αλλά δεν πιάνεις λέξη, κλασικός Λόουτς στους κινηματογράφους από τις 7 Νοεμβρίου.
Φίλος του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, μετέφρασε στα ελληνικά ποίηση των Βαλερύ, του Μπωντλαίρ, του Μιλόζ, του Βερλαίν και Απολλιναίρ στο μεσοπόλεμο. Εθισμένος στην ηρωίνη, ο Μήτσος Παπανικολάου, κατά τη διάρκεια της Κατοχής, αναγκάστηκε να πουλήσει όλα του τα βιβλία και, καθώς δεν είχε τους πόρους να ζήσει, βρέθηκε στο Δημόσιο Ψυχιατρείο, όπου και πέθανε από υπερβολική δόση το 1943. Νοσταλγεί τη νεότητα που δεν θα επιστρέψει, τις όμορφες εποχές, τον κόσμο πριν τον πόλεμο. Και νιώθει ότι το μόνο πράγμα που έχει να περιμένει είναι ο θάνατος. «Μου λείπεται ως την ύστατη την ώρα λίγος δρόμος». Για πολλά χρόνια ήταν διευθυντής του περιοδικού «Μπουκέτο». Εκεί, δημοσίευσε κείμενα σχεδόν όλων των ποιητών του Μεσοπολέμου. Και δεν είναι η πίκρα του, που μας φέρνει κοντά του, αλλά ο μοναδικός τρόπος που είχε να νοσταλγεί: «Έρχομαι από τη νύχτα του καιρού κι είμ’ η ψυχή της νύχτας».
Είχα αγοράσει το “Underground” του Μάριο Μάφι λίγο καιρό αφ’ ότου κυκλοφόρησε στα ελληνικά, το 1983, από τις Εκδόσεις Οδυσσέας σε μετάφραση της Τασούλας Καραϊσκάκη και επιμέλεια της Πόπης Γκανά. Ένα βιβλίο αναφοράς, που περιλαμβάνει κάθε έκφραση υπόγειας αμφισβήτησης στην ποίηση, τη μουσική, το θέατρο, την πολιτική, τον κινηματογράφο, καθώς και τις νέες μορφές αντίδρασης εκείνης της εποχής, ειδικά το ομοφυλόφιλο και το φεμινιστικό κίνημα. Το βιβλίο έχει τόσες σημειώσεις από τις πολλές αναγνώσεις στο πέρασμα των χρόνων, που δυσκολεύομαι να το διαβάσω πια. Αν και διαλυμένο και κολημμένο εκατό φορές, είναι στο ράφι των πιο αγαπημένων βιβλίων. Κι εκεί θα παραμείνει...
Ο Frank Zappa είναι από τους πιο σημαντικούς συνθέτες του 20ου αιώνα. Πειραματίστηκε με κάθε ήχο και με κάθε διάθεση, έγραψε rock, jazz και μουσική για ορχήστρα –σχεδόν κλασική- και δεν άφησε τίποτα που να μην το ειρωνευτεί. Το “Tinsel Town Rebellion” δεν είναι από τα εμβληματικά του album. Είναι ένας διπλός live δίσκος του 1981, που περιλαμβάνει υλικό από τα “Warts and All” και “Crush All Boxes”, δύο δίσκους που ο θείος Frank είχε στα σκαριά αλλά τελικά αποφάσισε να μην κυκλοφορήσει. Στον δίσκο αυτό, μου αρέσει ιδιαίτερα ο ήχος της μπάντας, τέσσερα-πέντε από τα τραγούδια και πιο πολύ, η καταπληκτική εκτέλεση του “Peaches And Regalia”, όπου ο Zappa παρουσιάζει τους μουσικούς και αποχαιρετά το κοινό: “On behalf of Alvin Lee, see you next time”.
Την ίδια χρονιά, ο Μάνος Χατζιδάκις παρουσίαζε στην Κέρκυρα του πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού. Καθώς για χρόνια, τρώγαμε στη μάπα τη σούπα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αυτή εδώ ήταν μια απίθανη όαση. Τα τραγούδια ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο και το πρόσωπο ενός νέου ελληνικού τραγουδιού άρχιζε να σχηματίζεται: Μακρής, Νικολαΐδης, Παπασταύρου, Λιούγκος, Γερμανός, Τσαλίκη. Σπουδαίες παρουσίες, σπουδαία τραγούδια, ο Μάνος να διευθύνει και ο Δαβαράκης να παρουσιάζει ως το άκρο αντίθετο του Στέα.
Ακριβώς την ίδια χρονιά, κάτι απίθανοι πάνκηδες από το Reading, ρίχνανε πετρέλαιο αντί για νερό στη φωτιά. Μεγάλο album για το punk το “The Curse Of Zounds”, και μια μπάντα που ηχογραφεί μεν στην Rough Trade αλλά έρχεται από τη φοβερή και τρομερή παρέα των Crass. Πολιτικός στίχος φυσικά και μουσική δυναμίτης:
O Rudresh Mahanthappa ζει στη Νέα Υόρκη, έχει ινδική καταγωγή, παίζει alto σαξόφωνο, έχει επιρροές από τη μουσική του τόπου του, το hardbop, τη free jazz, το funk και το rock και δεν διστάζει να τις συνδυάσει. Το “Codebook” είναι ένας δίσκος του 2006 με ακουστικό σχήμα. Εδώ, παίζει πιάνο ο Vijay Iyer, που στο πέρασμα του χρόνου έγινε πιο γνωστός από τον Mahanthappa. Καθώς από τον δίσκο αυτό, δεν βρίσκω κάτι στο youtube, ας παρακολουθήσουμε κάτι πιο ηλεκτρικό:
Πριν ηχογραφήσει τα προσωπικά της demo, που την οδήγησαν σε μερικούς πολύ επιτυχημένους pop –ή σχεδόν pop- δίσκους, τραγουδούσε στους 3rd And The Mortal, μια μπάντα ατμοσφαιρικού death metal, από την πατρίδα της, το Trondheim της Νορβηγίας. Η εκφραστικότητα της Kari Rueslatten είναι μοναδική. Αν και στα “Demo Recordings” τα τραγούδια είναι άγουρα, οι ερμηνείες της είναι υπέροχες:
Σχήμα που έρχεται από την underground σκηνή της Κίνας (!) οι Gong Gong Gong, ένα τρελό ντουέτο κιθάρας/μπάσου, υπάρχουν από το 2015 και κυκλοφορούν μετά από μερικά singles, το ντεμπούτο τους album, “Phantom Rhythm”. Ανακατεύουν στον ήχο τους από καντονέζικη όπερα μέχρι blues της ερήμου, από drone μέχρι punk και φτιάχνουν έναν από τους καλύτερους underground δίσκους της χρονιάς, λέμε:
Κιθαρίστας, τραγουδιστής, φωτογράφος, ποιητής, συγγραφέας, ζωγράφος, σκηνοθέτης και χαράκτης δηλώνει ο Billy Childish. Ζει στο Chatham του Kent, ήταν για αρκετά χρόνια ζευγάρι με την Tracey Emin, οι πίνακές του είναι πανάκριβοι και οι δίσκοι του τόσο naïve, όσο και η ζωγραφική του. Μεγάλη επιρροή για τύπους όπως ο Jack White των White Stripes, o Childish είναι στην καθημερινότητά του, όσο παράξενος θα περίμενες κι ακόμη πιο πολύ:
Χρώματα που επιμένουν. Θραύσματα μνήμης. Ένας ολοκαίνουργιος κόσμος.
Καλημέρα και πάλι.
Καλή ακρόαση!