Πριν δούμε τι έγινε στην παράσταση, κρίνουμε πως θα ήταν χρήσιμη μία εισαγωγή για τον Ευστράτιο Δημητρίου. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1945 και από πολύ μικρός έδειξε την κλίση του στην μουσική. Οπως όλοι οι Αιγυπτιώτες η οικογένεια του υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την χώρα και έτσι μετοίκησε στην Κύπρο και μετά από λίγα χρόνια στην Ιταλία όπου ο νεαρός Δημητρίου γράφτηκε στην αρχιτεκτονική σχολή του πανεπιστημίου του Μιλάνο. Ελάχιστα ασχολήθηκε όμως με τις σπουδές του γιατί πολύ σύντομα, αφού πρώτα αντέστρεψε το όνομα του σε Demetrio Stratos, έγινε μέλος σε μερικά τυπικά γκρουπ της αποχής αρχικά ως πιανίστας/κιμπορντίστας και στη συνέχεια και σαν τραγουδιστής. Η θεώρηση του όμως για την μουσική ήταν πολύ ευρύτερη και βαθύτερη και έτσι το ’72 σχημάτισε τους Area - International POPular Group, ένα συγκρότημα που συνδύαζε το rock με την jazz και την avant garde και ήταν έντονα πολιτικοποιημένο. Ο ίδιος από εκεί και πέρα αφοσιώθηκε κυρίως όχι απλά στο τραγούδι αλλά στην μελέτη – με παράλληλη σχετική στα πεδία της φιλοσοφίας, της εθνολογίας, ακόμα και της θρησκειολογίας – της ανθρώπινης φωνής η οποία πολύ σύντομα μετατράπηκε σε έμπρακτη έρευνα των δυνατοτήτων και των ορίων της. Οι τεχνικές που ανέπτυξε για αυτό τον σκοπό ήταν ακόμα πιο πρωτοποριακές από την μουσική των Area. Δυστυχώς όλα αυτά διακόπηκαν απότομα και πολύ πρόωρα όταν το 1979 πέθανε από λευχαιμία σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης όπου είχε μεταβεί για νοσηλεία λίγες ημέρες πριν συμπληρώσει τα τριάντα τέσσερα χρόνια του. Πρόλαβε όμως να αφήσει ένα αρκετά μεγάλο δημιουργικό αλλά και ερευνητικό έργο τόσο σύνθετο ώστε μουσικοί και μουσικολόγοι ακόμα το ερευνούν και το επεξεργάζονται.

Για αυτήν την τεράστιας αξίας και σημασίας φυσιογνωμία όχι απλά της ιταλικής αλλά συνολικά της ευρωπαϊκής μουσικής του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα που ενώ επί της ουσίας ήταν Έλληνας παραμένει σε πολύ μεγάλο βαθμό άγνωστος στην χώρα μας πραγματοποιήθηκε ένα τριήμερο αφιέρωμα με τίτλο «Στα όρια της φωνής» στο πλαίσιο του κύκλου Ημέρες Μουσικού Θεάτρου της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ με προβολές, εικαστικές εγκαταστάσεις, διαλέξεις, σεμινάρια και φυσικά συναυλίες στο επίκεντρο του.

 

Η πρώτη ημέρα ξεκίνησε με μια διαφορετική εκδοχή του προσωπικού έργου/δίσκου του Demetrio Stratos «Metrodora» με βάση μιαν ιδέα του σολίστ της βιόλας Μάριου Δαπέργολα από το ειδικά σχηματισμένο για την περίσταση επταμελές Metrodora Ensemble (κουαρτέτο εγχόρδων, ηλεκτρικό βιολί, ηλεκτρονικά και video projections). Οι εντυπώσεις μου ήταν ανάμεικτες, υπήρχαν κάποιες πολύ καλές στιγμές όπως όταν το κουαρτέτο εγχόρδων κατάφερνε όχι να μιμηθεί αλλά να αποδώσει τους φωνητικούς πειραματισμούς του Stratos και ο δυναμισμός του τελευταίου μέρους με την προσθήκη του ηλεκτρικού βιολιού και σε μερικές στιγμές της γκρανκάσας που έπαιζε ο εκτελεστής του και του τυμπάνου που αντίστοιχα έπαιζε αφήνοντας την βιόλα ο Μάριος Δαπέργολας δεν μπορούσε παρά να σε κατακτήσει. Από την άλλη δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι χρειαζόταν η επεξεργασία των μερών των εγχόρδων από τον υπολογιστή του Αλέξανδρου Δρυμωνίτη σε ορισμένα σημεία και, ακόμα περισσότερο, οι προσθήκες καθαρά ηλεκτρονικών μερών, ακόμα και ρυθμών σε κάποια άλλα που, σε συνδυασμό με ανάλογα των εγχόρδων, δημιουργούσαν νέες, αυτοσχεδιαστικές στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, συνθέσεις οι οποίες μπορεί να ήταν πολύ ενδιαφέρουσες αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι επικοινωνούσαν ή και απλά είχαν ιδιαίτερη σχέση με το πρωτότυπο έργο του Stratos.

 

Αυτό που κάνει η Joan La Barbara είναι απολύτως ξεκάθαρο και το ίδιο και οι λόγοι της παρουσίας της σε αυτό το αφιέρωμα. Η σπουδαία Αμερικανίδα σοπράνο εκκινεί από περίπου τις ίδιες απόψεις ως βάση και εφαρμόζει παρόμοιες τεχνικές με αυτές του Stratos στην οπερετική/λυρική ερμηνεία, ακόμα και την ανάλογη φωνητική σύνθεση σε μερικές περιπτώσεις. Το αποτέλεσμα και σε αυτήν την σόλο εμφάνιση της ήταν από διαρκώς αξιοθαύμαστο μέχρι κυριολεκτικά... απίστευτο μερικές φορές!

 

Ο Θεσσαλονικεύς πιανίστας Σάκης Παπαδημητρίου που έκανε την αρχή της δεύτερης ημέρας μαζί με την μόνιμη συνεργάτιδα του, την ερμηνεύτρια Γεωργία Συλλαίου, είναι ο σημαντικότερος πρωτοπόρος, αν όχι ο...πατέρας της ελληνικής jazz σκηνής. Αν και εκκινεί από πιο παραδοσιακά ρεύματα του διώματος τον κυριότερο ρόλο στο ύφος του ανέκαθεν έπαιζε ο αυτοσχεδιασμός στον οποία χρησιμοποιεί τεχνικές ακόμα και της free jazz όπως για παράδειγμα το «προετοιμασμένο» πιάνο. Στο σημείο αυτό ακριβώς συναντά την Γ. Συλλαίου η οποία με την σειρά της δεν εκκινεί μόνον από την jazz αλλά και από το στιλ του καμπαρέ και την γερμανική σχολή του Kurt Weill. Απολαύσαμε λοιπόν πολύ ενδιαφέροντες φωνητικούς και πιανιστικούς αυτοσχεδιασμούς με την άψογη ανάλογη ρυθμική υποστήριξη του ντράμερ Χρήστου Γερμένογλου οι οποίοι μερικές φορές σίγουρα θα έκαναν τον Demetrio Stratos να χαμογελάσει επιδοκιμαστικά, αν όχι και με ενθουσιασμό!

 

Η Cristina Zavalloni είναι μια μέτζο σοπράνο που, εκτός από όλα σχεδόν τα είδη όπερας, έχει ασχοληθεί και με πολλά ακόμα ιδιώματα, από την σύγχρονη μέχρι την παραδοσιακή μουσική αλλά η μεγαλύτερη αγάπη της ολοφάνερα είναι η jazz. Διαμέσου της τελευταίας προσεγγίζει οτιδήποτε ερμηνεύει, από κάποιες δικές της συνθέσεις μέχρι μία του Stratos που διασκεύασε ειδικά για την περίσταση. Πρόκειται όχι απλά για μια πολύ καλή φωνή αλλά για μιαν εξαίρετη ερμηνεύτρια όμως, κακά τα ψέματα, ο κυριότερος λόγος της συμμετοχής της σε αυτό το αφιέρωμα πρέπει να ήταν το ότι είναι... Ιταλίδα.

 

Δεν πειράζει όμως, είναι τέτοια η αξία και η δύναμη του έργου αλλά και της προσωπικότητας του ίδιου του μέγιστου Demetrio Stratos ώστε εκείνες ήταν που χρωμάτιζαν, χαρακτήριζαν και εντέλει προσέδιδαν την θετική ενέργεια, ακόμα και την ανάλογη διάθεση οι οποίες σε έκαναν να φεύγεις ικανοποιημένος από το αφιέρωμα παρά τις κάποιες άνισες ή και όχι εντελώς κατάλληλες συμμετοχές σε αυτό!