Αν και οι τρεις μουσικοί είχαν ήδη ξεκινήσει μια συνεργασία ήταν σίγουρα ένα πείραμα που εξελίχθηκε πολύ καλά. Ολοι τους είναι εξαίρετοι εκτελεστές, το αποτέλεσμα ήταν απολύτως καλαίσθητο και έτσι το εγχείρημα κατέληξε επιτυχημένο στο έπακρο, αν και ομολογουμένως υπήρχαν μερικές στιγμές που έπιανες τον εαυτό σου να αναρωτιέται «γιατί, χρειαζόταν δηλαδή πραγματικά να ακουστεί το τάδε κλασικό αριστούργημα με ανατολικά, μη συγκερασμένα όργανα και όχι με ένα σύνολο ορχηστρικών όπως το έγραψε ο δημιουργός του;».

Στο ενδιάμεσο πάντως διάστημα η συνεργασία των τριών μουσικών όχι μόνο συνεχίστηκε αλλά έγινε και πιο έντονη και συχνή, απέκτησαν όνομα, δηλαδή Amoeba Trio, εμφανίστηκαν ήδη μια φορά με αυτό, στο Πανόραμα Ελληνικής Jazz  στην ΣΙΩ τον Δεκέμβριο και άρχισαν να συνθέτου δικά τους κομμάτια τα οποία μάλιστα έχουν ξεκινήσει και να ηχογραφούν.

Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο μετά λοιπόν το Ελληνικό Σχέδιο τους προσκάλεσε ξανά, στο πλαίσιο και πάλι των Μετασχηματισμών αλλά σαν Amoeba Trio πλέον, για μιαν ακόμα συναυλία η οποία φαινόταν σαν επανάληψη του concept της πρώτης με απλά διαφορετικό ρεπερτόριο. Στην πράξη όμως φάνηκε ήδη από την πρώτη στιγμή ότι υπήρχε τεράστια διαφορά,  αντί για μια περιστασιακή συνεργασία ή έστω έναν ενδιαφέροντα πειραματισμό έχουμε πια να κάνουμε με ένα νέο  πάρα πολύ αξιόλογο και ενδιαφέρον σχήμα το οποίο μόλις αρχίζει να δείχνει τις πάρα πολύ μεγάλες δυνατότητες του. Αυτό σημαίνει πολύ απλά πως αν την πρώτη φορά η εντύπωση που αποκόμιζες από την εμπειρία της εμφάνισης τους ήταν πολύ θετική τώρα κάποιες φορές έφτανε να γίνεται ακόμα και μαγευτική!

Ήδη από την πρώτη φορά είχα διαβλέψει πως αν και ήταν η παραδοσιακή μουσική που υπερτερούσε αριθμητικά, δύο μουσικοί με ισάριθμα όργανα των οποίων το παίξιμο είναι επιπλέον πάρα πολύ δεμένο λόγω της συνύπαρξης τους επί τόσα χρόνια στους Takim, σε αυτή την συνεύρεση ιδιωμάτων – και εν πολλοίς Ανατολής και Δύσης – αυτή που κυριαρχεί είναι η jazz την οποία εκπροσωπεί ο Δημήτρης Τσάκας. Η διαδικασία της συνάντησης έχει πια ολοκληρωθεί και αποκρυσταλλωθεί και έτσι αυτό το κομβικό στοιχείο της είναι πολύ πιο έντονο με την έννοια ότι είναι οι άλλοι δύο που έχουν προσεγγίσει πολύ περισσότερο τον τελευταίο χωρίς εκείνος να κάνει το ίδιο. Το γεγονός αυτό είναι για εμένα απολύτως φυσιολογικό και όχι φυσικά επειδή πιστεύω ότι η παραδοσιακή μουσική μας είναι...κατώτερη της jazz αλλά προφανώς δεν μπορώ να επεκταθώ περισσότερο για αυτό εδώ, επιφυλάσσομαι για το μέλλον.

Οπως και αν έχει αυτό μπορούσες να το διαπιστώσεις ακόμα και απλά διαβάζοντας το πολύ πιο πλούσιο και ποικίλο από την προηγούμενη φορά πρόγραμμα στο οποίο, με εμβληματική εκκίνηση και πάλι από τον John Coltrane, σαφέστατα κυριαρχούσε η jazz αλλά έφτανε να περνάει ακόμα και από Beatles, την πιο jazz στιγμή που υπάρχει σε δίσκο των Pink Floyd (!) μα ακόμα και από το υπέροχο θέμα του Ry Cooder για την ταινία του Βιμ Βέντερς «Paris, Texas». Δεν έλειπαν βέβαια και τα κλασικά έργα και, αισθητά λιγότερα, κάποια κομμάτια παραδοσιακής μουσικής διαφόρων προελεύσεων. Όσον αφορά στα πρώτα ο συγκεκριμένος οργανικός συνδυασμός κατάφερε να τα αποδώσει στην πλειοψηφία τους πολύ καλύτερα από τα ανάλογα της προηγούμενης φοράς, με μοναδική εξαίρεση το «Adagio For Strings» του Σάμιουελ Μπάρμπερ, για προφανή – τουλάχιστον για εμένα – λόγο. Τελικά όμως αυτό που έδειχνε την κυριαρχία του jazz στοιχείου ήταν πολύ απλά το ότι οι αυτοσχεδιασμοί και των τριών μουσικών ήταν πολύ περισσότεροι και πιο εκτενείς από την πρώτη φορά.

Αν λοιπόν τότε είχε μια φορά τον πρώτο λόγο το άλτο σαξόφωνο του Δ. Τσάκα τώρα συνέβαινε ασύγκριτα περισσότερο, τόσο για αυτό όσο και για το τενόρο του που εντέλει το χρησιμοποίησε ακόμα πιο πολύ. Αμέσως μετά βέβαια ερχόταν το σαντούρι του όχι μόνον θαυμάσιου αλλά και όντως ευρηματικότατου Πάνου Δημητρακόπουλου. Από αυτό θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς ότι η παρουσία του Θωμά Κωνσταντίνου ήταν ίσως η πιο υποβαθμισμένη αλλά θα ήταν τεράστιο λάθος. Γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι είναι η εμπειρία του από την σύμπραξη του με τρεις από τους κορυφαίους Έλληνες jazz μουσικούς στο Chronos Project της Δήμητρας Γαλάνη που αποτελεί τον καταλύτη μα και τον συνεκτικό κρίκο των Amoeba Trio, πριν ακόμα  αναφερθώ στους σχεδόν αξιοθαύμαστους και πολλές φορές κόντρα ακόμα και στην φύση του ήχους τους οποίους κατορθώνει να αποσπά από το ούτι του.

Το άλλο καθοριστικό στοιχείο για την ήδη άψογη συνοχή τους το ανακαλύπτει κανείς αν διαβάσει λίγο προσεχτικά τα βιογραφικά τους. Διαπιστώνει τότε, αν δεν το ήξερε, ότι πριν ακόμα ασχοληθεί με το σαξόφωνο ο Δ. Τσάκας ήταν διπλωματούχος της κλασικής κιθάρας. Το πολύ ασυνήθιστο για εκτελεστή πνευστών γεγονός αυτό τον κάνει φυσικά να γνωρίζει πολύ καλά τα ηχοχρώματα, τις δυνατότητες αλλά ακόμα και τα «μυστικά» των νυκτών εγχόρδων σαν αυτά που παίζουν τα άλλα δύο μέλη του τρίο.

Εν κατακλείδι ήταν η πρώτη φορά που μια εκδήλωση του κύκλου Μετασχηματισμοί του Ελληνικού Σχεδίου δεν είχε ένα συγκεκριμένο θεματικό περιεχόμενο αλλά λειτούργησε ως όχημα για να γίνει λίγο γνωστότερο στο κοινό ένα νέο world jazz (είναι το μόνο ιδίωμα που μάλλον τους καλύπτει) συγκρότημα στον σχηματισμό του οποίου το Ελληνικό Σχέδιο ομολογουμένως έχει παίξει αρκούντως καθοριστικό ρόλο. Πέραν όμως από αυτό είναι κάτι που άξιζε στους Amoeba Trio οι οποίοι προτείνουν κάτι ουκ ολίγον πρωτότυπο και κυρίως πάρα πολύ όμορφο και για αυτό ανυπομονώ να ακούσω το δικό τους υλικό του οποίου το αισθητικό αποτέλεσμα, από τα πολύ λίγα δείγματα του που ακούστηκαν στην συναυλία, υπερβαίνει κατά πολύ το ήδη πολύ υψηλό των τόσο εμπνευσμένων διασκευών τους!