Αν οι Aziza ήταν πιάτο θα ήταν κορυφαίας ποιότητας με τέσσερα άριστα συστατικά σε άψογο συνδυασμό και ιδανική ισορροπία μεταξύ τους! Από τα τέσσερα εξαιρετικά αυτά συστατικά όμως δύο είναι εκείνα που δίνουν την χαρακτηριστική γεύση στο πιάτο. Το πρώτο είναι η κιθάρα, ηλεκτρακουστική και με νάιλον χορδές, του Lionel Loueke που προσθέτει στην τρομερά προσωπική, ως και ιδιωματική, τεχνική του ένα πολύ ιδιαίτερο ηχόχρωμα. Συχνά το συμπληρώνει με αυτό της επίσης πολύ ιδιοσυγκρασιακής φωνής του, συνήθως σε vocalizing αλλά μερικές φορές και σε κανονικό τραγούδι.
Το δεύτερο κυρίαρχο συστατικό είναι το σαξόφωνο του Chris Potter, με βαθιές ρίζες στο bebop και, για αλλαγή, δίχως τίποτα από τις «ιδιοτροπίες «της free jazz. Είχα πάρα πολύ καιρό πραγματικά να ακούσω σε συναυλία εκτελεστή που να αξιοποιεί με τόση επάρκεια αλλά ταυτόχρονα και τόσο ευφάνταστα, ως και διασκεδαστικά ακόμα, την βαθιά μελωδική φύση του τενόρο σαξοφώνου!
Το συστατικό που δίνει το πικάντικο στοιχείο είναι τα ντραμς του Eric Harland που ενώ κρατούν με αταλάντευτη, γρανίτινη σχεδόν ακρίβεια τον ρυθμό παράλληλα τον «καρικεύουν» με αναρίθμητα «γεμίσματα» και άλλες σαγηνευτικές λεπτομέρειες. Κάθε εύγευστο πιάτο όμως χρειάζεται ένα βασικό συστατικό που ίσως να περνάει απαρατήρητο στην αρχή αλλά είναι αυτό το οποίο κάνει όλα τα υπόλοιπα να «δένουν» αρμονικά, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Και αυτό βέβαια στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το υποδειγματικά λιτό αλλά και αλάθητο κοντραμπάσο του μέγιστου βιρτουόζου Dave Holland.
Την προηγούμενη φορά που είχε εμφανιστεί στην Στέγη ο Dave Holland ήταν ο αδιαφιλονίκητος bandleader. Αυτή τη φορά μοιραζόταν την ηγεσία του γκρουπ, αν δεν του την παραχωρούσε με χαμόγελο, με τον Chris Potter. Τότε είχε στο σχήμα του τον Eric Harland που όμως έπαιζε πάρα πολύ διαφορετικά, έναν πολύ νέο σε ηλικία Αμερικανό κιθαρίστα ο οποίος ήταν σχεδόν εξίσου κοντά στη soul και το funk όσο και στην jazz και πιάνο αντί του σαξοφώνου του Potter. Στους Aziza o Αφρικανός (από τη Μπενίν συγκεκριμένα) Lionel Loueke φέρνει τους ήχους της σύγχρονης ηλεκτρικής μουσικής της Μαύρης Ηπείρου και, παράδοξα ή μη, μιαν ικανή δόση blues και ο Chris Potter μιαν εξίσου μεγάλη από την πιο vintage περίοδο της jazz.
Με την μπάντα του ο Dave Holland, χρησιμοποιώντας υλικά από όλη σχεδόν την παράδοση της jazz, συμπεριλαμβανομένης και της free, μας είχε παίξει την πιο σύγχρονη εκδοχή του ιδιώματος. Με τους Aziza, προσθέτοντας στοιχεία και από άλλα είδη, πολύ απλά παίζει την jazz του μέλλοντος. Και ότι το κάνει αυτό στα εβδομήντα του και με μουσικούς που άνετα όλοι τους θα μπορούσαν να είναι παιδιά του, κάποιοι ακόμα και....εγγόνια του (o Harland έχει σχεδόν τα μισά του χρόνια) είναι μια ακόμα απόδειξη για το τεράστιο μέγεθος της μουσικής προσωπικότητας αυτού του Βρετανού αληθινού τζέντλεμαν της jazz!
