Η θέση του κτιρίου του ΦΠΣ τον καθιστά χώρο για συναυλίες που προσπαθούν να απαλύνουν και να παρηγορήσουν την προσωπική μοναξιά όλων των ειδών, ακόμα και την υπαρξιακή. Συναυλίες όπως αυτή του προγράμματος – ρεσιτάλ της Ρίτας Αντωνοπούλου με μοναδική συνοδεία το πιάνο του σολίστ (και θαυμάσιου συνθέτη και ενορχηστρωτή) Θοδωρή Οικονόμου που, αφού ξεκίνησε από την «Σφίγγα» πριν ενάμισυ χρόνο και πέρασε από αρκετά μέρη της Ελλάδας, κατέληξε εκεί για δύο βραδιές κατά την διάρκεια των οποίων ηχογραφήθηκε για να κυκλοφόρησε στη συνέχεια σε δίσκο.
Η έναρξη έγινε με το «Μικρόκοσμος» του Θάνου Μικρούτσικου σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ που δεν ολοκληρώθηκε μεν αλλά επέστρεψαν αρκετές φορές σε αυτό στην διάρκεια της συναυλίας, σε διαφορετικά σημεία του με έμφαση στη λέξη «άνθρωπος» των στίχων η οποία ήταν ολοφάνερο ότι έθετε το πλαίσιο αλλά σε μεγάλο βαθμό και το περιεχόμενο της εμφάνισης τους.
Καθένας μπορεί να σταθεί σε διαφορετικά τραγούδια από όσα ερμήνευσε, εγώ θα το κάνω σε αυτά που θεωρώ κομβικά όχι τόσο για την δομή όσο για την φιλοσοφία του διέπει το πρόγραμμα. Το «Σαν Τον Καραγκιόζη» του Διονύση Σαββόπουλου που η εισαγωγή του σε πολύ πιο αργό τέμπο άφησε να φανεί το ευάλωτο μα και την αντίσταση της ανθρώπινης ύπαρξης τα οποία είναι κρυμμένα μέσα του πριν επιστρέψει αριστοτεχνικά, στην γλεντζέδικη, «έξω καρδιά» επιφάνεια του. Το «Ο Προσκυνητής» του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο οποίο η αντίθετα αρκετά πιο γρήγορη εισαγωγή έδωσε μια πιο «γήινη» βάση πριν γίνει η μπαλάντα αυθεντικής παραμυθίας που γνωρίζουμε. Και αν στο «Ο Κηπουρός» του Παύλου Παυλίδη αναδείχθηκαν ο λυρισμός του και η ελπίδα την οποία εμπεριέχει καλύτερα από τους περισσότερους/ες που το έχουν ερμηνεύσει το «Σιγά Μην Κλάψω» του Γιάννη Αγγελάκα, με τον Οικονόμου να το παίζει ως ένα μπαράζ νοτών στην πιο χαμηλή περιοχή του πιάνου που από μια στιγμή και μετά έγινε ένας υπόκωφος, απειλητικός ρόγχος (χαρακτηριστική τεχνική του που αξιοποιεί συχνά και στις σόλο εμφανίσεις του) από μια «τσαμπουκαλεμένη» προσωπική διαμαρτυρία μετατράπηκε σε αληθινό μανιφέστο συλλογικής εξέγερσης.
Είναι λοιπόν ο «σιδερένιος» έλεγχος τόσο πάνω στο ρεπερτόριο όσο και στην performance, με την πιο πλήρη έννοια της λέξης, που καθιστούσε τη συναυλία κάτι πολύ περισσότερο από μιαν ακόμα μιας ερμηνεύτριας και ενός πιανίστα που αποδίδουν πολλά (η συνολική διάρκεια πλησίαζε τις δυόμισυ ώρες) γνωστά και αγαπημένα τραγούδια. Αυτός είναι που τους έδινε την ελευθερία μα και την άνεση να κάνουν τις αλλαγές που προανέφερα και αναρίθμητες άλλες, αφήνοντας ανεξίτηλη, τόσο στα τραγούδια όσο και στην εμφάνιση, την σφραγίδα τους. Γιατί όμως να μπει κανείς σε τόσο κόπο όταν μπορεί απλά να τραγουδήσει και να παίξει;
Για έναν και μοναδικό λόγο που προσωπικά τον έχω συναντήσει μόνον άλλη μια φορά τα τελευταία χρόνια, στη συναυλία της Μαργαρίτας Ζορμπαλά επίσης στον ΦΣΠ. Η συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών πραγματοποιεί ζωντανές εμφανίσεις για να βιοπορίζεται, πάρα πολλοί βέβαια το κάνουν όχι μόνον ευσυνείδητα αλλά και εξαιρετικά. Ελάχιστοι όμως – χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι αδιαφορούν για τον βιοποριστικό παράγοντα – το κάνουν, όπως χαρακτηριστικά λέει η Ρίτα Αντωνοπούλου, για να «χαθούν μέσα στην μουσική».
Η παρτίδα λοιπόν κερδήθηκε και με το παραπάνω, έστω και αν τελείωσε, όπως και τόσων άλλων εμφανίσεων ερμηνευτριών τα τελευταία χρόνια, με το «Αυτή Η Νύχτα Μένει» του Σταμάτη Κραουνάκη. Με μιαν ακόμα όμως καθοριστική αλλαγή, ο τελευταίος στίχος που ακούστηκε ήταν «το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήστε το ταξίδι»... και να πώς, με μια πολύ απλή κίνηση, το άθροισμα τόσων προσωπικών μοναξιών δεν αποτέλεσε μια τεράστια τέτοια αλλά μιαν αληθινή, βιωμένη συλλογικότητα!
Οταν όμως ελέγχεις απόλυτα τα πράγματα τολμάς. Χρειάζεται πραγματική τόλμη για να κάνεις φινάλε αλλάζοντας τους εμβληματικούς στίχους του Χικμέτ στο «Μικρόκοσμος» σε «είναι ένας άνθρωπος που συνεχίζει να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που δεν αλυσοδένεται»...δίνοντας έτσι και δύναμη στην συλλογικότητα που εσύ συνετέλεσες να δημιουργηθεί, έστω και προσωρινά.
Ευτυχώς που οι συναυλίες ηχογραφήθηκαν για να μπορέσουν στο μέλλον να απολαύσουν μιαν από τις κορυφαίες και σημαντικότερες μουσικές παραστάσεις των τελευταίων χρόνων και όσοι δεν την παρακολούθησαν!