Έχει περάσει κάποιο διάστημα από τότε που ο Κ. Βήτα κυκλοφόρησε το τελευταίο του άλμπουμ και ένα από τα πράγματα που προσπαθούσα να διασαφηνίσω είναι το κατά πόσο η “Χρυσαλλίδα” αποτελεί ένα βήμα προς τα εμπρός για τον δημιουργό.
Είναι γεγονός ότι στην Inner Ear ο Κ. Βήτα μοιάζει σαν να βρήκε το “σπίτι” του. Αισθητικά αλλά και ως δισκογραφικό περιβάλλον η Inner Ear είναι απολύτως συμβατή με τα κομμάτια της “Χρυσαλλίδας”. Ο δίσκος στο σύνολό του θυμίζει κάποιες από τις παλιές καλές φωτεινές στιγμές του Κ. Βήτα. Έπειτα από τον εσωστρεφή “Άργο” τα κομμάτια της “Χρυσαλλίδας” είναι λουσμένα στον ήλιο και το φως. Ακόμη και τα πιο απαισιόδοξα πράγματα λέγονται με έναν τρόπο όπου στο βάθος διαφαίνεται η ελπίδα.
Όλα τα γνώριμα στοιχεία του Βήτα είναι και σε αυτόν το δίσκο. Αμεσότητα στο στίχο, μουσικές που τρέχουν και “αγκαλιάζουν” τους στίχους αναδεικνύοντάς τους, αστικά θέματα και πολύ ενδιαφέροντα samplings.
Τελικά λίγη σημασία έχει αν η “Χρυσαλλίδα” αποτελεί ένα βήμα προς τα εμπρός για τον Βήτα. Η πορεία σπανίως είναι αυστηρά ευθύγραμμη και τις περισσότερες φορές ο Βήτα, με το κάθε του τραγούδι, μοιάζει να ρίχνει μια πινελιά επάνω σε έναν καμβά. Δε μένει παρρά να δούμε, κάποια στιγμή στο μέλλον, τον πίνακα ολοκληρωμένο.