Όπως το κυνήγι ενός μαργαριταριού φαντάζει δύσκολο, αλλά αξίζει κάθε κόπο, έτσι και το “Sedef” (που σημαίνει ακριβώς το εσωτερικό του οστράκου όπου εκκολάπτεται το πολύτιμο σφαιρίδιο) του Νίκου Ανδρίκου απαιτεί λίγη προσήλωση επιπλέον από τον ακροατή του, ωστόσο τον ανταμείβει και με το παραπάνω. Ο μουσικολόγος και εξαιρετικός μουσικός συνεχίζει τη δημιουργική του πορεία προτείνοντας ακόμη μία εργασία υψηλού επιπέδου, αυτή τη φορά αμιγώς προσανατολισμένη στην αστική οθωμανική μουσική, με διακριτές “πινελιές” του ίδιου του δημιουργού, ο οποίος εμπιστεύεται ακόμη και ελληνικό λόγο, πάνω στη φόρμα της οθωμανικής λογοτεχνίας και ποίησης, ενώ αναλαμβάνει να ερμηνεύσει με τη φωνή του και τα τραγούδια του δίσκου.
Το “Sedef” έχει εκδοθεί από την τουρκική εταιρεία “KALAN” με την ετικέτα της οποίας έχει καταγραφεί το σημαντικότερο κομμάτι της τουρκικής δισκογραφίας τα τελευταία 20 χρόνια και είναι σαφώς αξιοσημείωτο το γεγονός ότι υποδέχεται, στα πολύ υψηλά στάνταρ της, έναν Έλληνα μουσικό. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και η παρουσία δύο καταξιωμένων μουσικών της γείτονας και δη ιδιαίτερα αγαπητών στην καθημάς μουσική κοινότητα. Ο λόγος για τον Derya Turkan (κεμεντζέ) και τον Serkan Mesut Halili (κανονάκι), οι οποίοι εκτός από μουσικοί ερμηνευτές, είχαν και συμβουλευτική συνεισφορά, ειδικά στα πρώιμα στάδια αυτής της εργασίας.
Ιδού τί σημειώνει ο ίδιος ο Νίκος Ανδρίκος στο Μusicpaper.gr και το “Παραδούναι και Λαβείν”…
“Ο δίσκος έχει ήδη πολύ καλή αποδοχή και είναι σημαντικό που έχει εκδοθεί από την “KALAN”, μια εταιρία που εν πολλοίς έχει επηρεάσει και καταστρώσει την πορεία αυτής της μουσικής τα τελευταία 20 χρόνια, τόσο με την έκδοση αρχειακού υλικού, όσο και με το να δώσει βήμα σε νέους μουσικούς, αλλά και στις σύγχρονες μειονότητες της Τουρκίας. Για εμένα, λοιπόν, είχε μεγάλη καλλιτεχνική, αλλά και συμβολική αξία να βγει αυτή η δουλειά εκεί και βέβαια να φτάσει στο ειδικό κοινό της Τουρκίας, χωρίς να σημαίνει ότι δεν μπορεί να ακουστεί και στην Ελλάδα.
Σημαντική υπήρξε η συνεισφορά του Derya Turkan και του Serkan Halili, καθώς και των Fulya Ozlem και Asya Arslantas (που έγραψαν τους στίχους στα τουρκικά), όπως φυσικά και της Θεοδώρας Βουτσά που έγραψε αντίστοιχα τους ελληνικούς στίχους. Όσο μέσα κι αν είναι κανείς σε αυτή τη μουσική, πάντα θέλεις έναν σύμβουλο που θα το δει λίγο πιο αποστασιοποιημένα, αλλά θα είναι και μέτοχος αυτής της κουλτούρας. Οι ηχογραφήσεις έγιναν από τον Γιώργο Ψάλτη στην Αθήνα και την Κωνσταντινούπολη. Πρόκειται σίγουρα για ένα φιλόδοξο project, με την έννοια πως εφόσον κάνεις κάτι σε αυτή τη μουσική βάση, πρέπει να υποστηριχθεί μουσικά και αισθητικά, αλλά η πρόκληση είναι να μην καταφύγεις σε μία κόπια. Αντίθετα, να βάλεις νέες ιδέες, να προτείνεις κάτι σχετικά με τη διαχείριση της μελωδίας, του ρυθμού και της ενορχήστρωσης, όπως πιστεύω πως έχει συμβεί στο “Sedef”. Με λίγα όργανα και με έμφαση στη λεπτομέρεια, γι’ αυτό τεχνικά και παιχτικά ήταν πάρα πολύ απαιτητική δουλειά.
Η χρήση ειδικά του ελληνικού στίχου με προβλημάτισε, ήθελα κάτι με πολλή ουσία, αλλά και αμεσότητα, όπως οι στίχοι της Θεοδώρας. Να έχει από κάτω τον συμβολισμό και να μην υπερφορτίζει το μυαλό του ακροατή. Στο αντίστοιχο τούρκικο ρεπερτόριο τα νοήματα δεν είναι τόσο βαθιά. Έχουν τους συμβολισμούς τους, από τη λογοτεχνία του μυστικισμού και των Σούφι, αλλά τα βασικά νοήματα είναι απλά κι ερωτικά. Το λεξιλόγιο παραπέμπει στα παλαιά τούρκικα που ακολουθούν την ορολογία που έχουν τα περσικά και τους κανόνες της μετρικής των σαρκί. Ένα συγκεκριμένο μοτίβο που μορφολογικά πρέπει να ακολουθείται τόσο από τον συνθέτη, όσο και από τον στιχουργό για τη δομή και τα νοήματα του λόγου”.
Στο “Sedef” έπαιξαν οι μουσικοί: Derya Turkan (kemence), Γιώργος Ψάλτης (keman), Serkan Mesut Halili (κανονάκι), Ταξιάρχης Γεωργούλης (ούτι), Σοφία Ευκλείδου (τσέλο), Φωτεινή Asinet Κοκκάλα (τσέλο), Στρατής Σκουρκέας (μπεντίρ, τεφ), Νίκος Ανδρίκος (λαύτα, τανμπούρ, φωνή).