Εκεί ζει εδώ και δεκαετίες ο Ηπειρώτης μουσικός, Χριστόδουλος Ζούμπας, τον οποία συναντήσαμε με το αίτημα μιας συνέντευξης με κύριο θέμα τη ζωή του και τελικά μας είπε πολλά περισσότερα… 

Ξεκίνησε τη διήγησή του από τα δύσκολα χρόνια (προ, κατά τη διάρκεια και μετά Κατοχής) που τον βρήκαν να ψάχνει με κάθε μέσο την επιβίωση, πότε μέσω της επεξεργασίας χαλκού (καλατζής) και κατόπιν σιδήρου (τέχνη και επάγγελμα που εξάσκησε επί πολλά χρόνια) για την κατασκευή διαφόρων αντικειμένων, την αρρώστια που τον ανάγκασε να σταματήσει αυτή την κερδοφόρα ενασχόληση, αλλά και τη μουσική, το νήμα της οποίας πρωτόπιασε με το ντέφι στα χέρια. Το λαούτο ήρθε αργότερα, όταν το έμαθε αρχικά στη Βελτσίστα (πλάι στον Φώτη και τον Στάθη Δράμπαλο) και αργότερα όταν σπούδασε πλάι στον “δάσκαλο”, Γεράσιμο Λάλο, για χάρη του οποίου ταξίδεψε μέχρι την Άρτα. Αυτή υπήρξε μία κομβική απόφαση για τον Χριστόδουλο Ζούμπα, διότι εκεί, στην εσχατιά της Ηπείρου, γνωρίστηκε και συγγένεψε με τους Σουκαίους, μιας και η σύζυγός του προέρχεται από τη σπουδαία μουσική οικογένεια…

Το ‘να έφερε, τ΄ άλλο, όπως συμβαίνει όταν το νερό της ζωής μπαίνει στο αυλάκι της μοίρας και η εξιστόρηση του κ. Ζούμπα μας έφερε στα χρόνια της Αθήνας, όπου ο ήχος και το λαούτο του Χριστόδουλου Ζούμπα ήταν στοιχεία περιζήτητα για όλους τους “μεγάλους” της δημοτικής μουσικής. Από τους Χαλκιάδες, μέχρι τον Γιώργο Κόρο, τον Αλέκο Κιτσάκη, τον Δημήτρη Βάγια, τον Σάββα Σιάτρα, τον Στυλιανό Μπέλλο κ.α. Με όλους συνεργάστηκε και αργότερα με τους περισσότερους από αυτούς ηχογράφησε και δίσκους στη δική του δισκογραφική με τη διακριτή ονομασία “Ήπειρος”…

Ξεχωριστό κεφάλαιο στη ζωή του σπουδαίου μουσικού, αποτελεί η συμμετοχή του στην Αντίσταση και η δράση του με το μέρος της ΕΠΟΝ, για την οποία είναι υπερήφανος. 

Για επίλογο, ο Χριστόδουλος Ζούμπας έπιασε στα χέρια το λαούτο του και κέντησε ένα Ηπειρώτικο Μοιρολόι… Για να πάει καλά η Χρονιά που μόλις άρχισε.