Ο Ορφέας Περίδης με αφορμή τις κοινές τους εμφανίσεις με τη Λιζέτα Καλημέρη τις Παρασκευές του Φεβρουαρίου στη μουσική σκηνή "Σφίγγα" εξομολογείται τι ήταν αυτό που κατάφερε να τον κάνει να τραγουδήσει την εποχή σε μία στιγμή που πίστευε ότι έχει στερέψει. 

 

 

Εν Φλύα (Γιώργος Σιδερής).

 

Έζησα φάσεις που δεν μπορούσα για μήνες να γράψω τραγούδι, για χρόνια. Υπήρξαν περίοδοι που δεν μπορούσα να κάνω στίχο τη ζωή μου. Σ' αυτά τα διαστήματα ερχόταν πάντα κάποιος και μου έδινε τους καλύτερους στίχους, σα να μου έλεγε, "εσύ δεν μπορείς αλλά μπορώ εγώ".

 

Ο Γκόνης, ο Ηλίας  Κατσούλης, ο Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος, οι Ποιητές, ο Άλκης  Αλκαίος και τώρα τελευταία ο Γιώργος  Σιδερής.

 

Σε μια εποχή που πίστεψα οτι στέρεψα ο Γιώργης κατάφερε να με κάνει να τραγουδήσω την εποχή. Ο στίχος του μιλάει για το σήμερα φιλοσοφώντας. Μόνο έτσι πετυχαίνεις. Πάντα έτσι πετυχαίνεις. Αυτός εκεί που ζει στο Χαλάνδρι "έχει δέντρα και νερά κι ανυπόκριτη χαρά" και ποθεί έναν μικρό παράδεισο.

 

Μιλάει για έναν πόθο μα μια κλωστή τον χωρίζει απ' την αισιοδοξία. Είναι οραματιστής, γελάει.

 

Ο Γιώργος ο Σιδέρης - ακτινολόγος στο επάγγελμα - απ' τις πολλές ακτινογραφίες θώρακος που έβγαλε, σε κάποια κατάφερε να απεικονίσει την ψυχή του ανθρώπου.

 

Εν Φλύα λοιπόν τα άσματα, σα νεράκι στη ρεματιά, θα κυλάν τα στιχάκια του, θα ξανατραγουδήσουν τ' αηδόνια.

 

Ορφέας Περίδης