Με την Sarah δε μεγαλώσαμε μαζί. Δυστυχώς, το 1987, όταν η Clare Wadd και ο Matt Haynes την σύστησαν στον κόσμο, ήμουν μόλις 11 κι άρα πολύ μικρός ακόμα για τέτοιου είδους συναναστροφές. Με την Sarah πρωτογνωρίστηκα στις αρχές της δεκαετίας του 90, στις παρθενικές μου εξόδους στο παλιό, καλό mad club της Λ. Συγγρού. Τη συμπάθησα, δε λέω... Το "Sensitive" των Field Mice (μάλλον το πιο γνωστό single της εταιρείας) δε μου άφηνε κι επιλογές για κάτι άλλο. Δε μπορώ να πω όμως πως ήταν κεραυνοβόλος έρωτας. Αυτός ήρθε λίγο αργότερα, (παραδόξως) με το κύκνειο άσμα του label.
Αύγουστος 1995. Ξαπλωμένος σε μία αιώρα απολαμβάνω το πρώτο μου φοιτητικό καλοκαίρι. Το ραδιόφωνο παίζει μόνο Ρόδον 94,6 κι εγώ κρατάω σημειώσεις – πολύ περισσότερες απ' όσες είχα ψευτογράψει κατά τη διάρκεια του ακαδημαϊκού έτους στα βαρετά εισαγωγικά μαθήματα της νομικής. Το “Atta Girl” των Heavenly ( το άλλο hit -χαχαχα- της εταιρείας) ακούγεται εκνευριστικά διαφορετικό μέσα απο το ατροφικό (και μάλλον χαλασμένο) ηχείο του τρανζίστορ κι έτσι η ελαφρώς άτσαλη διακοπή του απο τον “παραγωγό” δε μπορώ να πω πως με χάλασε. Πιο πολύ με προβλημάτισε ο βαρύς τόνος της φωνής του. Ήταν προφανές ότι κάτι “κακό” θα ανακοίνωνε.
“Μετά από 8 περίπου χρόνια και 100 υπέροχα και λιγότερο υπέροχα singles, η αγαπημένη εταιρεία απο το Bristol μας αποχαιρετά” ή κάτι παρόμοιο. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο στενοχωρήθηκα, μολονότι δεν ήμουν (ακόμα) τρελαμένος φαν. Αυτό όμως θα άλλαζε πολύ γρήγορα.
Το φθινόπωρο με βρήκε στη Γερμανία να ψάχνω μανιωδώς οτιδήποτε σχετικό μπορούσα να βρω. Πληροφορίες από τους “παλιούς”, (επίσημες και αυτοσχέδιες) συλλογές σε κασέτες και 3-4 βινύλια που κατάφερα να ξετρυπώσω στα indie δισκάδικα. Όλα αυτά ήταν όμως πολύ λίγα για να ικανοποιήσουν το ενδιαφέρον μου, το οποίο με το καιρό μετεξελισσόταν σε εμμονή. Τη λύση θα έδινε κάτι καθόλου αυτονόητο για εκείνη την εποχή: το Internet.
Μην έχοντας πρόσβαση από το σπίτι, οδηγήθηκα στην αίθουσα υπολογιστών του Πανεπιστημίου χωρίς να έχω ιδέα τι πρέπει να κάνω. Ας είναι καλά ο διπλανός μου, ο οποίος σκάμπαζε κάτι παραπάνω και με βοήθησε να κάνω την αναζήτηση. Η πρώτη μου επαφή με το διαδίκτυο ήταν γεγονός κι αυτό για χάρη της Sarah. Μετά από μισή ώρα βρισκόμουν πάλι έξω, κρατώντας σφιχτά στα χέρια μου την ιστορία της εταιρίας και κάποια άρθρα σε καμιά 15αρια αχνοτυπωμένες σελίδες. “Για εκπαιδευτικούς λόγους” είπα στον υπεύθυνο που έκανε την εκτύπωση. Αλήθεια ήταν.
Αυτές τις σελίδες τις διάβασα και τις ξαναδιάβασα αμέτρητες φορές τους επόμενους μήνες. Τις έμαθα απ' έξω. Μπορεί να μην θυμόμουν και πολλά από την “Εισαγωγή στο Συνταγματικό Δίκαιο”, ήξερα όμως τα πάντα (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα) για την Sarah. Ήξερα για τον Matt και την Clare, τους δύο έφηβους φίλους που στα μέσα της δεκαετίας του 80 έφτασαν για σπουδές στο Bristol, γνωρίστηκαν μέσα στην σκηνή των fanzines και το 1987 αποφάσισαν να φτιάξουν μαζί μια απο τις θρυλικότερες ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες. Μια εταιρεία που πήγε όσο λίγες κόντρα στους κανόνες του παιχνιδιού. Αντιτάχθηκε στα mucho αντρικά πρότυπα της ροκ και προέβαλλε αξίες που (στη καλύτερη περίπτωση) δεν απασχολούσαν τη μουσική βιομηχανία. Κοινωνικά ευαίσθητη, προέταξε το ταπεινό DIY εφτάιντσο ως το απόλυτο pop format που θα πήγαινε κόντρα στο μουσικό μάρκετινγκ, το οποίο επινοούσε όλο και περισσότερους τρόπους για να τ' αρπάζει από τον ανυποψίαστο μουσικόφιλο. Τα έβαλε με όλους αυτούς που ενώ ξεκίνησαν αλλιώς, σταδιακά απομακρύνθηκαν από το αρχές τους. Δεν χαρίστηκε ούτε καν σε αυτούς που αποτέλεσαν έμπνευση για τη δημιουργία της Sarah, όπως ο Alan McGee και η Creation Records. Ήρθε σε κόντρα με τον μουσικό τύπο κι αυτό το πλήρωσε με κάποιες από τις πιο πικρόχολες κριτικές στην ιστορία των βρετανικών μουσικών εντύπων.
Μέσα σ΄ όλα αυτά, έβγαλε μερικά από τα ομορφότερα κομμάτια στην ιστορία της indiepop. Και μερικά μέτρια. Και μερικά κακά, αλλά αυτό δε μας νοιάζει. Ίσως και να τα κυκλοφόρησε επίτηδες για να δείξει πως ήταν 100% ανθρώπινη…
Τελικά έβγαλε 100 singles (που δεν ήταν πάντα singles. Το sarah 50 π.χ. είναι επιτραπέζιο παιχνίδι), μερικά LPs, εννέα συλλογές και, αφού δημοσίευσε μία συγκινητική αποχαιρετιστήρια καταχώρηση σε ΝΜΕ και Melody Maker, εξαφανίστηκε, αφήνοντάς όμως μια κληρονομιά την οποία εκμεταλλεύτηκαν και εκμεταλλεύονται ακόμα αμέτρητα indie groups κρατώντας το πνεύμα της Sarah ζωντανό.
Το Σάββατο, 26.9, το πνεύμα της Sarah θα είναι για μια μέρα αρκετά πιο έντονο στην Αθήνα. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου “Νύχτες Πρεμιέρας” θα προβληθεί το εξαιρετικό μουσικό ντοκυμαντέρ της LucyDawkins “My Secret World: The Story of Sarah Records” (κερδίστε προσκλήσεις εδώ). Παράλληλα στο Key Bar, η ομάδα make me happy θα διοργανώσει μια έκθεση με αντικείμενα σχετικά με τη Sarah Records και αργά το βράδυ ένα πάρτι αφιερωμένο στην θρυλική δισκογραφική από το Bristol.
Δημήτρης Γονέος - Make me happy