Καλοκαίρι του 2015. Ταξιδεύω μόνη μου με το αυτοκίνητο και παίζει σε επανάληψη ένα album με οκτώ τραγούδια ‘διαμάντια’ της Ελένης Φωτάκη και του Μίνου Μάτσα, τα οποία όσο τα ακούω τόσο με τραβούν κοντά τους. Διαβάζω ξανά και ξανά τους στίχους της και βλέπω κάτι γνώριμο και ανοίκειο μαζί και ταυτοχρόνως πολύ δικό μου. Ξέρω πως κουβαλάει κάτι από μένα και μου είναι απαραίτητο να τη γνωρίσω.
Χειμώνας του 2015.
Βρισκόμαστε σε πρόβες στο σπίτι του Άγγελου για τη «Μήδεια» του Ευρυπίδη, μετασχηματισμένη σε μια όπερα δωματίου δικής του σύνθεσης που θα παρουσιαζόταν στις “Τρίτες Παράλληλες” του Θεάτρου Πόρτα, σε ένα έντονα συγκινησιακό κλίμα, ανάμεσα σε πενταφωνίες και ταυτοφωνίες πάνω στον λόγο του Ευριπίδη, όταν σταμάτησε για μια στιγμή ο χρόνος και με κατέκλυσε μια απόλυτη θέληση να φτιάξουμε τον δικό μας κοινό κόσμο, από το μηδέν.
Έτσι ξεκίνησαν όλα. Από δύο ισχυρές ελκτικές δυνάμεις.
Φεβρουάριος του 2016.
Μια μέρα πριν φύγω για περιοδεία με τα «Δανεικά Παπούτσια», ζητάω στον Άγγελο να βρεθούμε και του λέω το “σχέδιό” μου. Έχω ήδη συναντήσει πριν κάποιες εβδομάδες την Ελένη τυχαία σε μια πρεμιέρα, όπου πήρα το θάρρος να της μιλήσω και να σπάσει ο πρώτος πάγος.
Άνοιξη του 2016.
Η πρώτη μας κοινή συνάντηση. Σε ένα καφέ στο Σύνταγμα, Βουλής & Απόλλωνος. Μικρή αμηχανία που εξαφανίζεται με μιας. Συζητάμε για ώρα και γελάμε. Η αισθητική, τα ακούσματα, οι προθέσεις μας, συγκλίνουν. Λέμε το “ναι” και προχωράμε.
Καλοκαίρι του 2016.
Η Ελένη αρχίζει να μας δίνει στίχους, εμείς διαλέγουμε από αυτούς και ο Άγγελος ξεκινάει να γράφει. Το πρώτο τραγούδι που γεννήθηκε και το πρώτο που ακούσαμε ήταν το “Κάθε Κυριακή”. Ενός λεπτού σιγή. Ομορφιά υψηλή που προμήνυε λίγο πολύ τι θα ακολουθούσε. Ύστερα ήρθαν άλλα επτά.
Νοέμβρης του 2016.
Μπαίνουμε στο studio και γράφουμε τα τραγούδια μόνο με πιάνο, ως demo για την τότε δισκογραφική εταιρία που είχε αναλάβει να εκδώσει το υλικό. Στο πιάνο, ο σταθερός συνεργάτης, Βασίλης Παναγιωτόπουλος. Έξω από το δωμάτιο ηχογράφησης, ο Άγγελος, η Ελένη, ο πολύτιμος ηχολήπτης μας Γιάννης Παξεβάνης και η Έφη. Όλοι ήρεμοι και αφοσιωμένοι. Αποτυπώνει τις στιγμές φωτογραφίζοντάς τες κινούμενη διακριτικά, η επίσης σταθερή συνεργάτης, Μαρίλη Ζάρκου.
Δεκέμβρης του 2016.
Κυκλοφορεί το πρώτο μας τραγούδι «Τι κάθαρμα που είσαι» ως προπομπός της ολοκληρωμένης δουλειάς που θα ακολουθούσε.
Χειμώνας-άνοιξη του 2017.
Ο Άγγελος ενορχηστρώνει τα τραγούδια και τα ηχογραφεί με δώδεκα εξαιρετικούς μουσικούς που δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Το ίδιο και οι δύο ηχολήπτες μας. Μένει τώρα να τραγουδηθούν. Καλούμαι να ερμηνεύσω έναν κόσμο μύχιο και τραχύ, συναισθηματικό κι εύθραυστο, παραδομένο και συγκρατημένο.
Καλοκαίρι 2017-άνοιξη 2018.
Το υλικό είναι πανέτοιμο, αλλά η εταιρία που θα το αναλάμβανε έχει υποχωρήσει από καιρό κι έτσι παραμένει σχεδόν έναν χρόνο στο κενό. Προσπαθεί μάταια να βρεθεί μια λύση. Μέχρι που φτάνει στα πολύ καλά χέρια της Μικρής Άρκτου και του Παρασκευά Καρασούλου, ο οποίος αγκάλιασε αμέσως όλη τη δουλειά με φροντίδα και ειλικρίνεια.
Φθινόπωρο του 2018.
Βγαίνει στον αέρα του ραδιοφώνου το δεύτερο τραγούδι μας «Δε σε παίζω άλλο».
Σήμερα. Εντός των ημερών θα κρατώ στα χέρια μου το πρώτο μου προσωπικό album, σε μια απόλυτα καλαίσθητη και προσεγμένη έκδοση, χάρη στον Ανδρέα Γεωργιάδη της Μικρής Άρκτου. Οκτώ τραγούδια που θα έχω τη λαχτάρα να τα μοιράζομαι κάθε Δευτέρα στον Σταυρό του Νότου Club, μαζί με άλλες παλαιότερες αγάπες, παρέα με πέντε υπέροχους μουσικούς.
Χαρά και χτυποκάρδι.