Κωνσταντίνος και Λυδία Μπουντούνη, αδέλφια, παιδιά του κορυφαίου κλασικού κιθαρίστα Βαγγέλη Μπουντούνη και της σολίστ του ιδίου οργάνου Μάρως Ραζή, με λαμπρές σπουδές στο βιολοντσέλο ο πρώτος και στο βιολί η δεύτερη. Αντί να ακολουθήσουν όμως την αναμενόμενη ίσως πορεία των κλασικών μουσικών ορχήστρας ο Κωνσταντίνος και η Λυδία προτίμησαν να σχηματίσουν ένα από τα πλέον ιδιότυπα δίδυμα εγχόρδων και όχι μόνο για την Ελλάδα, τους String Demons! Κέρδισαν τις εντυπώσεις ήδη με τον ομότιτλο πρώτο δίσκο τους το ’15, το διπλό «Fear Of The Bach» του ’16 έδειξε ότι το concept που είχαν στο μυαλό τους ήταν πολύ πιο ευρύ από όσο φαινόταν αρχικά ενώ λίγους μήνες πριν κυκλοφόρησε το τρίτο και αναμφίβολα πλέον ώριμο και ολοκληρωμένο μέχρι τώρα album τους «Rise Of Strings». Με αφορμή αυτό και τις δύο επικείμενες εμφανίσεις τους στο «Half Note Jazz Club» όπου θα το παρουσιάσουν για πρώτη φορά μίλησα μαζί τους εφ΄ όλης της ύλης για δοξάρια, χορδές και άλλα... δαιμόνια!
Αισθανόσαστε όταν ξεκινούσατε και εξακολουθείτε να αισθάνεστε τα παιδιά γονέων που αμφότεροι είναι εξαίρετοι και επίσης γνωστοί μουσικοί ή αυτό δεν ίσχυσε ποτέ για εσάς; Πιστεύετε ότι το επώνυμο σας «σας άνοιξε πόρτες» ή όχι;
Πώς θα μπορούσαμε να μην αισθανόμαστε κάτι που είμαστε; Το ότι οι γονείς μας είναι αυτοί που είναι αποτελεί ένα γεγονός που δεν αλλάζει! Είμαστε υπερήφανοι για αυτούς και ευγνώμονες για τον τρόπο που μας μεγάλωσαν και μας έμαθαν να αγαπούμε τη μουσική χωρίς όρια και να κρατάμε την ουσία ενώ ακόμα και σε επιλογές μας που δεν συμφωνούσαν - τουλάχιστον όχι στην αρχή! - πάντα μας στήριζαν. Ομως πιστεύουμε πως το ίδιο το όνομα δεν χτίζει πορεία, αγάπη και αποδοχή από το κοινό. Αν δεν έχεις μία πρόταση, αισθητική, γνώσεις και τεχνική πάνω σε αυτό που κάνεις το όνομα θα σου είναι εντέλει άχρηστο. Ακόμα και αν ανοίξουν κάποιες πόρτες αν δεν έχεις εσύ ο ίδιος την ικανότητα να σταθείς απέναντι στο κοινό και να το κερδίσεις θα είναι σα να μην άνοιξαν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δε, λόγω του ονόματος String Demons, πολλές φορές μας παρακολουθεί κόσμος που ξέρει και παρακολουθεί και τους γονείς μας και δεν έχει καν κάνει την σύνδεση!
Από την δική σας πλέον εμπειρία ισχύει αυτό που λένε πολλοί, ότι το τρίτο album είναι το δυσκολότερο όλων; Ανεξάρτητα όμως και από αυτό, εσείς συναντήσατε κάποιες επιπλέον δυσκολίες σε σχέση με τα δύο προηγούμενα;
Για εμάς δεν υπήρξε κάποια τρομερή διαφορά. Υπήρχε υλικό και μπήκαμε στο στούντιο με τον αγαπημένο μας συνεργάτη «επιστήμονα του ήχου» Δημήτριο Ντούλια και με την ίδια διάθεση και ορμή. Και αφήσαμε και κομμάτια απ’ έξω για το επόμενο!
Αναφέρετε οι ίδιοι τις ομοιότητες του τρίτου δίσκου με τον δεύτερο αλλά ποιες είναι οι διαφορές τους, από την επιλογή του υλικού μέχρι το πώς το προσεγγίσατε και ίσως και το ηχογραφήσατε;
Υπάρχει σίγουρα και στους δύο μία ομοιογένεια στον ήχο, στο παίξιμο και στους διαφορετικούς μουσικούς κόσμους που γεφυρώνουμε. Βασισμένοι στην κλασική μουσική και την τεχνική της που κατέχουμε ταξιδεύουμε στο heavy metal, την pop και φυσικά την ελληνική παραδοσιακή μουσική, όχι μόνο με διασκευές αλλά και με δικές μας πρωτότυπες συνθέσεις. Υπάρχει και στους δύο ένα κοινό στιλ όμως το «Rise Of Strings» αντιπροσωπεύει αυτό ακριβώς που είναι οι String Demons την συγκεκριμένη στιγμή. Είναι ένα βήμα μπροστά από τους προηγούμενους δίσκους μας από άποψη ήχου, υλικού, επιλογών και φυσικά ως προς το ότι για πρώτη φορά υπάρχουν τραγούδια μας που ερμηνεύουμε οι ίδιοι.
Υπάρχει ένα φλερτ με τον… σατανισμό σε αυτό τον δίσκο ή απλώς κάνετε πλάκα για την σχέση αυτού του φαινομένου με το heavy metal; Γενικότερα έχω δίκιο να πιστεύω ότι το χιούμορ παίζει ρόλο στον τρόπο που λειτουργείτε και πόσο σημαντικός είναι αυτός;
Με τη φωτογραφία του εξωφύλλου του δίσκου δεν θέλουμε να δηλώσουμε τίποτα παραπάνω από την αγάπη, τον ενθουσιασμό μας και την «πόρωση» μας για την μουσική, άλλωστε στο μυαλό και στα μάτια μας η χειρονομία που κάνουμε σημαίνει όλα αυτά ταυτόχρονα, «πόρωση», αγάπη και ευχαριστώ για την απόλαυση που σου προσφέρει η μουσική συν φυσικά το ότι είναι και χιουμοριστική φωτογραφία! Χωρίς το χιούμορ ή την μουσική οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν καλά και το έχουμε καταλάβει αυτό. Στα live μας, στους δίσκους μας, στις παρέες μας, στους τσακωμούς μας, στις πρόβες μας, στην ίδια τη μουσική μας πολλές φορές, παντού και πάντα το χιούμορ έχει τη θέση του!!
Αισθάνεστε την ανάγκη να συνθέτετε περισσότερα δικά σας κομμάτια με το πέρασμα του χρόνου ή όχι;
Φυσικά και την αισθανόμαστε! Το κάναμε από το ξεκίνημα μας και όσο περνά ο καιρός όλο και πιο πολύ. Ακόμα και στις διασκευές μας υπάρχει έντονο το δικό μας στοιχείο, μοτίβα και μελωδίες «ξεφυτρώνουν» και μπλέκονται με την ήδη υπάρχουσα μουσική. Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς!
Τι σας έκανε αυτή τη φορά να προσθέσετε και τραγούδια, λόγοι ποικιλίας μόνον ή κάπου φοβάστε ότι το ελληνικό κοινό δεν ενδιαφέρεται και τόσο για αμιγώς ορχηστρικά albums όπως τα δύο πρώτα σας;
Ναι, αυτή τη φορά υπάρχουν και τραγούδια, σε μια αναλογία τέσσερα σε δέκα έξι tracks. Την ορχηστρική μουσική την λατρεύουμε αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα περιοριστούμε φανατικά σε αυτή αν το ένστικτό μας οδηγήσει στο να βάλουμε και τις φωνές μας μέσα σε κάποια κομμάτια. Προχωράμε, εξελισσόμαστε, αλλάζουμε, μας έρχονται νέες ιδέες συνεχώς και πολλές φορές η έμπνευση και η φαντασία μας οδηγούν σε δρόμους που ούτε εμείς οι ίδιοι δε φανταζόμασταν. Αλλά ποτέ δεν θα κάναμε κάτι που αισθητικά δεν αρέσει σε εμάς τους ίδιους μόνο και μόνον επειδή θα ήταν πιο εύκολα αποδεκτό. Αν λειτουργούσαμε με αυτή τη λογική οι String Demons δεν θα υπήρχαν!
Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που επιλέξατε κάθε μία από τις διασκευές του δίσκου ή είναι απλά κομμάτια τα οποία σας αρέσουν και/ή προσφέρονται για το ύφος σας;
Ο λόγος είναι αυτός ακριβώς, είναι μουσικές που έφτασαν στα αυτιά μας, μας έκαναν «κλικ», εμπνευστήκαμε από αυτές, τις ενώσαμε με κάτι άλλο, ετερόκλητο πολλές φορές, τις προσαρμόσαμε στο στιλ και την αισθητική μας, τις μελετήσαμε εξαντλητικά και τις ηχογραφήσαμε. Το ότι το κάνουμε να μοιάζει εύκολο γιατί έτσι πρέπει δεν αναιρεί το γεγονός ότι όλα αυτά απαιτούν πολλή δουλειά, τεχνική και γνώσεις.
Εξακολουθούν να υπάρχουν μέσα σας οι κλασικοί εκτελεστές ή πλέον έχετε περάσει σε κάτι άλλο και εντελώς διαφορετικό; Αν δεχόσαστε μία πρόταση να παίξετε ένα κλασικό έργο όχι ως String Demons αλλά μέλη ενός κανονικού ορχηστρικού συνόλου θα το κάνατε ή όχι πια;
Οι κλασικοί εκτελεστές και η ανάλογη παιδεία μας ενυπάρχουν ούτως ή άλλως σε αυτό που κάνουμε και στο τρόπο που παίζουμε, γράφουμε και διασκευάζουμε μουσική, στον τρόπο που μελετάμε, κάνουμε πρόβα, ερμηνεύουμε οποιοδήποτε κομμάτι αλλά αρκετές φορές και στις ίδιες τις επιλογές μας. Νομίζουμε πως δεν θα υπήρχε λόγος να κάνουμε κάτι άλλο αυτή τη στιγμή που ακολουθούμε την πορεία μας ως String Demons, προχωράμε τόσο καλά, δουλεύουμε τόσο πολύ γι΄ αυτό και, το σημαντικότερο ίσως, μας γεμίζει τόσο πολύ. Ως String Demons θα μας ενδιέφερε να συνεργαστούμε με μία συμφωνική ορχήστρα και ίσως είναι κάτι που θα γίνει.
Υπάρχει τελικά ένα συγκεκριμένο μουσικό αίτημα στους String Demons ή απλά ακολουθείτε το ένστικτο σας κάνοντας ό,τι σας αρέσει και σας ενδιαφέρει; Το να αναδεικνύετε την δεξιοτεχνία σας έχει θέση στο όραμα και το concept σας ή όχι;
Το μουσικό αίτημα ίσως είναι υπερβολική διατύπωση, αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι είμαστε ένα ντουέτο εγχόρδων - και όχι μόνο – το οποίο παίζει και γράφει τη μουσική που του αρέσει και του υπαγορεύει η προσωπική του αισθητική. Την δεξιοτεχνία την υπαγορεύουν τα ίδια τα όργανα μας και αυτή, με την σειρά της, αναδεικνύει το βιολί και το τσέλο, εντέλει την ίδια την μουσική.
Με ποιους Έλληνες συνθέτες και ερμηνευτές/ιες θα επιθυμούσατε πάρα πολύ να συνεργαστείτε είτε σε κάποια κομμάτια ενός δικού σας δίσκου είτε αναλαμβάνοντας εξολοκλήρου έναν δικό του/της;
Έχουμε μία ιδιαίτερη εκτίμηση στον Διονύση Σαββόπουλο και την Μαρία Φαραντούρη και θα επιθυμούσαμε μία συνεργασία μαζί τους. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι με τους οποίους έχουμε ήδη συνεργαστεί τους οποίους φυσικά εκτιμούμε πάρα πολλοί και είμαστε υπερήφανοι για το ότι συμπράξαμε μαζί τους.
Και τα επόμενα σχέδια σας, τα άμεσα αλλά ίσως και αυτά για το υπόλοιπο της χρονιάς, αν υπάρχουν ήδη;
Το πλέον άμεσο είναι οι δύο εμφανίσεις μας την Πέμπτη 8 και 15 Μαρτίου στο «Half Note Jazz Club» όπου θα παρουσιάσουμε για πρώτη φορά τον καινούριο δίσκο με εκπλήξεις, τρέλα, κατάνυξη, νέα όργανα που θα παίξουμε και εκλεκτούς προσκεκλημένους, τον πατέρα μας Βαγγέλη Μπουντούνη την πρώτη φορά και την Αρετή Κετιμέ την δεύτερη. Στις 21 Απριλίου θα πραγματοποιηθεί στο Μέγαρο Μουσικής μια μεγάλη συναυλία του Βαγγέλη Μπουντούνη με το σχήμα του 100 Κιθάρες στην οποία συμμετέχουμε ως σολίστ. Ταυτόχρονα όμως είμαστε σε μια πολύ δημιουργική περίοδο γιατί γράφουμε την μουσική για την παράσταση του τακτικού συνεργάτη μας σκηνοθέτη/σκιοπαίκτη Ηλία Καρελλά «Όρνιθες: Ο Καραγκιόζης στη χώρα των πουλιών», βασισμένη φυσικά στην κωμωδία του Αριστοφάνη «Όρνιθες», ένα υπερθέαμα σκιών με πρωταγωνιστές, εκτός φυσικά από τις γιγαντιαίες φιγούρες του Καρελλά, τον Χρήστο Θηβαίο, την Τζώρτζια Κεφαλά των Μπλε, τον Θάνο Κοσμίδη των Burger Project και…εμάς! Θα παρουσιαστεί στο ΚΠΙΣΝ για τέσσερις μόνο παραστάσεις από τις 17 μέχρι και τις 20 Ιουνίου.