«Ένας άνθρωπος με περισσότερη ευαισθησία από όση χρειάζεται, που δεν αντέχει την απώλεια, τη βία, το φόβο, το γενικό παραλογισμό αυτού που ονομάζουμε «πραγματικότητα». Κι έτσι εγκλωβίζεται.» Κάπως έτσι ξεκινάει η περιγραφή του βιβλίου της Ελεάνας Βραχάλη «Φυλακή υψίστης ασφαλείας» που κυκλοφόρησε το 2014 από της εκδόσεις Καστανιώτη και πριν λίγο καιρό έγινε δίσκος. Βασισμένος στην ιδέα του βιβλίου λοιπόν ο δίσκος «Φυλακή υψίστης ασφαλείας» κάνει τραγούδια αυτά που μπορεί να είναι για τον καθένα φυλακές. Τις μουσικές του δίσκου έχει γράψει ο Γιώργος Σαμπάνης και τις ερμηνείες μοιράζονται ο Γιώργος Νταλάρας με τον Μπάμπη Στόκα. Η στιχουργός του δίσκου παρότι μικρή σε ηλικία αρκετά έμπειρη στο τραγούδι, με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό της. Ας δούμε όμως τι απαντάει η ίδια σε μερικές ερωτήσεις που της κάναμε…
Τι θα έλεγες ότι είναι φυλακή για σένα σήμερα;
Ο,τι ήταν και χτες, ο,τι θα είναι αύριο. Το μυαλό και τα παιχνίδια του. Αυτό είναι η φυλακή, αυτό και η απόδραση. Αυτό περιγράφει και το βιβλίο μου κατά συνέπεια και ο δίσκος.
Σου αρέσει όταν τα τραγούδια σου γίνονται επιτυχίες;
Σε ποιον δεν αρέσει; Το να μπορεί να φτάσει η σκέψη σου και το συναίσθημα σου στον κόσμο και να το αγκαλιάσει, είναι ένα υπέροχο δώρο. Για μένα η ταύτιση είναι επιτυχία, γιατί όπως και η ενσυναίσθηση, είναι σπάνιο και σπουδαίο πράγμα.
Αμφιβάλεις μετά από καιρό ακούγοντας τους στίχους σου ή από τη στιγμή που φεύγει από σένα το θέμα έχει τελειώσει;
Για να φεύγει από μένα, σημαίνει ότι, καλώς ή κακώς, έχει κερδίσει την πάλη με τις αμφιβολίες. Αλλιώς δεν φεύγει.
Το ότι μπήκες στο τραγούδι και άκουγες τους στίχους σου στο ραδιόφωνο από πολύ μικρή τελικά ήταν καλό. Το απόλαυσες ή σου δημιούργησε διάφορες δεσμεύσεις στον τρόπο και στο λόγο σου;
Το απόλαυσα και το χάρηκα και ένιωσα απίστευτη ευγνωμοσύνη από την αρχή. Η μόνη δέσμευση είναι να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη και να είμαι τίμια και συνεπής απέναντι στο συναίσθημά μου.
Πως και επιλέξατε τον Γιώργο Νταλάρα και τον Μπάμπη Στόκα ως ερμηνευτές του δίσκου και όχι κάποιους άλλους ερμηνευτές που να είναι πιο κοντά στην αισθητική του Γιώργου Σαμπάνη, όπως πχ ο Αντώνης Ρέμος.
Απεναντίας, νομίζω ότι πιο κοντά στην αισθητική και την ηθική του είναι, και δεν το έχει κρύψει, ο Γιώργος Νταλάρας. Αν μπει κανείς στο σπίτι του και δει τα βινύλιά του θα καταλάβει... Καταρχήν είναι συλλέκτης, κατά δεύτερον διαθέτει τα άπαντα του Γιώργου Νταλάρα, ακόμη και δίσκους που ούτε ο ίδιος δεν τους έχει. Και οι δυο ερμηνευτές είναι αγαπημένοι και των δυο μας. Με τα τραγούδια τους μεγαλώνουμε. Το ότι αυτή τη στιγμή οι προσωπικές μας δουλειές έχουν πιο ποπ ροκ ύφος και ο Γιώργος Σαμπάνης κάνει live clubbing είναι κάτι άλλο. Αλλά παρόλα αυτά είναι μια επιλογή που κατά τη γνώμη μου δεν εκτελείται με ελαφρότητα αλλά με ποιότητα και αξιοπρέπεια. Τα διαφορετικά είδη δεν είναι σύνορα, ούτε φυλακές. Οι άνθρωποι μπορούν να ταξιδεύουν, να αλλάζουν, να πειραματίζονται και να ελίσσονται. Μπορεί χτες να έκαναν κάτι άλλο τώρα κάτι άλλο και σε δυο χρόνια κάτι επίσης διαφορετικό. Αν το κάνουν το ίδιο καλά και αν γίνονται διαρκώς καλύτεροι, αυτό είναι εξέλιξη νομίζω.
Υπάρχει κάτι που σου λείπει από το ελληνικό τραγούδι;
Δύσκολη ερώτηση. Πάντα κάτι θα λείπει. Προσπαθώ να επικεντρωθώ σε αυτό που υπάρχει. Άλλωστε τις προσωπικότητες που μου λείπουν, τις κουβαλάω μαζί μου.
Για κάποιους πλέον δεν έχει νόημα να κυκλοφορεί ένα cd ως υλικός φορέας τραγουδιών, για σένα;
Φυσικά και έχει και πάντα θα έχει. Και φυσικά στενοχωριέμαι που φθίνει. Όπως αν με ρωτούσες και για τα βιβλία, το ίδιο θα απαντούσα. Θέλω να το έχω στα χέρια μου, να το ξεφυλλίζω, να υπογραμμίζω, να το καμαρώνω στο ράφι και να το "βουτάω" ανα πάσα στιγμή.
Ξεκίνησες σε μία περίοδο όπου ακόμη ένας στιχουργός μπορούσε να βγάλει χρήματα από το τραγούδι. Σήμερα μπορεί να ζήσει από αυτό;
Σήμερα δύσκολα μπορεί να ζήσει από αυτό. Ας ελπίσουμε ότι θα ξαναμπορεί. Γιατί το γράψιμο θέλει αφοσίωση. Δεν μπορείς να κάνεις και πολλά άλλα πράγματα μαζί. Και σίγουρα είναι πολύ επώδυνο να έχεις αγωνία για τα προς το ζην. Και φυσικά θέλει και μια σχετική απομόνωση. Για μένα τουλάχιστον.
Προσπαθείς περισσότερο να περιγράψεις ή να περιγραφείς;
Το ίδιο είναι. Ακόμη κι όταν κάτι περιγράφεις, εσύ περιγράφεσαι. Τα δικά σου μάτια το βλέπουν, τα δικά σου λόγια κάνουν την περιγραφή.
Τα αγαπημένα σου τραγούδια είναι αυτά που έγιναν τελικά και περισσότερο γνωστά;
Στην πλειοψηφία ναι. Ευτυχώς είναι λίγα αυτά που αγαπώ πολύ και δεν ακούστηκαν. Λίγα, αλλά υπάρχουν κάποια.
Γράφεις τραγούδια ακούγοντας στίχους άλλων;
Δεν θυμάμαι να μου έχει συμβεί.
Το αγαπημένο σου τετράστιχο;
Σίγουρα δεν είναι ένα!
Στα social media, που και εσύ χρησιμοποιείς, βλέπουμε μία ανάγκη των ανθρώπων να δείξουν ότι είναι ευτυχισμένοι υπερτονίζοντας τις «ξεχωριστές» τους στιγμές. Ποιος είναι για σένα πραγματικά ευτυχισμένος;
Έχει πολύ υλικό αυτή η ερώτηση... Πάντως σίγουρα αυτός που είναι πραγματικά ευτυχής, δεν έχει καμιά ανάγκη να προβάλει συνεχώς την ευτυχία του. Άλλο η χρήση των social κι άλλο η κατάχρηση.
