Πιθανότατα δεν ξέρετε ούτε το όνομα του Σταύρου Δάλκου και δεν είναι καθόλου παράξενο καθώς δεν έχει κυκλοφορήσει κάποια δουλειά του ούτε κάνει τακτικές ή μη ζωντανές εμφανίσεις. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσατε να έχετε ακούσει την μουσική του είναι αν συνηθίζετε να «περιπλανιέστε» στο youtube οπότε ίσως και να είχατε βρει το προσωπικό του κανάλι (εδώ) στο οποίο έχει ανεβάσει έναν ολόκληρο δίσκο – τον πρώτο του – με τίτλο Σαν Όλα Αυτά Που Φύγανε. Στην περίπτωση αυτή θα ακούγατε την δουλειά ενός ήδη αξιόλογου αν και «αθόρυβου» (από πάσης πλευράς) τραγουδοποιού ο οποίος διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις για να μας απασχολήσει πολύ περισσότερο στο μέλλον.
Ας αφήσουμε τον ίδιο να μας αφηγηθεί το ξεκίνημα του στην μουσική: «Οι πρώτες μου συνθετικές απόπειρες ξεκίνησαν στη δευτέρα λυκείου όταν πίστεψα ότι είχα καταφέρει να «γρατζουνάω» την κιθάρα μου ικανοποιητικά. Βέβαια τώρα που ακούω τα πρώτα τραγούδια μου συνειδητοποιώ ότι ήταν απλές μιμήσεις αγαπημένων ακουσμάτων και μουσικών. Το πρώτο ίσως τραγούδι που έγραψα και ένιωσα ότι τελικά έχω κάτι να πω ως συνθέτης ήταν η μελοποίηση του ποιήματος της Εμιλι Ντίκινσον «Δεν Μπορώ Να Ζήσω Μαζί Σου». Το ηχογράφησα πρώτη φορά με τον φίλο μου Γιώργο Μάντη που, στη συνέχεια, το έδωσε να το ακούσει ο συμφοιτητής του Νίκος Λιονάκης. Ετσι οι τρεις μας αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα ροκ σχήμα, τους Σέπια, στο οποίο αργότερα προστέθηκε και ο ντράμερ Χάρης Χαϊδεμενάκης. Μέσα από αυτό το συγκρότημα ωριμάσαμε όλοι μουσικά. Εγώ τουλάχιστον χρωστάω πολλά σε αυτήν την μπάντα και αν οι συνθήκες ήταν πιο ευνοϊκές, σε σχέση με τα ωράρια και τις ασχολίες μας, ίσως τώρα να μιλούσαμε για τον πρώτο δίσκο των Σέπια ο οποίος θέλω να πιστεύω ότι θα υλοποιηθεί στο μέλλον». Ο Σταύρος Δάλκος έχει ακόμα συνεργαστεί στιχουργικά με τους Ματ Σε Δύο Υφέσεις, οι οποίοι επίσης συνέπραξαν στον δίσκο του.
Το Σαν Όλα Αυτά Που Φύγανε είναι μια δουλειά που εκκινεί μεν από το ύφος της μπαλάντας αλλά το διευρύνει τόσο με πολλά μουσικά στοιχεία όσο και στιχουργικά με μιαν «υπόγεια», υπαινικτική ειρωνεία (πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα συνύπαρξης αμφοτέρων το Η Ολιβ Πικρά Τραγουδάει). Αναμφίβολα πάντως η πλειοψηφία των τραγουδιών του είναι συνθετικά και ενορχηστρωτικά «χαμηλόφωνη» και οι στίχοι του εξομολογητικοί και ερμηνευμένοι με μιαν ανάλογη φωνή, βαθιά, γλυκιά χωρίς ποτέ να γίνεται μελό και πλούσια σε συναίσθημα. Οπως λέει ο ίδιος «ναι, το κύριο χαρακτηριστικό του δίσκου είναι η...ηρεμία. Πριν ηχογραφήσω τα κομμάτια μου, για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα ότι το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν έτσι. Αλλά τελικά κάποιες φορές τα ίδια τα τραγούδια σε οδηγούν στα δικά τους μονοπάτια...Η αλήθεια είναι ότι πλέον, ίσως και επειδή μεγαλώνω σιγά - σιγά, τα ακούσματα και οι συνθέσεις μου αποκτούν έναν πιο «ήπιο» χαρακτήρα».
Οπως φαίνεται και από τον τίτλο του δίσκου τα περισσότερα τραγούδια του πραγματεύονται την απώλεια, «όταν συνειδητοποίησα ότι τα περισσότερα κομμάτια μου μιλούν για την απώλεια θεώρησα ότι έπρεπε να υπάρχει και στον γενικό τίτλο. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, η απώλεια ή ο φόβος της είναι ένα πολύ ισχυρό κίνητρο στην τέχνη». Παρ’ ότι όμως μελοποιεί τόσο Έμιλι Ντίκινσον όσο και Έντγκαρ Άλαν Πόε δεν δέχεται ότι η δουλειά του είναι «σκοτεινή», ούτε καν απαισιόδοξη: «Πιστεύω ότι η μουσική και η τέχνη γενικά, ακόμα και αν είναι σκοτεινή, κρύβει μέσα της πολύ φως όταν μάλιστα ο καλλιτέχνης καταφέρνει να επικοινωνήσει αυτά που αισθάνεται. Η τέχνη μόνη της προκαλεί αισιοδοξία, αρκεί βέβαια να είναι ειλικρινής».
Ο Σταύρος Δάλκος πιστεύει ότι η κρίση του έκανε καλό καθώς το γεγονός ότι - όπως και τόσοι άλλοι - έμεινε άνεργος του αφαίρεσε κάθε δικαιολογία για να αναβάλλει και άλλο την ηχογράφηση των τραγουδιών του και του έδωσε τον χρόνο να αφοσιωθεί απερίσπαστος σε αυτό. Τα περιορισμένα βέβαια οικονομικά του μέσα τον οδήγησαν αναγκαστικά σε ένα μικρό αριθμό κομματιών όπως και στο να τα δημοσιοποιήσει μόνο μέσω youtube καθώς ήθελε να απευθυνθεί σε ένα ευρύτερο κοινό (αν και έχει ανεβάσει δύο και στο soundcloud και σκοπεύει να επεκταθεί και σε άλλα μουσικά sites). Αν και πότε – πότε παίζει σε μπαράκια ή και ρεμπετάδικα για βιοπορισμό δεν θεωρεί τον εαυτό του επαγγελματία μουσικό αυτό όμως δεν τον εμποδίζει από το να προσπαθεί, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, να γνωστοποιήσει την δουλειά του όσο περισσότερο γίνεται. Και εγώ πιστεύω ότι έχει τόσο δίκιο ώστε σας προτείνω ανεπιφύλακτα όχι μόνο να τον γνωρίσετε αλλά και να τον προσέξετε...